25. I really hate winters...

Ik keek wat verdwaasd naar het kaartje in mijn hand. Entertainment? Ho Bae, mijn Koreaanse vriend, had er eens over verteld. Entertainments was logischerwijs de bazen van de sterren, maar ze trainden hun sterren meestal jaren aan een stuk. En het ergste was dat ze meestal meer mensen trainden dan ze sterren maakten, dat vreesde ik toch. Iedereen wou een ster zijn, dat was niets nieuw.
Ik kon het geld wel goed gebruiken, maar zou het niet veel te laat komen? Zouden ze me ook niet extra moeten trainen omdat ik niet Koreaans was? De man leek erg enthousiast en de meeste sterren werden uit trainees – de getrainde mensen – gekozen en niet op straat.
Misschien alleen auditie doen en dan zien wat er van kwam? Daarmee verloor ik niets. Bovendien had ik morgen zo goed als vrijaf. Ik moesten afwassen bij Kyoya, hun droge kleren terug afleveren en weer iets te eten maken, maar de grote schoonmaak was al achter de rug.
Nú moest ik alleen nog even volhouden en een bewoonbare plaats vinden. Na nog een uur rondstrompelen zag ik iets wat er op begon te lijken. Ik bestudeerde de hoop kapotte kartonnen dozen, die zouden zeker warmte bieden nu het zo vroor. En het werd nog beter toen ik alles wat nauwkeuriger bestudeerde.
Ik boog me door het gat en bevond me in een kleine, metalen container. Geweldig! Ik voelde me best avontuurlijk zo, grinnikte in mezelf, zo rond kuieren tussen afval en zoeken naar een perfecte slaapplaats. Ik grabbelde de kartonnen dozen en begon daarmee de binnenkanten van mijn metalen container te bekleden. Ik hing er ook één voor het gat, als deur en tochthouder.
Zo, nu ontsnapte er al minder warmte, knikte ik tevreden tegen mezelf. Ik wandelde weer naar buiten om nog wat kartonnen dozen naar binnen te slepen, als bed deze keer. Als dekens legde ik mijn kleren op en onder mij. Om het iets warmer te krijgen, moest ik ergens nog een kacheltje of zoiets in de buurt zien te vinden.
Ik ademde diep in en daarna weer uit, legde me op mijn zij en probeerde de koude die me over mijn hele lichaam deed rillen te vergeten.

