Hoofdstuk 23.

Vanuit Alessandro:

Ik zie Anneke met een jongen zoenen.
Ik wist dat er iets was,
ik wist het gewoon.
Ze deed in de bus al zo geheim zinnig.
"Anneke? Waarom?" vraag ik en ren weg.
"Ales, nee! Wacht!" zegt ze en rent achter me aan.
Waarom rent ze nog achter me aan als ze toch met een ander is?
Ik ren naar de speeltuin en ren het geheime paadje in.
Hopelijk kent ze hem niet, denk ik.
Ik ga naar de oude schommel en ga er op zitten.
Ik hoor de bosjes bewegen en zie iemand op me afkomen.
Het is een jongen,
Hij lijkt wel op die ene jongen waar me Anneke zoende ...
"Wie ben jij? En wat moet je van mn vriendinnetje?" vraag ik met een boze blik.
"Het is net wat je denkt Alessandro, ze is verliefd op jou, niet op mij, ik zoende haar, zij niet mij.
Ik wil dat ze gelukkig is, vergeef haar, please?" fluisterd hij zacht.
Meent hij dit?
Nee dat kan niet,
ja toch wel.
"Oke, ik vergeef haar, als jij opdondert uit haar buurt en nooit, maar dan ook nooit meer bij ons in de buurt komt!" zeg ik boos en duw hem het pad uit.
Heel zielig loopt hij weg en dan loop ik zelf weg."
Ik zie iemand op de schommel zitten in de speeltuin en die zit te fluisteren.

"Ik doe ook alles fout * snik *
Het heeft geen ene nut!
Mijn kut leven!
Ik was vroeger verliefd op Gerben,
nu niet meer,
Waarom verpest ik alles?"

En meteen weet ik wie het is,
Het is Anneke.
"ANN!" roep je en rent erop af.
Je geeft haar een knuffel en zoent haar.
"Ales, please, vergeef me!" zegt ze tegen je.
"Ik vergeef je!
En van Gerben hebben we geen last meer!" zeg ik en jullie lopen hand in hand terug waar Daan en Esther op jullie wachten.