Inleiding

Langzaam doet Gaby haar ogen open. Haar hooft tolt en is zwaar. Ze hoort gestommel om haar heen en ongeruste mensen. ‘Kijk!’ hoort ze iemand zeggen. ‘Ze word wakker!’
‘Waar ben ik..?’ mompelt ze. Ze kijkt om haar heen en ziet allemaal mensen om haar heen staan. Vooral mensen met witte kleding aan. ‘Je bent in het ziekenhuis.’ Zegt een van de witte mensen. Vandaar dat wit. ‘Rust nog maar wat uit. Je bent een hele nacht bewusteloos geweest.’
Gaby probeert zich te herinneren hoe ze hier gekomen is. Ze weet het niet meer… Ze kan zich alleen maar herinneren dat ze samen met Daniël was. ‘Waar is Daniël?’ vraagt ze daarom.
Dan ziet ze haar ouders ernstig naar elkaar kijken. ‘we.. we weten niet wát er precies gebeurt is, en er word daar nog onderzoek naar gedaan door de politie, maar jullie werden gisteravond in het parkje bij het meer gevonden. Jij was totaal de weg kwijt en Daniël lag in het gras. Ze.. Ze hebben hem onderzocht en hij is daar ter plekke overleden… De oorzaak is onbekend. Het spijt me.’
Nee! Nee! Dat kan niet! Daniël is haar beste vriend! Die kan niet zomaar dood zijn! ‘Nee! Jullie liegen!’ Roept Gaby. ‘Daniël is niet dood! Hij is mijn beste vriend! En beste vrienden verlaten elkaar niet zomaar. En anders kon ik het me wel herinneren!’ Een van de dokters boog haar hoofd. ‘Het spijt me. We vinden het vreselijk voor jou en alle andere nabestaanden. De begrafenis is morgen. Rust nog wat uit.’ En toen liep iedereen de kamer uit.

Adem in… Adem uit… Gaby stond voor de deur van het klaslokaal waar ze moest zijn. De eerste dag nieuw op deze school, en dan gelijk al te laat. Lekker hoor. Niet dus. Daar gaat ‘ie dan… Met een zucht opende ze de deur en tientallen ogen staarden haar aan. Blijkbaar schrokken ze van haar uiterlijk. Ze had een zwart jurkje aan met een panty met een print van spinnenwebben. Daaronder converse. Ze had stijl haar, zwartgeverfd, en een paar gekleurde plukken. Een echte punker dus. En niet zomaar een doorsnee meisje. Maar ze was er trots op. ‘Ja?’ Vroeg een kale man met een bril, waarschijnlijk de docent. ‘Ik eh.. Ik ben Gaby.’ Zei ze. ‘Ik ben nieuw hier..’ De man keek over de glazen van zijn bril aan en vroeg zich waarschijnlijk af waarom ze eigenlijk te laat was, als nieuweling.
Opeens hoorde ze iemand roepen: ‘Moet je kijken wat ze aanheeft! Lelijk zeg! Haha!’ Al gauw moest de hele klas lachen. Eventjes keek Gaby de klas in, stak haar middelvinger op en liep weg. Met betraande ogen vroeg ze zich af wat het haar eigenlijk uitmaakte wat anderen van haar vonden. Zij vond het mooi, dat was het belangrijkste. ‘Hey, waarom huil je?’ Hoorde ze een stem achter zich. Geschrokken draaide Gaby zich om. Een jongen stond leunend tegen een muur aan te kijken hoe haar oogmake-up langzaam meer uit begon te lopen. ‘Niets.’ Zei Gaby, terwijl ze alle tranen uit haar ogen wreef. Nu alle tranen weg waren kon ze tenminste een beetje kijken. ‘Wauw!’ dacht ze toen. De jongen met wie ze stond te praten had precies dezelfde kledingstijl als haar! En ook zwarte haren. En een piercing. Maar die had Gaby zelf niet. De jongen stak zijn hand uit. ‘Ik heet Daniël. En jij?’