41

Bianca Hoogendijk
'NIks ernstigs vast gewoon een buikgriepje'is mijn korte reactie. Ik ben geen persoon dat er meteen een heel gedoe achter zoekt. Ik neem de laatste hap van mijn pizza en blijf hem aankijken 'Zolang het geen slappe film is waar ik niets van begrijp vind ik het best'. Zodra zijn gezicht wat botter komt te staan duik ik over tafel om mee te kunnen kijken. 'Wat doe je'is mijn reactie even. Zodra hij zin mobiel weg stopt kijk ik hem aan. 'Wat ben je allemaal aan het doen..en wat is er mis?' Ik streel met mijn duim over zijn hand maar aan zijn gezicht te zien wil hij het er niet over hebben. 'Oke' is mijn korte reactie even. 'Dan niet,ik ga afwassen' Ik maak mijn hand uit de zijne los en staop. Ik pak de borden vast en begin ze rustig aftewassen. Ik duw ze geirriteerd in het afdruiprek en zucht kort. Zodra ik de afwas gedaan heb droog ik het af en zet ik het weg.Ik duw de keukenkastjes dicht en begin de trap op te lopen naar boven. Rustig zet ik mijzelf onder de douche. Ik weet niet waar Viktor last van heeft maar daar kom ik snel genoeg achter. Ik duw de douche aan en droog me al zingend af. 'Ready or not,here I come' Ik begin me rustig aan te kleden ,daarna borstel ik mijn haar. Ik loop rustig van de trap af terwijl ik Lasse even sms om te vragen hoe het gaat met Amelia. Natuurlijk ben ik bezorgd over haar en ik ben behoorlijk weggezonken in gedachtes,daardoor zie ik de deur niet waardoor ik er tegen op loop. Ik kijk even wat dom maar open hem vlug. Ik duw hem achter me weer dicht en zet mijzelf rustig op de bank terwijl ik rustig met mijn mobiel bezig blijf en op facebook wat dingetjes post.


Lasse Schöne
Ik sla mijn armen om Amelia heen in de ambulance. Ik ben erg bezorgd om haar en duw een kus op haar kruin. Zodra we aankomen bij het ziekenhuis word ze meteen meegenomen voor onderzoeken. Ik word achtergelaten in de wachtkamer waar ik zenuwachtig voor me uitkijk. Zodra mijn mobieltje trilt schrik ik wakker uit een enge gedachte. Rustig haal ik hem tevoorschijn. Ik bekijk het smsje van Bianca en stuur terug dat ik nog niets gehoord heb. Ik stop mijn mobieltje terug en duw een hand door mijn haar. Ik zweet harder dan normaal op het voetbalveld. Mijn grootste vraag is nu waarom het zolang allemaal duurd. Zodra de dokter aankomt gelopen sta ik op. 'We hebben haar onderzocht' is zijn conclusie. 'En?' 'En het blijkt een blindedarminfectie te zijn' 'En nu?' 'We zullen een deel van haar blindedarm moeten verwijderen' 'En dan?' 'Het herstel duurd een behoorlijke lange tijd' 'Ja dat snap ik,maar..is het ernstig?' 'Alles is ernstig als je hier terug komt' 'Mag ik naar haar toe?' De dokter kijkt me twijfelend aan maar knikt. 'Ja' Ik negeer de rest en begin meteen met lopen naar de kamer. Ik open de deur voorzichtig en slik. Rustig loop ik naar haar bed toe en bekijk ik haar bleke gezicht.