2.

We zitten in de duitse les en de docent ratelt maar door.
‘’dus, jullie weten allemaal wat ongemakkelijke situaties zijn. We gaan vandaag een ongemakkelijke situatie veroorzaken, maar ook proberen tegen te werken. Hannes jij bent hier goed in heb ik begrepen.’’ Zegt ze.
‘’ik ben in meer dingen goed.’’ Grijns ik.
‘’mooi, kom maar met, karsten.’’ Zegt ze dus lopen we naar voren.
‘’oke, jullie keuze, wie begint en wie reageerd.’’ Zegt ze.
‘’hey, jij bent leuk, zullen we zoenen?’’ herhaalt Kiro onze laatste grap.
‘’goed idee.’’ Zeg ik en til hem met gemak op het bureau.
‘’dit is het zelfde gesprek als gisteren toch?’’ hoor ik Romeo.
‘’ja, dit is het zelfde gesprek.’’ Lacht Luminor.
‘’gezien hannes en karsten beide van ongemakkelijk houden, kunnen ze hier goed op in spelen. Als je je bij ongemakkelijke situaties ook echt ongemakkelijk voelt, dan sla je bij dit soort vragen dicht.’’ Zegt ze en wijst dat we terug naar onze plek moeten. Kiro en ik gaan weer zitten.
‘’oke, voor dat jullie gaan, nog een ding, jullie krijgen een praktijk opdracht voor geschreven, je mag zelf weten wat en waar. Je moet een rapport schrijven over wat je hebt gedaan en hoe erop gereageerd werd door je omgeving.’’ Zegt de docent.
‘’zoals wat?’’ vraagt Kiro.
‘’zoals, naar een kerk gaan, daar helpen door de dag heen en dan een negatieve situatie uit lokken, en kijken hoe er word gereageerd.’’ Zegt ze.
‘’dus we moeten een negatieve reactie krijgen, en dat op schrijven?’’ vraagt Kiro.
‘’elke reactie, en dan geef je een verslag over waarom iemand zo zou reageren.’’ Zegt de docent.
‘’werken we in groepen of alleen?’’ vraag ik.
‘’naar eigen keuze, je mag alleen, in groep of in twee tallen. Ik raad twee tallen aan.’’ Zegt ze.
‘’wanneer begint dit?’’ vraag ik.
‘’volgende week maandag.’’ Zegt ze.
‘’oh, tijd zat.’’ Zeg ik.
‘’dan mogen jullie gaan.’’ Zegt ze. Ik kijk op mijn horloge en zie dat de pauze nu zou moeten beginnen. Alleen hadden we maar 2 uur. Ik loop naar mijn kluis en Kiro kijkt me aan.
‘’dus, ik snap nog steeds de opdracht niet.’’ Zegt hij.
‘’ik kan je niet helpen, ik heb heel mijn opdracht al uitgezet en het is voor een persoon. Wat je kunt doen is naar een mentaal instituut gaan, een willekeurige uit zoeken en die bestuderen in zijn gedrag en dat op schrijven. Vaak vinden de werknemers het zelfs goed.’’ Zeg ik.
‘’slim.’’ Zegt hij en glimlacht.
‘’ik moet gaan, ik zie je morgen.’’ Zeg ik en druk een kus op zijn lippen waarna ik weg loop.
‘’tot morgen.’’ Zegt hij nog als ik de deur uit loop. De zon schijnt fel en gezien ik 10 minuten moet lopen naar het ziekenhuis, zet ik een zonnebril op en steek een sigaret aan.

Ik loop het ziekenhuis in en zie charlie al staan. Met een glimlach loop ik hem te gemoet en omhels hem. We lijken veel op elkaar. Sinds hij vaker een uurtje naar buiten kan, of een heel weekend weg mag, neemt hij mijn stijl ook over. Hij verft zijn haar, heeft piercings en vandaag nemen we samen een nieuwe tattoo.
‘’kom, we gaan.’’ Zeg ik en sleep hem mee. We slenteren wat door de stad opweg naar de tattoo shop.
