26. Schreeuwen

Het was de volgende dag.
Ik verveelde me.
Ik stond recht en deed mijn schoenen en jas aan.
'Waar ga je heen?' vroeg Alice met haar hoofd schuin.
'Ik ga es naar het ziekenhuis' antwoordde ik.
'Ik ga mee' zei ze vrolijk en ging naar boven om haar jas te halen.
We stapten in de gele porshe en reden richting ziekenhuis.
Eenmaal binnen stonden we daar.
'Weet jij waar Bella ligt?' vroeg Alice.
'Geen flauw idee' zei ik.
'Blijf hier' zei ze en huppelde naar de balie.
Na even praten met de receptioniste kwam Alice terug gehuppeld.
'kamer 483 op het 2de verdiep' zei ze zelfvoldaan.
Ik moest lachen.
We namen de lift.
Ik slenterde, ik heb nooit ziekenhuizen gemogen.
'een beetje vrolijker kan ook he' zei Alice en duwde mijn mondhoeken omhoog.
Nu moest ik wel lachen, gewoon omdat Alice zo deed.
'Dat lijkt er al beter op' zei ze met een glimlach.
We stonden voor Bella haar kamer en ik zag Carlisle wat verderop in de gang lopen.
'Ga maar al naar binnen, ik moet nog iets vragen aan Carlisle' zei ik.
Mijn ogen lieten hem niet los.
'Geen Probleem' zei Alice en ging naar binnen.
Ik rende door de gang, waardoor ik al een paar verplegers en dokters omver had gelopen.
Door mijn vampier snelheid kon ik moeilijk stoppen, dat stukje had ik nog niet helemaal onder de knie.
Ik gleed uit over een plas water, botste tegen Carlisle en trok hem mee de grond in.
Ik trok me overeind aan een karretje met medicijnen die daar stond.
Ook Carlisle was al overeind.
Ik keek om me heen en verschillende mensen: bezoekers, dokters en verplegers keken me boos aan.
'Waar was dat goed voor?!' schreeuwde Carlisle in mijn gezicht.
'ik wil je spreken.' zei ik.
'Dan moet het halve ziekenhuis nog niet afbreken' hij klonk nog altijd boos.
'kom dan gaan we hier praten' zei hij en trok me in een lege kamer.
'wat is er zo dringend dat je me op mijn werk moet komen storen?' nu klonk hij geïrriteerd.
'waarom doe je zo?'/i] vroeg ik.
De dokter keek me vragend aan.
'Je bent anders, sinds Bella gisteren negeer je me, en als je me niet negeerd schreeuw je in mijn gezicht.' ik voelde hoe de tranen achter mijn ogen prikten.
'Ik heb het gewoon druk, dus als je me wil laten verder werken...' hij maakte niet eens zijn zin af en verdween gewoon.
Ik zakte neer tegen de muur.
De tranen die ik voelde hadden nu een eigen leven gekregen en baanden zich een weg lang mijn wangen.
Ik trok mijn knieën onder mij en ging liggen.
De eens perfect vampire leek opeens niet meer zo perfect...

mss komt er vandaag nog een deeltje op
veel plezier <3