Pff, opende ik met tegenzin één oog. Ik rolde om en al mijn kleren vielen me af. Mijn hele lichaam deed pijn. Ik had heel de nacht in dezelfde verkrampte houding gelegen omdat direct als de koude één klein gaatje vond, zich tegen mijn kippenvelhuid aanklampte.
Zelfs nu mijn ogen openen deed pijn. Mijn ogen begonnen te steken en te tranen. Bestond er zoiets als winterogen, vroeg ik me tegelijk af, als wintervoeten ook bestonden? Ik rilde en sprong overeind. Als ik nu stil bleef liggen, zou ik het alleen nog maar kouder krijgen.
Ik greep mijn kleren en propte ze terug in mijn handtas slash reistas. Ik keek even rond me heen, in de spleet onder mijn kartonnen ‘deur’ zag een wit, korrelig poeder liggen. Ik zag hoe het begon te glinsteren. Ik trok een vuil gezicht. Nee, alsjeblieft, smeekte ik in mijn hoofd en probeerde de spastische rillingen die over mijn lichaam liepen en me mijn controle niet terug wilden geven, te stoppen, geen sneeuw!
Ik klemde mijn kaken op elkaar, in poging het tandenklapperen tegen te houden. Het leek haast wel onmogelijk, maar met veel moeite, slaagde ik er toch in. Ik grabbelde mijn handtas van de kartonnen vloer en knopte mijn veters terug vast. Ah, mijn tenen, ik leek er zelfs geen gevoel in te hebben.
Ik rilde nog eens wrong houterig van de koude die mijn lichaam wel leek bevroren te hebben, mijn lijf uit de container. Ik had gelijk gehad. Er lag een laagje sneeuw van twee centimeter. Het was maar goed dat mijn container van metaal en dus ondoordringbaar was. Een negatief die was dat het warmte direct afvoerde. Zelfs als de zon er de hele dag op zou schijnen, zou het vanbinnen nog vrij frisjes zijn.
Ik viste de kleine gsm die ik van Kyuhyun had gekregen uit mijn jaszak om te kijken hoe laat het was. Half zeven, het was dat het zo koud was dat ik zo vroeg wakker was geworden. Anders stond ik ook vroeg op, maar niet vaak zo vroeg, van mezelf dan toch.
Ik voelde hoe de warmte van de zon, die vandaag verrassend vroeg was, zich over mijn gezicht verspreidde en ging daarbij helemaal in de zon staan, om op de warmen. Het voelde buitengewoon prettig aan, ik wilde hier niet meer weg.
Ik stak mijn handen in mijn zakken en voelde iets hard – buiten mijn gsm dan. Ik fronste? Was het karton? Nee, daarvoor was het te hard. Ik trok het uit mijn zak om het te kunnen bestuderen. Het was kartonpapier, zoals ik het dunne, maar stevige en geplastificeerde papier noemde.
Hmm, er stonden tekentjes op. Hangul, of zoiets, noemden Koreanen hun geschrift. Ha, maar kijk vanboven stond iets in het Engels. ‘Entertainment’?
En toen herinnerde ik het me. Dat gênante moment dat druk aan het dansen en zingen was en dat die man op me afkwam met het kaartje van zijn ‘entertainment’. Eerst had ik gedacht dat het een grap was, maar ‘directeur Lee’, zoals hij zichzelf bestempelde, leek iets te oud voor zo’n domme grap.
Dan had ik overwogen dat het één of andere illegale dienst was voor minderjarige hoeren, maar hij zou het kaartje niet hebben gehad als hij echt zo iemand was. En hij zou me, vanaf dat hij had gehoord dat ik buitenlands was, zonder enig probleem in zijn auto hebben gesleept.
Die man deed juist het tegenovergestelde toen hij hoorde dat ik van het buitenland kwam. Hij trok zichzelf terug, maar gaf me toch het kaartje. Hij smeekte me zelfs om naar dat adres te komen en auditie te doen. Ik snapte nauwelijks waarom hij me aangesproken had. Het was niet alsof ik echt knap was, of talent had om te dansen of zelfs zingen.
Ach, haalde ik mijn schouders op, Aziaten waren nu eenmaal vreemd. Ik verstevigde de greep op mijn schoudertas en wandelde het wakker wordende Seoul binnen. Ik had nog tot twaalf uur. Dan moest ik Super Juniors droge kleren bij Seo Sung gaan halen, om daarna recht naar de boyband hun appartement te gaan en daar af te wassen en eten klaar te maken. Deze keer bleven ze weg tot elf uur ’s avonds, dus kon ik maar beter avondeten maken. Avondeten dat je gemakkelijk kon opwarmen.

[NEXT TIME ON: ‘I BECAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Ik had al eerder gehoord dat Aziaten serieuze darmproblemen konden krijgen als ze buitenlands voedsel voorgeschoteld zouden krijgen. Ik zou het wel grappig vinden, maar ik zag nergens een echt kookboek in een taal die ik verstond. In het Koreaans spreken kon ik mezelf ook al niet goed behelpen.
“Hier, je kleren.” Met een grijns draaide ik me om en begroette Seo Sung.
“Wat zoek je?”
“Ik vraag me af of je het wel ergens op dit hele continent kunt vinden,” mompelde ik nors voor me uit. “Een Koreaans kookboek in het Engels?”
“Huh, wat?”
“Een Engels geschreven boek, waar in staat hoe je Koreaans moet koken.”
“Ga je voor iemand koken?”
“Ik kan je wel helpen, hoor.”
“Als dat kon. Het is gewoon, ik moet het alleen doen – daarom heb ik een boek nodig.”

[Nu waren jullie allemaal superbenieuwd, hè? Haha, sorry om jullie teleur te stellen, maar helaas is het nog niet zó spannend. SORRY, ik weet dat het ongelooflijk saai is. Maar toch, om de sfeer een beetje op te krikken, plaats gerust hieronder door welk entertainment je denkt dat ze is aangesproken.]