003 Lucinda Day

Net toen ik achter de jongen wou lopen, voelde ik een hand om mijn pols sluiten. Mijn eerste reactie was om diegene een klap te geven, maar toen zag ik wie het was. Het was Hagrid, hij torende hoog boven me uit. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en keek hem aan.
'We moeten gaan, Lucy. De boot vertrekt bijna' zei hij glimlachend.
'Jij ook hallo, Hagrid' zei ik. Hij trok me snel in een stevige knuffel. Ik voelde de druk toenemen op mijn borst. 'K-r-ijg g-e-en lu-cht' wist ik uit te brengen. Hij liet me snel los en glimlachte verlegen. Ik haalde diep adem en wreef over mijn borst. 'Dank je.'
'Zullen we gaan?'
Ik draaide me om en keek of ik de jongen nog zag, maar hij was verdwenen. Ik had zijn stem toch herkend, het lag echt op de puntje van mijn tong. Het was heel erg frusterend. Misschien kende ik hem van Hogwarts, ja misschien.
Ik liet het maar voor het was het was, ik volgde Hagrid naar buiten. Hij liep heel snel, wat best grappig was omdat hij wel korte beentjes had. Hij had een hele grote lijf, maar zijn benen waren kort.
Mensen gingen voor hem opzij en maakten een weg vrij. Ik volgde hem nog steeds.
'Hoe laat vertrekt de boot Hagrid?' vroeg ik. Ik rende bijna om hem bij te houden.
'Over 10 minuten' zei hij en hij keek even achterom om te kijken of ik nog achter hem aan liep. Hij knikte even naar me om daarna weer verder te lopen.
'Oke.'
Ik was natuurlijk nog steeds nieuwsgierig waarom ik opeens zo snel naar huis moest. Er moest iets gebeurd zijn of het was zo'n grote nieuws dat ze het niet via een brief konden vertellen. Ik had echt geen zin om mijn vader te zien, hopelijk was hij niet thuis als ik zou aankomen.
We liepen verder en verder op zag ik de boot. Het was best klein en het deinde heen weer op zee. Het had een witte kleur, maar op sommige plekken was de verf afgeblakerd. Er was een grote zeemeermin aan de voorkant, ze had prachtige rode krullen en een mooi figuur. Eigenlijk bij alle zeemeerminnen was dat.
'Stap alvast in, ik heb al je kaartje' zei Hagrid. Hij gaf me het kaartje en ik stopte het in mijn jas zak. 'Bedankt.'
'Dan ga ik maar Lucy. Ik zie je later wel' zei hij glimlachend. Hij omhelsde me nog een keer, gelukkig dit keer wat voorzichtiger. Hij klopte onhandig op mijn rug. Ik wankelde even, om daarna mijn evenwicht weer te vinden.
'Rustig aan Hagrid' zei ik glimlachend. Ik omhelsde hem terug . 'Dan zie ik je na de zomervakantie.'
'Ja, na de zomervakantie.' Maar iets in zijn blik liet me het tegenovergestelde denken. Voor ik er nog over kon vragen liep hij weg. Ik staarde hem na en draaide me toen ook om.
Het was tijd om naar huis te gaan.









`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Het begin is een beetje saai, maar het word wel spannender en leuker later (:
ik heb heel veel inspiratie voor dit verhaal.