Battle 6.2
Hey hallo!
Lang niet gezien. Nouja, minder lang dan de vorige keer. Sorry for that.
Ik moet zeggen, ik ben vandaag in een zeer vreemde bui...
Ja.
Heel vreemd.
En om jullie even te waarschuwen, dit kan effect hebben op mijn schrijfstijl.
Niet dat ik echt een schrijfstijl heb ofzo. Maaaar.. okee, je snapt em vast wel.
Zo niet, daaaaaan, uh, ja. Geen idee.
Dan heb ik zo het gevoel dat je het nu wel snapt. Neem ik aan.
Waaaaaaaaaant, zoals je nu waarschijnlijk wel doorhebt, schrijf ik wel eens met veel klinkers. Of medeklinkers. uh. ja.
(ik bedoel de a e i o u , oui. Het zijn er niet eens veel. Of ik ben zo dom om er eentje te missen. Maaaar ik denk dat ik ze wel heb. Anyway, ik bedoelde de klinkers. Niet dat jullie dit ook maar iets interesseert.)
Dat is iets dat ik bijnaaaa zeker weet. Maar niet honderd procent. juist.
Okee, veel lees plezier
Zoals ik al had verwacht. Jake zit thuis. In zijn appartement. Hoe ik weet waar hij woont? Prumm gaf me zijn adres.
Van het raam loop ik naar de deur en klop ik aan.
'Ben er niet!' hoor ik Jake roepen. 'Dit is het antwoord apparaat van mij. Spreek een bericht in na de pieptoon. PIIEEEEP!'
Ik zucht eventjes en doe dan de deur open. Dit is me wel opgevallen sinds ik in Amerika ben. Alle deuren zijn gewoon open.
Ik kijk om me heen en zie dat de gang een gigantische troep is. Als ik de deur naar de, ik denk, de woonkamer open, zie ik Jake languit op de bank. de geur van alcohol dringt mijn neus binnen. Jake kijkt me met een duffe blik aan. Duidelijk dronken.
'Wat ben je toch aan het doen?' vraag ik hem. 'Ik dacht dat je wel beter wist dan dit.'
'Hewt is jouw schuwd. So ywou fwix it.'
Juist. Echt helemaal dronken.
'Jake, waar is Demi?' vraag ik hem.
Hij kijkt van me weg als ik Demi noem.
'Niet hier als je dat soms denkt.' Opeens praat hij weer normaal. Vreemd.
'Waar is ze dan wel?' vraag ik door. Hij staat op en loopt naar de keuken. Ik volg hem gelijk. Uit de koelkast haalt hij een blikje bier. Vervolgens schuift hij een stoel iets van de tafel af en gaat hij zitten.
'Ik weet het niet.' Hij neemt een slok bier. 'Ik weet alleen dat ze van school getrapt is en moest verhuizen. Geen idee waarheen. Grote kans dat ze terug is in Londen.' Hij verplet het blikje en staat op om een nieuwe te pakken. Ik duw de deur dicht voordat hij die kans krijgt.
'Ik denk dat je wel genoeg hebt gehad voor vandaag.'
'En dat bepaal jij even? Aan de kant.' zegt Jake geïrriteerd.
'Ik weet dat je het niet wil horen, maar dit keer weet ik het beter.' Nadat ik dit gezegd heb veranderd er iets in Jakes ogen. Hij pakt de randen van mijn hoodie en duwt me dreigend tegen de muur. Gelijk probeer ik los te komen, maar ik weet dat het zinloos is. Hij is minstens drie keer zo sterk.
'Je hebt geen recht!' schreeuwt hij tegen me. 'Je hebt geen recht om me te zeggen wat ik moet doen! Jij bent degene die haar pijn deed! Ik wilde haar helpen. Ik kan haar geven wat ze nodig heeft. Ik ben dat wat ze nodig heeft!'
'Dat weet ik.' zeg ik met verharde stem. 'Maar ik wil haar niet nog eens kwijtraken.'
Reageer (2)
I love, love, love Jakie.
1 decennium geleden
1 decennium geleden