4.

Daar zat ik dan in de auto met Ethan. Ik voelde me weer ongemakkelijk, omdat hij niks tegen me zei en heel erg dronken was. Ik reed naar mijn eigen huis, omdat hij absoluut niet naar zijn eigen huis wilde. De hele weg heeft hij niks tegen mij gezegd. De rit leek heel lang, want ik ben normaal zo een persoon die graag met mensen praat en ook altijd wel wat leuks weet om over te praten, maar op dit moment had ik helemaal niks tegen hem te zeggen. Ik wist niet wat eraan de hand was dus ik kon hem er ook niet mee helpen en het leek niet of hij zin had om me te vertellen wat er aan de hand was. Ik kon ook moeilijk over een ander onderwerp beginnen, dat zou heel raar over komen en hij zou sowieso niet echt mee praten. Eindelijk waren we thuis. Ik zette zijn auto in het parkeervak neer en stapte uit. Hij probeerde ook uit te stappen, maar het lukte hem gewoon niet. Ik hielp hem overeind. En uiteindelijk deed hij zelf niks meer. Hij liet mij heb gewoon naar binnen tillen. Dat was geen makkie, want hij was erg zwaar voor een meisje van 1.70 meter. Ik zette hem op de stoeprand neer, zodat ik eerst mijn pumps uit kon doen en al mijn spullen naar binnen tilde. Daarna hielp ik hem weer overeind. Ik gaf hem een plek op de bank om te slapen en haalde een deken van de berging af en legde die over hem heen. Zelf was ik zo moe dat ik met mijn kleren en make-up er nog op in slaap viel. De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door de secretaresse van LFF. Spencer had haar de taak gegeven om iedereen vandaag vrij te geven. We hadden sowieso niet veel te doen op het werk en de rest van mijn collega's waren s' nachts pas om vijf uur naar huis gegaan. Het was acht uur 's ochtends en ik kon al niet meer slapen. Ik ging even snel onder de douche staan, want ik stonk nog van het feest van gisteravond. Ik deed al mijn kleren uit en voelde of de straal water al warm genoeg was. Ik kreeg een rilling over m'n lichaam van het koude water. Na een tijdje was het water warm en kon ik me heerlijk douchen. Ik stond al een kwartier onder de douche. Opeens besefte ik me dat Ethan nog in mijn huis was. Ik zette de kraan uit, droogde me af en deed mijn ondergoed aan. Ik deed snel een makkelijke outfit aan en liep naar beneden. Gelukkig, Ethan sliep nog. Ik liep naar de keuken en besloot een ontbijt voor hem en mij klaar te maken. Misschien dat hij me dan wel wilde vertellen wat die avond is gebeurd. Ik pakte een paar eitjes uit de koelkast en kookte ze. Ik had de tafel ondertussen al gedekt. Ik keek tevreden naar de tafel. Er miste iets, maar wat ? Brood ! ik miste brood ! Ik keek in het kastje waar meestal het brood zou horen te liggen, maar nee hoor. Ik pakte m'n tas en portemonnee en rende naar de overkant van de straat om broodjes te halen. Binnen 5 minuten was ik weer terug. Altijd handig zo een bakker aan de overkant. Ik hoorde al iets in de woonkamer. Ik pakte mijn mok met melk en liep er heen. Ik zag dat Ethan wakker werd. Hij keek om zich heen. Waarschijnlijk was hij vergeten waar hij was. "Goedemorgen" zei ik vrolijk. Hij schrok nogal van mijn enthousiaste begroeting. "Goedemorgen, wat doe ik hier ?" Ik dacht al dat hij alles vergeten was. "Gisteravond kwam ik je tegen op straat en je leek nogal verdrietig en boos en toen ik tegen je begon te praten leek je dronken." "Oh" kwam uit zijn mond. "Ik wou je naar huis brengen, maar je wilde absoluut niet terug naar huis.." Ik keek naar hem. En zag zijn gezicht betrekken, waarschijnlijk wist hij weer waarom hij zo boos was geweest. "Lauren, dankjewel dat je me hierheen hebt gebracht, maar ik denk dat ik thuis het een en het ander moet gaan regelen." "Oh.." was mijn antwoord daarop, want ik was best teleurgesteld dat ik geen uitleg kreeg. "Maar ik heb een ontbijt voor ons klaargemaakt. Ik ga je niet met lege maag en een kater naar huis laten gaan." Ik zag hem glimlachen. "Oke, ik blijf nog wel even." Yes, dacht ik. Nu krijg ik te horen wat eraan de hand was. We liepen samen naar de keuken. We begonnen met eten. Hij zei nog niks. Ik bedacht dat ik wel goed genoeg voor hem ben geweest, dus ik besloot het hem gewoon te vragen. "Dus, Ethan... Ik wil niet stom overkomen, maar ik ben gewoon heel erg benieuwd wat er nou gisteravond aan de hand was, of mag ik het niet weten ?" Ik baalde even van wat ik had gezegd. Dit was zo dom van mij. Natuurlijk mocht ik het niet weten. Hij had vast ruzie gehad thuis en ik ga me er weer mee bemoeien. "Het spijt me, ik had het niet moeten vragen." probeerde ik nog. "Nee, je hebt recht om het te weten." Ik was verbaasd over zijn antwoord, maar dacht dat ik op dit moment beter niks kon zeggen. "Gister..." Precies op dat moment werd er heel hard op de deur gebonkt en gebeld. Wel 10 keer achter elkaar. Ik keek geschrokken op. "Ga maar, ik vertel het zo wel. Zo te horen is het belangrijk. " zei Ethan. Ik liep naar de voordeur. Ik deed de deurklink naar beneden. De deur werd aan de kant geduwd. Ik viel op de grond. Ik kon niet zien wat er gebeurde, maar iets stormde naar binnen. Ik hoorde geschreeuw. Ik krabbelde overeind en rende naar binnen. Daar stond Spencer opeens in m'n huis. Ze schreeuwde iets naar me en daarna iets naar Ethan. Ik had geen idee wat ze schreeuwde. Ethan duidelijk wel. Hij schreeuwde weer wat naar haar. Het was me duidelijk. Ze hadden een grote ruzie en daar had ik geen zin in. "KAPPEN !" schreeuwde ik. Ze keken me beide geschrokken aan. Ze hadden volgens beide niet zien aankomen dat ik ook eens boos kon worden. Eerlijk gezegd, ik ook niet.