Chapter 11

Niall POV

Haastig loop ik verder. Achter me hoor ik Liam nog iets roepen, maar ik hoor niet echt wat. Ik loop Paul voorbij, die me een woedende blik werpt, die ik bang ontwijk. Straks zal ik er van langs krijgen, dat weet ik nu al zeker. Ik hoor hem nog iets roepen, maar er is minder tekst bij dan dingen die ik niet zo graag hoor. Er spookt maar één ding door mijn hoofd: ik moet en zal Anna zien. Ik zucht. Waarom is ze niet gewoon op het concert? Er moet iets gebeurd zijn… Ik blijf lopen. Te voet is Nando’s toch precies verder dan met de tourbus. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog een kwartier heb. Damn. In de verte zie ik Nando’s eindelijk opduiken en ik sprint er naartoe. Hijgend kom ik aan en gluur binnen met maar één naam in mijn hoofd.

Daar zit ze. Lachend aan een tafel, met een blonde jongen tegenover haar. Ze woelt door zijn blonde haar en glimlacht hoofdschuddend naar hem. Er gaat een steek door mijn hart. Niall! Waarmee ben je bezig? Lien is nog steeds je vriendin, spreek ik mezelf toe. Anna heeft mijn pet op en dat doet me glimlachen. Dat wil zeggen dat ze het toch accepteert. Ik slik en loop met een krop in mijn keel naar binnen. Wat moet ik tegen haar zeggen? Wat als ze boos wordt omdat ik hier ben? Rustig, Niall, kalmeer ik mezelf, je hebt haar maar twee keer gezien, je hebt het niet al verpest. Ik zucht en wandel naar hun tafel. Plots kijkt ze op en kijkt me aan. Haar ogen vol ongeloof doorboren de mijne. Ik zie haar lippen bewegen, maar hoor niet wat ze zegt. Opeens draait de blonde jongen, die Robin waarschijnlijk, zich ook om naar mij en bekijkt me waarna hij zijn schouders ophaalt en zich terug omdraait. Achter zijn rug werp ik een geïrriteerde blik. Blaaskaak. Wat moet hij? Hij kent me nog niet eens!

“Heey, Anna” stamel ik en breng een geforceerde glimlach uit.