‘’dus, ik weet dat het volgende week praktijk opdracht is, wat ga je doen?’’ vraagt hij.
‘’ik schrijf me in bij jouw instituut en kom een week gezellig bij jouw zitten.’’ Zeg ik.
‘’no way, we gaan samen de gangen onveilig maken?’’ lacht hij en ik knik.
‘’oke, dus jij neemt de laatste details op je vleugels.’’ Zegt hij als hij de tattooshop in loopt en ik knik. We begroeten Mike en gaan zitten.
‘’dus, Yuki, wat moet het worden?’’ vraagt hij.
‘’vleugels, en ik wil in het wit, Charlie, er boven.’’ Zeg ik.
‘’oke, kom zitten.’’ Zegt Mike dus ga ik zitten. Hij begint en ik hoor de deur van de winkel. Charlie kijkt op en grijnst.
‘’vijf hele knappe jongens.’’ Zegt hij en schuift met de spiegel waardoor ik, Kiro, shin, Strify, Romeo en Luminor binnen zie komen.
‘’nee, hij was gewoon heel erg afstandelijk.’’ Zegt Kiro.
‘’misschien ging hij wel naar iemand toe, weet jij veel. Niet iedereen is zo open.’’ Zegt Romeo. Charlie loopt naar de winkel en kijkt tussen wat vitrines.
‘’je kent die jongens?’’ vraagt Mike.
‘’sinds gisteren.’’ Zeg ik.
‘’Charlie! Terug!’’ roept Mike en charlie komt verbaast terug lopen. Na even voel ik dat Mike mijn rug invet en laat me op staan.
‘’top.’’ Zeg ik en charlie gaat zitten. Ineens kijk ik in Kiro zijn ogen en glimlach.
‘’wat een toeval.’’ Zeg ik en druk een kus op zijn voorhoofd.
‘’wat doe je hier?’’ vraagt hij.
‘’ik kwam voor een tattoo met mijn broertje.’’ Zeg ik.
‘’je broertje?’’ vraagt hij.
‘’ja, het duurt tien minuten, dan stel ik je voor.’’ Zeg ik en hij kijkt me verbaast aan.
‘’oke, charlie, dit is de laatste die je onder mijn naam krijgt. Oke?’’ zegt Mike en charlie komt naast me staan.
‘’Charlie, dit is Kiro, Kiro, dit is Charlie.’’ Zeg ik en Charlie kijkt me even aan.
‘’serieus, jullie zijn er naar toe onderweg, maar nog niet gedaan?’’ vraagt hij.
‘’hier, ga betalen.’’ Zeg ik en geef hem mijn portemonee.
‘’je broertje?’’ vraagt Kiro verward.
‘’we zijn een tweeling. Is dat zo vreemd?’’ vraag ik.
‘’ja, eigenlijk wel.’’ Zegt hij.
‘’ik heb een idee, we gaan shoppen en nemen hem mee. Dan zul je weinig tweeling zien.’’ Zeg ik en Kiro knikt met een glimlach.
‘’deal.’’ Zegt hij. Charlie komt terug met een glimlach.
‘’welke kleur heb je?’’ vraag ik.
‘’wit, net als jij.’’ Zegt hij.
‘’het enge is dat jullie ook dezelfde tattoo’s hebben.’’ Zegt Strify.
‘’nee, ik heb over het algemeen zwart geel wit, yu heeft over het algemeen zwart rood wit.’’ Zegt charlie.
‘’dat is waar, en hij heeft hannes op zijn rug, en ik heb charlie.’’ Zeg ik.
‘’en we hebben verschillende piercings.’’ Lacht hij.
‘’nu houden we op.’’ Lach ik.

We slenteren al uren door de stad, Kiro en charlie voor op, hebben de lol van hun leven.
‘’ik denk dat charlie hem in pikt.’’ Zeg ik tegen Romeo.
‘’hij lijkt veel op je, maar minder mannelijk.’’ Zegt hij.
‘’en gelukkig gewoon een rare hetero.’’ Zeg ik.
‘’heb jij even geluk.’’ Lacht Romeo.

