• Eyes 044

Zo snel ik buiten de deur ben, vliegen mijn vingers over het scherm van mijn telefoon. ‘’Hey’’ zeg ik zachtjes, als er aan de andere kant van de lijn wordt opgenomen.
‘’Hey’’ Ibrahim’s stem klinkt zacht en liefdevol. Een raar gevoel verspreidt zich onder in mijn buik.
‘’ Gefeliciteerd tante Elena.’’
‘’ Dankjewel Ibrahim. Wat ben je aan het doen?’’
‘’ O, niets. Beetje tv kijken. Waarom belde je eigenlijk?’’
‘’ Ik eh, wilde je bedanken voor vandaag. Ik heb echt een geweldige dag gehad.’’
‘’ Jij ook bedankt. We zouden dit nog eens moeten doen.’’
‘’ Lijkt me leuk.’’
‘’ Hoe lang blijf je nog in Engeland?’’
‘’ Ik weet niet. Ik heb niet zoveel vrije dagen. Dus ik moet geloof ik wel terug morgen.’’
‘’ Zal ik je ophalen van het vliegveld? En dan kunnen we daarna samen wat gaan eten. Als je wil dan hè?’’
‘’ Lijkt me leuk.’’
‘’ Moet ik een ticket voor je boeken?’’
‘’ Nee, het is lief van je. Maar dat kan ik echt wel zelf. En bovendien moet ik dan dat geld ook weer aan je terug betalen.’’
‘’ Ik doe het wel. Het is echt geen moeite Elena. Geniet jij nu maar lekker van je neefje.’’
Ik kan niet voorkomend dat ik als een idioot ga glimlachen. Ik schrik zelfs van mezelf als ik een spiegel passeer, en mezelf aankijk. Het lijkt alsof ik zo uit de film IT ben komen wandelen.
‘’Het is lief van je Ibrahim. Dankjewel.’’
‘’ Graag gedaan.’’
‘’Ik moet eh, ophangen. Iemand boven wil volgens mij graag een schone luier.’’
Een zachte grinnik komt over vanaf de andere kant van de lijn.
‘’Ga maar snel. Ik mail je je ticket nog.’’
‘’ Slaap lekker alvast.’’
‘’ Jij ook Elena. Tot morgen.’’
Met nog steeds die enge glimlach op mijn gezicht loop ik weer terug naar boven. ‘’Wie was dat?’’ Ik schrik op van Drew, die me vanaf boven aan de trap nieuwsgierig aan staat te kijken. ‘’Oh, eh, gewoon iemand van het werk.’’
‘’Elena is verliefd, Elena is verliefd.’’ Lachend steekt hij zijn tong naar me uit, terwijl hij jubelend het huis door springt.
De doodsaaie lessen van mijn griezelige Natuurkunde leraar hebben me toch nog iets meegegeven, jongens blijven geestelijk altijd 13. Ik zucht automatisch overdreven diep als ik denk aan zijn lessen.
Zijn doodsaaie filmpjes op youtube die zijn vrouw hem via de mail had toegestuurd en die wij dan vervolgens iedere les opnieuw te zien kregen. Verschrikkelijk.
‘’Elena, wil jij Niall even aan mij geven. Volgens mij heeft hij honger.’’ De vermoeide stem van Caitlin komt me tegemoet, terwijl ik mijn weg naar boven voortzet. ‘’Komt goed.’’ Gil ik terug.

‘’Hey, kleine held.’’ Spreek ik zacht, als ik de kleine Niall uit zijn wieg til. Ik draag in mijn armen naar de naastgelegen kamer, en leg hem voorzichtig op Caitlin’s borst.
‘’Ik ga wel even wat te eten voor je halen ofzo.’’ Zeg ik zacht.
‘’Elena, was dat net Ibrahim aan de telefoon?’’ Mijn hoofd beweegt langzaam op en neer. Verdoofd door de naam Ibrahim, die een soort van kietelend gevoel in mijn buik aanwakkert.
‘’Je vindt hem echt leuk hè?’’ Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt. Ik begrijp nu het rare gevoel in mijn buik pas, en weet dat ik me in de verkeerde zone begeef. ‘’Ik denk het’’ het komt mompelend en schor over mijn lippen. Zonder nog iets te zeggen wandel ik de deur uit, en loop met sneltreinvaart naar mijn auto. Ik moet even een stukje rijden, even mijn hoofd leeg krijgen. Hetzelfde overkomt me als toen ik hem niet uit mijn gedachten kreeg met hardlopen. Hij blijft me achtervolgen, en net als ik 2 seconden niet aan hem heb gedacht, doemt zijn naam op, op mijn telefoonscherm.
‘’Elena’’ mompel ik zacht.
‘’ Je vliegt morgen om 15u00 is dat oké?’’
‘’ Ja, heel erg bedankt. Ik zit nu alleen in de auto om wat te eten op te halen. Ik zie je morgen oké?’’
‘’ Ik weet dat ik je ook gewoon had kunnen mailen, maar ik wilde je stem even horen.’’
Voor ik kan antwoorden, bereikt een lange piep mijn oren. Ik heb meteen spijt dat ik zo bot heb gedaan. Ik wil zijn stem nog eens horen. Nog eens dat gevoel in mijn buik krijgen. Het zullen wel de vlinders zijn waar iedereen en alle boeken altijd over spreken. Ik dacht altijd dat het een soort van fabel was omdat ik deze vlinders nooit voelde.
Ergens diep in me baal ik ervan dat het lot me nu net samen met Ibrahim had gebracht. Ik bedoel, ergens, wat een lange tijd geleden lijkt, waren we elkaars vijanden.