Pijn

De pijn was ondragelijk. Ik krijste, spartelde over de grond, trapte tegen alles wat te dicht in de buurt kwam, rukte aan de armband om mijn pols, maar het hield niet op.
‘Stop!’ De woede en de hulpeloosheid in Scot stem lieten me wensen dat ik sterker was en dat ik tegen de pijn zou kunnen vechten, maar ik kon het niet. ‘Ik doe het!’ Meteen was de pijn weg. Ik hapte naar adem en trilde over mijn hele lichaam. De sterke armen van Scot sloten zich om mijn lichaam. Zijn huid was bloed heet en brandde op de mijne.
‘Scot, je huid…’ fluisterde ik zachtjes. Meteen liet hij me los.
‘Help het meisje op,’ zei Veronica rustig, maar geen van de mannen om haar heen bewoog. Ze staarden allemaal naar Scot alsof hij hen ieder moment kon vermoorden, wat hij ook kon en waarschijnlijk ook wilde. Er ging en rilling door hem heen en ik zag dat hij er alles aan deed om te kalmeren.
‘Ik draag haar wel.’ Ik draaide me geschrokken om en zag tot mijn verbazing Devon staan. Hij liep naar me toe en gaf me een snelle knipoog. Even later lag ik trillend in zijn armen en volgden we Scot het bos uit.
‘Haal maar beter geen trucjes uit, want dan…’ begon een van de mannen van Veronica. Veronica draaide met haar ogen.
‘Hij weet heel goed wat we doen als hij ons de verkeerde kant op stuurt,’ zei ze rustig. ‘Daar hebben we hem net een prachtige demonstratie van gegeven.’
‘We zijn bijna het bos uit,’ zei Scot mat. Ik rilde even en Devon trok me dichter tegen zich aan.
‘Relax Iza,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Scot mag dan van metaal zijn en Paul mag dan wel vleugels hebben, ik ben op twee plekken tegelijkertijd.’