Kiro pov
Charlie rent druk heen en weer alsof hij maanden binnen heeft gezeten. Tot hij een ijskraam ziet.
‘’yu!’’ roept hij en yu kijkt hem aan.
‘’oke, wie wil er ijs?’’ zucht hij.
‘’ik wil twee chocolade!’’ roept charlie en iedereen noemt iets.
‘’jij ook chocolade neem ik aan.’’ Zegt yu tegen mij en glimlacht.
‘’graag.’’ Zegt ik en hij rekend af.

Maandag
Yu pov
Vandaag begint de groeps opdracht dus moet ik naar het ziekenhuis. Ik kleed me aan, een wollen bordeaux rood vest, een bruin shirt, wijde slobber broek en geen schoenen. Ik ga de keuken in en klim op het aanrecht met wat brood.
‘’jij gaat je groepsopdracht doen.’’ Zucht mama.
‘’yep, een week lang bij charlie op de gesloten afdeling.’’ Zeg ik.
‘’waarom niet op de vrijwillige?’’ vraagt ze.
‘’omdat ik dan niet bij charlie zit, als ik toch voor school iets debiels moet doen, dan liever met hem.’’ Zeg ik en pak een weekend tas.
‘’dus waar ga je voor?’’ vraagt ze.
‘’schizofrenie.’’ Zeg ik.
‘’oke, dus je eet minimaal een week niet mee.’’ Zucht ze.
‘’sorry mam.’’ Zeg ik en merk dat papa binnen komt.
‘’wat sorry?’’ vraagt hij.
‘’ik ga vandaag een weekje naar het ziekenhuis.’’ Zeg ik.
‘’oh, groepsopdracht, kreeg een mail van je docent ja.’’ Zegt hij en gaat zitten.
‘’hier, hij heeft er geen moeite mee.’’
‘’je schrijft je zelf in bij een gesloten kliniek.’’ Zegt mama.
‘’oke, even alles checken, ze nemen mijn telefoon af, dus de echte in de tas en de neppe in de zak, laptop bij mijn ondergoed, badjas, zeep, opladers, schrift, pennen. Ik mis iets.’’ Zeg ik.
‘’nee, je hebt alles.’’ Zegt mama. Ik knik en rits de tas dicht.
‘’tot volgende week.’’ Zeg ik en loop de deur uit. Als ik bijna bij de metro ben kom ik Kiro tegen.
‘’waar ga jij naar toe?’’ vraagt hij.
‘’ziekenhuis, jij?’’ vraag ik.
‘’ook naar het ziekenhuis.’’
‘’ah, observatie.’’ Zeg ik.
‘’precies, en jij?’’
‘’ik ga naar de gesloten kliniek.’’ Zeg ik.
‘’je laat je zelf op nemen?’’ vraagt hij.
‘’yep, dit word hilarisch.’’ Zeg ik. Als we in de metro staan kijkt hij me aan.
‘’dus, ik ga je een week niet zien.’’ Zegt hij.
‘’of misschien wel.’’ Zeg ik.
‘’hoezo?’’
‘’je kunt vragen of je op de gesloten kliniek mag observeren, dan kun je echt zeggen op wie je focust.’’ Zeg ik.
‘’en dan?’’ vraagt hij.
‘’op de gesloten kliniek zit je minimaal een week, dus je kiest iemand die er net zit, of iemand die er al maanden zit. Dan kun je die persoon een week observeren, krijg je het dossier en kun je er een heel verslag over maken.’’ Zeg ik.
‘’ik zal eens kijken.’’ Zegt hij en legt een hand in mijn nek. Met een glimlach kijk ik hem aan als mensen langs ons heen dringen om op tijd de metro uit te komen en bij hun werk te arriveren. Hij blijft me aan kijken met dezelfde glimlach en geeft me een kus.
‘’gezien je in de psychiatrische kliniek gaat, kan het alleen nu nog.’’ Zegt hij.
‘’ik wil ook wel klieren als ik eenmaal ben opgenomen.’’ Lach ik en druk weer mijn lippen op de zijne.
