34

Amelia van Gaal

Hoe kan iemand dit een huisje noemen? Het is een huis, en niet zo’n klein huis ook. Het is hier nog warmer dan in Nederland, 48 graden om precies te zijn. Ik loop met mijn koffer achter Lasse aan en binnen, waar de airco blaast, slaat hij zijn armen om mijn middel en begint me te kussen, natuurlijk kus ik hem terug, waarop Bianca langsloopt en een flauwe opmerking maakt. Ik kijk toe hoe Viktor aan Bianca vraagt of ze wil wandelen in de tuin, en ergens weet ik wat hij gaat vragen. ‘Zullen wij dan maar naar boven gaan, onze koffers uitpakken? Ik geef hem een ondeugende knipoog en een snelle kus op zijn wang. Daarna huppel ik met mijn koffers de trap op, achter Lasse aan. Al snel worden de koffers voor oud vuil op de grond gedumpt, en dan… laten we dat maar tussen ons houden.
Die avond lopen we weer opgefrist naar beneden waar Viktor en Bianca samen vals mee staan te zingen op een nummer, terwijl ze het eten klaarmaken. ‘Gaan jullie lekker?’ Vraag ik aan ze. Lasse gaat aan tafel zitten en ik volg zijn voorbeeld. ‘Je haar zit leuk.’ Zeg ik.

Viktor Fischer

‘Zou je misschien mijn vriendin willen zijn, als in een stel, een koppel, je weet wel.’ Ik kijk haar kant op terwijl we door een prachtig weiland lopen. Wat onzeker kijk ik haar aan, terwijl ik op haar antwoord wacht.

We staan mee te blèren op een nummer terwijl we wat tomaten snijden voor de salade. ‘Heerlijk Amelia, alles helemaal goed.’ Zeg ik, terwijl ik daarna doorga met het snijden van de tomaten. Na een minuutje of tien schuiven ook Bianca en ik aan en beginnen we met opscheppen. Ik zie Lasse en Amelia telkens verliefd naar elkaar kijken, ze houden elkaars hand continu vast, ergens vind ik het irritant worden, maar eigenlijk is het ontzettend, maar dan ook ontzettend schattig. Als die twee ooit kinderen krijgen, hebben ze in ieder geval kinderen waarvan de ouders dol op elkaar zijn. Ik neem een hap van de salade die verbazend goed smaakt.