#9 The stranger on the roof

In haar eentje liep Yin richting het hotel waar ze voorlopig mocht verblijven. De drukke straten die ze zag toen ze was aangekomen leken verdwenen te zijn, iedereen was binnen in hun huis. Het kwam waarschijnlijk door dat de maan al hoog aan de hemel stond.
Het gesprek met de Hokage duurde iets langer dan ze had verwacht. Niet dat het erg was, hij was een aardigen man. Hij reageerde niet vreemd op haar toen ze hem vertelde dat zij degen was die de ninja's had vermoord. Het was zelfverdediging, zei hij. Hij deed er niet moeilijk over, of deed hij alleen maar alsof?
Sasuke, een jonge die ze net leerde kennen, was een heel stuk met haar mee gelopen. Door zijn hulp was ze instaat het grote gebouw te vinden die steeds groter werd. Zijn behulpzaamheid verbaasde haar. 'Ik kom daar toch bijna langs' dat was zijn reden. Hij vond haar dus toch niet zo onaardig als ze dacht.
Onopgemerkt gingen haar mond hoeken een beetje omhoog.

Het maanlicht scheen zachtjes op het hotel neer. De stralen waren het enigen lichtbron die hier te vinden was. Bewonderend bekeek ze het gebouw. Het zag er oud uit maar toch verzorgd, een rustig gevoel straalde er vanaf, het was simpel maar dat waren de mooie charmes waardoor het een prachtbeeld vormden.
Alles er aan was prachtig, maar wat was die ene zwarte plek op het dak. Ze kneep haar zwart gekleurde ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien, veel hielp het niet. Haar ogen waren wel gewend aan het donker maar nu ze de hele dag in het licht was doen ze moeilijk.
Het leek alsof het de vorm van een mens had. Zou dat het zijn. Ze kantelde haar hoofd. Wat zou die persoon daar midden in de nacht moeten doen? Wat heeft hij te zoeken op het dak? Of hij keek naar maan en sterren. Het was volle maan en de sterren straalde vrolijk. In een oog blik had Yin de kleine beer al gevonden. Met een klein gegiechel keek ze weer omlaag. Het zou raar zijn als ze de hele avond voor het hotel zou staan.

Meteen toen ze haar kamer binnen kwam liet ze zich op het bed neer ploffen. Even kroelde ze aan de zachte stof van de laken. Het was lang geleden dat ze dit gevoel had, thuis had ze maar een doek en die was niet zacht, het voelde meer als papier.
Rustig op bed, hoorde ze een paar mensen op een luide toon met elkaar praten. Zuchtend draaide ze zich op haar rechter zijde. Alles hier was perfect, behalve de buren. Niet alles kon goed verlopen, niet?
Yin besefte niet hoe moe ze eigenlijk was. Al snel sloten haar ogen zich en viel ze in een diepe slaap. Morgen zou ze naar Kakashi moeten en de anderen kinderen. Het zou een drukke dag worden.

Luid werd er op de deur geklopt. Verbaast liep ik naar de deur opening, wie zou dat zijn? 'Doe nou open!' werd er van de anderen kant geroepen. Lachend zette ik de deur van zijn slot en opende het een zwaai. 'Gefeliciteerd!' drie kinderen stonden bij de deurpost, breed naar me te lachen. Ze waren gekomen. Ik lachte mijn witte tanden bloot. 'Jullie zijn gekomen' het meisje stapte opzei: 'kom binnen, kom binnen!' De drie jonge kinderen stapte zonder enigen moeite binnen en liepen door naar de woonkamer.
Snel sloot ik de deur en ging er bij hun op de grond zitten. Een voor een keek ik hun blij aan. De zwarte ogen glinsterde van geluk. 'Je bent al weer een jaar ouder' zei de langste jongen tegen me. 'Ja' zei ik op een zachte toon terug. Het was niet zo dat ik hem niet mocht, dit was gewoon de relatie tussen ons. Een soort van broer en zusje relatie kon je het noemen. Hij stak zijn hand naar me uit, als teken om het te schudden. Natuurlijk gaf ik hem zonder moeite mijn hand en schudde zijn hand. Alleen leid hij mijn hand niet los. 'Eh, mijn hand' een kleine blos verscheen op mijn wangen. Verlegen kantelde ik mijn hoofd omlaag.
Een speels lachje verscheen op zijn gezicht. De hand die hij vast had trok hij naar zich toe. 'Oh,..' geschrokken kwam ik tegen zijn borstkas aan. Zijn lange armen sloten zich om mijn lichaam. 'Laat me los' met een nog roder hoofd sloeg ik tegen zijn borstkast aan. Zijn kin plaatste hij op mijn schouder, 'we zouden nu moeten zoenen, weetje dat?' fluisterde hij zachtjes in mijn oor. 'Laat-' riep ik luider, maar mijn zin werd afgekapt door een anderen jongen. 'Laar haar los, NU' het klonk dreigend. Als die twee personen niet zo close waren geweest had het hem zeker de rillingen bezorgt. 'Oké, hier is je vriendin weer' hij liet me los en keerde weer terug in zijn oude positie. Snel kroop ik bij hem vandaan. De speelse lag van net hadden zijn lippen nog niet verlaten. 'Je bent vreselijk zei het meisje streng tegen.
De jongen die me had beschermd keek me bezorgd aan, 'gaat het?' vroeg hij zachtjes. 'Dankzij jou wel' de woorden kwamen er onschuldig uit. 'Ik zal je tegen al het kwaad beschermen, Yin' deze keer klonk zijn stem vol zelf vertrouwen. 'Oi, wat bedoel je met kwaad' de lange jongen hoorde ik zachtjes op de achtergrond beledigt reageren, alleen schonk ik hem geen aandacht. 'Bedankt'