H13

Jason POV
Ik keek naar de lichtgevende letters op mijn wekker. Zes uur. Ik kreunde. Ik had nauwelijks geslapen, omdat ik de hele tijd met mijn hoofd bij Cat had gezeten. Nou ja. Ik kon nu toch niet meer slapen. Ik gooide de deken van me af en stommelde richting de badkamer. Ik knipte het lichtje aan en keek in de gebarsten spiegel. Ik zag er niet uit. Mijn haar stond recht overeind, en ik had een licht verwilderde blik in mijn ogen. Ik gooide water in mijn gezicht, waarbij ik zo belabberd mikte dat het meeste uiteindelijk op mijn blauwe joggingbroek en bovenlijf zat. Niks aan te doen.
Ik greep een kom, lepel, melk en cornflakes en maakte mijn ontbijt klaar, voor zover dat lukte. Ik ging zitten, bedacht me weer, en stond om met een doekje de gemorste melk op te vegen die over de hele tafel lag.
Pas toen ik weer zat en net een hap cornflakes met melk naar binnen wilde werken, kwam Gio binnen. Hij deed dat zo stil dat ik me rot schrok en mijn lepel uit mijn handen liet vallen. Ik vloekte. Zwijgend gooide hij me het doekje toe en keek toe hoe ik opnieuw de tafel schoonveegde.
Hij zei nog steeds geen woord toen ik weer aan mijn cornflakes begon, en dat bleef zo totdat ik klaar was en de spullen opruimde. Toen ik met mijn rug naar hem toe stond, bij het aanrecht, zei hij ineens: 'ze gaat weg, hè?'
Ik boog mijn hoofd. 'Ja.' zei ik, nauwelijks hoorbaar. 'Ga je afscheid nemen?' Ik draaide me om en keek hem opstandig aan. 'Natuurlijk. Heb je daar nog iets over te zeggen?'
Hij schraapte zijn keel. 'Eigenlijk wel,' zei hij.
Het was toch niet te geloven! Maar toen ik mijn mond opendeed om iets te zeggen, maande hij me tot stilte met een klein handgebaartje. 'Ik breng je naar het vliegveld,' zei hij zacht. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. 'Echt waar?'
Hij knikte. 'Dat ben ik je verschuldigd. Ik had me niet moeten bemoeien met zoiets. Maar je begrijpt mijn zorgen toch wel na-' Ik kapte hem af voordat hij de naam kon zeggen. 'Ik snap het.'
Hij trok een grimas. 'Je wilt het nog steeds niet horen, hè? Haar naam.' Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar. 'Alles laat zijn littekens na.'
Hij knikte kort. 'Kleed je aan,' hij knikte naar mijn joggingbroek. 'We kunnen het Cat toch niet aandoen dat je zo verschijnt.' Ik lachte en liep de keuken uit.



~
Heeeyy
Ik draag dit stukje op aan NiceGirl omdat ze me op een lieve manier gedwongen heeft om nog een stukje te schrijven (:
Laat please een reactie achter & I love you guyss xx