‘’jammer dat ik een easy A wil.’’ Zegt hij.
‘’het doel is om een situatie te creëren waar je een emotie bij oproept en dan beschrijft waarom die emotie ontstaat, ik vind dit best een goed plan.’’ Lach ik.

Ik loop achter Kiro aan het ziekenhuis in en ga op een stoel zitten. Als ik een zuster door de gang zie lopen begin ik wat in mezelf te praten. Ze kijkt naar me maar reageert verder niet. Als ze een kamer in loopt, blijf ik toch door mompelen. Voor de zekerheid. Na even komt er iemand naar me toe en komt voor me zitten.
‘’wil je met iemand spreken?’’ vraagt een man in een witte jas.
‘’oke, maar... zonder hem...’’ zeg ik en wijs een kant uit.
‘’oke, kom maar mee.’’ Zegt hij en neemt me mee naar een kamer.
‘’dus, wat is het probleem?’’ vraagt hij als ik zit en me wat rustiger gedraag.
‘’peter en ik hebben last van deze jongen. Hij... hij is gemeen... hij duwt ons... en hij scheld ons uit...’’ zeg ik.
‘’peter?’’ vraagt hij.
‘’ja, iedereen negeert hem.’’ Zeg ik en draai me om. ‘’houd eens op, ik ben het toch aan het vertellen.’’ Zeg ik tegen het niets en draai weer terug.
‘’is dat peter?’’ vraagt de dokter en ik knik.
‘’oke, we houden jullie even hier zodat jullie wat rust krijgen. Momentje. Ik ben zo terug.’’ Zegt hij en loopt weg. Kiro komt niet veel later terug met een grote man.
‘’kom mee, dan brengen we jullie naar je kamer.’’ Zegt hij en steekt zijn hand uit. Ik pak zijn hand vast maar sta niet op.
‘’kom mee, er is niks aan de hand. Wij zijn bij je.’’ Zegt hij en ik kijk bang naar de grote vent die hij mee heeft. Kiro kijkt op en glimlacht. Daarna loopt hij weg. De dokter staat buiten toe te kijken hoe Kiro te werk gaat. Ik loop met Kiro mee en ga naar de afdeling. De dokter knikt naar hem als hij me in schrijft en dan brengt Kiro me alleen naar de kamer waar ik moet zijn. Het is een kamer met een bed, een kast en een bureau.
‘’ik moet je telefoon, en andere elektronische spullen.’’ Zegt hij.
‘’ik heb alleen mijn telefoon.’’ Zeg ik tegen hem en geef het oude ding. Hij kijkt er naar en zucht.
‘’prima.’’ Zegt hij en geeft me een shirt dat je altijd in ziekenhuizen krijgt.
‘’tijd om je om te kleden.’’ Zegt hij en de grote man komt binnen. Ik kijk Kiro aan en wijs.
‘’ik blijf hier, geen zorgen.’’ Zegt hij en kijkt de man even aan die de gang op gaat en met zijn rug tegen de deur aan gaat staan. Het is dus gewoon puur zodat ik niet weg kan. Ik kijk hem aan en trek mijn shirt uit. Ik pak zijn gezicht vast en druk een lange zoen op zijn lippen waarna ik me verder om kleed.
‘’oke, dat gebeurd dus niet meer de komende week.’’ Zegt hij.
‘’ik ga mijn broertje zoeken.’’ Zeg ik en pak zijn hand waarna ik met hem weg loop. We lopen de gezamenlijke ruimte in waar verschillende mensen zitten. Een meisje zit tegen de muur aan en bestudeerd iedereen. Een jongen raakt iedereen aan en roept ‘je bent onzichtbaar!’ elke keer als hij het doet. Charlie zit aan de hoek van een tafel en kijkt toe hoe de jongen steeds dichter bij komt. Zo zitten er ook druk te tekenen. Te wriemelen of juist compleet stil. Charlie merkt me op en komt naar me toe. Hij zegt niks. Hij omhelst me alleen. Ik doe het zelfde en trek hem dicht tegen me aan.
Ik zie Kiro en de dokter wat met elkaar overleggen en dan een zuster komen.
‘’laat ze je nooit een prik geven.’’ Zegt charlie, laat me los en loopt weg. Na even is het rustig. Er is geen bewaking meer en de doktoren zitten in hun kantoor rapporten bij te houden. Ik plof naast charlie neer en kijk rond. Logies dat hij hier zit. Achter hem zitten wat mensen met paranoia, zij doen niks, ze kijken alleen nerveus rond. Maar voor hem zit iedereen, hij kan ze allemaal zien, allemaal in de gaten houden.
‘’yu, jerry heeft me nu al een week niet op mijn hoofd getikt, je moet straks ergens anders gaan zitten.’’
‘’waarom? Hoezo moet hij iedereen aan raken?’’ vraag ik.
‘’hij is gewoon een pestkop. We hebben hier allemaal ons hokje. Het is maar net hoe je er mee om gaat.’’ Zegt hij en kijkt hoe de jongen steeds dichterbij komt. Ik zucht en loop naar de kamer waar mijn spullen liggen. Ik sluit de deur achter me en start mijn laptop op. Gelukkig heb ik hier internet. Ik kijk op skype en zie dat Romeo online is dus bel hem op.
‘’hey yu, hoe is het?’’ vraagt hij.
‘’goed, maar ik kom gelijk ter zaken, kun je iets voor me doen?’’ vraag ik.
‘’tuurlijk, wat?’’ vraagt hij.
‘’een van de jongens op de afdeling reageert geacteerd, kun je misschien na kijken of ene geoffrey slachtes hier zit en waar voor?’’ vraag ik.
‘’doe ik, stuur wel een mail.’’ Zegt hij en hangt op. Ik klap de laptop dicht en leg hem in de bureaulade onder wat boeken en zooi. Ik pak mijn notitie boek als ik iemand op de gang hoor en schrijf de naam van geoffrey op en wat ik vandaag heb gezien. Dan berg ik het op en kijk naar de gang. De dokter kijkt naar binnen, dan komt hij naar binnen en kijkt me recht aan.
‘’jij en je broertje.’’ Zegt hij en pakt mijn gezicht vast. Zijn ogen staan vreemd, niet zoals hij keek toen ik met hem sprak ongeveer een uur geleden.
‘’wat is er met mijn broertje?’’ vraag ik. Zijn ogen staan alsof hij me iets aan wil doen, toch kijk ik hem recht in zijn ogen aan. Als hij mijn gezicht met beide handen vast neemt merk ik dat de grote man van vanochtend door het raam van de deur kijkt. De dokter tilt me op en grijpt me aan mijn armen vast. De grote man blijft staan, hij kijkt toe naar wat de dokter doet. Alsof hij iets weet. De dokter grijpt het ziekenhuis shirt vast en trekt er aan alsof hij het van mijn lijf wil rukken. Ik kijk nog steeds naar de grote man. Hij kijkt van mij naar de dokter en zodra de dokter zijn hand op mijn keel legt en knijpt, komt hij binnen.
‘’nu is het klaar!’’ roept hij en trekt de dokter van me af. Ik val op de grond snakkend naar lucht, als er zusters, meerdere bewakers en wat patiënten rond de deur opening komen. Kiro komt binnen en helpt me omhoog.
‘’gaat het?’’ vraagt hij aan me en ik knik. De bewaker neemt de dokter mee de kamer uit. de andere bewakers halen de patiënten weg als er een zuster binnen komt en me op het bed zet.
‘’wat is er gebeurd?’’ vraagt ze en kijkt naar mijn arm. Er zit een snee en de hoek van het nachtkastje zit onder bloed.
‘’hij... hij probeerde me te wurgen.’’ Zeg ik zachtjes en kijk Kiro aan.
‘’gelukkig was joey er.’’ Zegt Kiro.
‘’hij stond zeker 5 minuten te kijken voor hij binnen kwam.’’ Zeg ik.
‘’wat?’’ vraagt de zuster.
‘’die grote vent waar ik vanaf het begin al de kriebels van krijg. Hij stond vijf minuten te kijken hoe die dokter me vast hielt en pas toen ik bijna blauw zag kwam hij binnen.’’ Zeg ik.
‘’geen zorgen, joey brengt hem weg en we maken een melding, hij word ontslagen en verbannen uit het ziekenhuis.’’ Zegt de zuster. Charlie komt binnen rennen en voor me zitten.
‘’was hij hier?’’ vraagt charlie en ik knik.
‘’was hij bij jouw?’’ vraag ik en hij knikt ook. De verpleger plakt nog een pleister op mijn hoofd en verlaat de kamer met Kiro. Ik kijk naar charlie die me omhelst.
‘’wat heeft hij gedaan?’’ vraag ik.
‘’hij heeft me gewurgd, tot ik buiten bewust zijn was. Na even werd ik wakker en hij trok net zijn broek op waarna hij vertrok.’’ Zegt hij.
‘’zodra ik hier weg ben, spoor ik hem op, en laat hem boeten voor zijn daden.’’ Zeg ik.
‘’nee, yu, je komt in de problemen, de politie zal je vinden.’’ Zegt hij.
‘’laat dit aan mij over.’’ Zeg ik. Hij zucht en knikt.
‘’oke, ik laat het aan jouw over.’’ Zegt hij en kijkt me aan. We lopen samen de gang door en zien iedereen ontdaan ijsberen. De verplegers staan tegen de muur als alle bewakers iedereen rustig probeert te krijgen. Ik tik charlie aan en help hem op een tafel.
‘’jongens! Hij is weg. Hij zal uiteindelijk boeten voor zijn daden. Maar wat jullie nu doen, gaat niemand helpen!’’ roept charlie.
‘’dus moeten we toe kijken hoe we allemaal een voor een worden beschadigt zodat we hier voor altijd zitten!?’’ roept iemand.
‘’hoezo voor altijd, als je boven de 50 bent, word je naar een ander tehuis gestuurd.’’ Zeg ik.
‘’yu, nee, je maakt het alleen erger.’’ Zegt Kiro.

Het is laat als ik wakker word. Ik kijk op en zie de klok 3 uur aan geven. Met een zucht sta ik op en loop naar de wc. Als ik de wc uit kom zie ik in mijn ooghoek een fel licht dus kijk op. Ik zie een van de patiënten staan en sluip de kant op. Ik pak mijn telefoon, zet de flits uit en film het. Ik hoor zacht gefluister en gegrom. Maar het is niet Jason, de patiënt die spreekt. Het is het felle licht. Een silhouet lijkt in het licht te staan, alsof een persoon het uit straalt. Ik kijk op en zie dat de camera’s uit staan. Ik zie het licht langzaam verdwijnen dus maak dat ik terug naar mijn kamer kom. Ik pak mijn laptop en kijk op skype. Ik bel naar Romeo en wacht tot hij opneemt.
‘’hey yu, wat is er?’’ vraagt hij en ik zie hem zitten via webcam.
‘’dude, ik word gek hier, ik ben bijna gewurgd door een dokter en heb net een patiënt gezien met iemand die licht geeft.’’ Zeg ik.
‘’heb je medicijnen gekregen sinds je daar zit?’’ vraagt hij.
‘’nee, alleen ritalin.’’ Zeg ik.
‘’ritalin kan zorgen voor waanbeelden. Yu, als je geen echte bewijzen hebt, dan kan ik je niet helpen.’’
‘’Kiro was als een van de eerste bij de aanval van de dokter, en ik heb de patiënt gefilmd met dat licht, ik epp het naar je door.’’ Zeg ik en gooi het filmpje in een bericht. Hij kijkt het filmpje en zucht.
‘’yu, dit kan van alles zijn, waarschijnlijk is het gewoon een reflectie van een spiegel.’’ Zegt hij.
‘’nee, want wij hebben geen spiegels, de helft hier denkt dat spiegels een doorgang zijn naar de geesten wereld. De andere helft zou alleen maar voor de spiegel zitten en kijken of hun spiegelbeeld misschien beweegt wanneer zij het niet doen.’’ Zeg ik.
‘’oke, glas, een muur met lakverf? Yu, er is genoeg dat reflecteerd, ga eerst kijken of dat een mogelijkheid kan zijn, ik zie je later.’’ Zegt hij en hangt op. Ik zucht en ga op internet en google wat ik heb gezien. Ik vind wat onzin over geesten, dus google opnieuw. Weer onzin over geesten. Niks normaals. Ik ga naar youtube en zet het filmpje erop. Dan klik ik op camera en zet een lamp aan.

Ik word wakker van de zuster en kleed me aan om te gaan ontbijten. Als ik naast charlie aan de tafel zit hoor ik wat bewaking praten.
‘’nee, er missen echt beelden, van 3 tot half 5 is deze ruimte niet te zien, je ziet Yu naar de wc gaan via een andere camera en dan deze kant op komen, en je ziet Jason meteen deze kant op gaan.’’ Zegt de een.
‘’maar hoezo missen beelden? Gewoon weg?’’ vraagt de ander.
‘’ja, het springt meteen over.’’ Zegt de een weer.
‘’hannes, kom eens mee.’’ Zegt de bewaking en ze trekken me omhoog van de stoel. Ik ga met ze mee en word in een kamertje op een stoel gezet.
‘’tussen drie en vier ben je naar de wc gegaan, niet?’’ vraagt de bewaking en ik knik.
‘’ja, als je moet dan moet je, toch?’’
‘’en daarna, we zagen je terug komen maar je liep niet naar je kamer.’’ Zegt de bewaker.
‘’ik hoorde jason praten dus ben er heen gelopen om te zien wat er was.’’ Zeg ik.
‘’en wat was er?’’
‘’niks bijzonders, hij stond met iemand te praten die een felle zaklap had, ik kon niet zien wie, maar ik hoorde dat zij de camera’s hadden uit gezet.’’ Zeg ik.
‘’oke, dus je weet jason en nog iemand met een zaklamp.’’ Zegt hij en ik knik. Hij geeft me een vel en zucht.
‘’teken wat je hebt gezien.’’ Zegt hij dus maak ik de tekening. Het was niet meer dan een silhouet gevormd door het licht, dus teken ik ook niet meer dan wat ik zag.
‘’dit is wat je zag?’’ vraagt hij.
‘’ja, en jason stond hier.’’ Zeg ik en zet er een kruis neer.
‘’stond hij er achter of er voor?’’ vraagt hij.
‘’ik denk er voor, maar weet niks zeker.’’ Zeg ik.

Het loopt tegen 4 uur als ik me begin te vervelen en Kiro eindigt net zijn dag. Hij komt naar me toe en gaat zitten.
‘’oke. Ik hoorde een vaag verhaal van Romeo dat je een verschijning had gezien en je een filmpje stuurde.’’ Zegt hij.
‘’ja, dat klopt.’’ Zeg ik.
‘’yu, ik hoop dat je door hebt dat je nu ook echt klinkt als iemand die hier hoort?’’ vraagt hij.
‘’Kiro, ik word niet gek. Echt niet. Ik zag jason echt met iets praten dat niet menselijk was.’’ Zeg ik.
‘’yu, ik hoop echt dat je gelijk hebt en je je dit niet verbeeld, echt waar. Of dat dit alleen een bijwerking van je medicijnen is. Maar als je blieft, spreek deze gedachten niet tegen een dokter of zuster uit. Als je dat doet kom je hier nooit meer weg.’’ Zegt hij.
‘’oké, maar je moet hier achter heen, dit klopt niet.’’ Zeg ik.
‘’Yu, ik ga nu naar Romeo en vraag hem wat hij weet, ik neem je dossier mee en zorg dat we er achter komen wat ze je geven en als dat het niet is, wat hier aan de hand is.’’ zegt Kiro.
‘’oké, maar schiet op, ik word gek hier.’’ Zeg ik. Hij knikt en vertrekt.