Chapter 9

Anna stapt weg van Nialls huis. Nog één keer kijkt ze om, maar Niall is al verdwenen naar binnen. Ze haalt haar schouders op en stapt dan ook maar door naar het hotel… en Robin. Denkend aan hem en de ruzie, bijt ze op haar lip. Hopelijk is hij niet te boos.

Eenmaal in het hotel loopt ze meteen naar boven en bonkt als een gek op de deur. “Robin! Rob! Kom open doen! Ik weet dat je boos bent over wat daarstraks gebeurde, maar… Sorry…” zegt ze. Na een aantal seconden komt Robin open doen. Hij heeft rode ogen van huilen, merkt Anna op. “Rob? Wat is er gebeurd?”vraagt ze bezorgd. Robin zucht. “Rob, ik ken je al langer dan vandaag. Wat is er gebeurd?”vraagt Anna na een tijdje. Robin glimlacht terwijl er een eenzame traan over zijn wang rolt. Zo heb ik hem nog nooit gezien! Er moet iets vreselijks gebeurd zijn, denkt ze. Robin zucht weer. “Eerst en vooral: sorry van daarstraks.” Anna wil haar mond opendoen om te reageren maar Robin snoert haar de mond. “Ik heb net telefoon gekregen van mijn ouders…” Hij slikt even. “Mijn ouders gaan scheiden… Dit is vreselijk! Ik moet kiezen bij wie ik ga wonen! An, ik KAN niet kiezen! Ze willen dit gewoon nu laten weten om mijn vakantie met jou te verpesten. De vakantie waarnaar ik zo hard heb uitgekeken! Ze wisten dat en toch doen ze zoiets… ”roept hij compleet overstuur. Anna slaagt haar armen om haar beste vriend heen. Zo vreselijk heeft ze hem nog nooit gezien! Buiten vandaag dan. In die omhelzing blijven ze even staan, waarna Anna uiteindelijk toch zegt: “Robje toch! Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen.” Ze bijt op haar lip. Robin bevrijdt zich uit de knuffel en kijkt haar aan. “Ik… euhm… Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen maar…” Hij haalt diep adem. “Ik denk dat ik niet echt in staat ben om vanavond naar dat concert te gaan.” Bam. Daar was de klap. Recht in haar gezicht. Even blijft ze verward staan. En Niall dan? schreeuwt ze vanbinnen. Maar ze knikt gewoon, glimlachend naar Robin. Haar beste vriend kan ze niet alleen laten. Zeker niet nu. In normale omstandigheden zou ze erop gereageerd hebben door te roepen of zo, maar nu knikt ze gewoon. Hij haalt opgelucht adem. “Dankje dat je het zo goed opneemt.” “Ik ga even naar mijn kamer.” zegt ze na een tijdje. Robin knikt.

Eenmaal in haar kamer bijt Anna op haar lip om haar tranen binnen te houden. Toch ontsnappen er enkele tranen. Voor Robin, voor dat geruzie daarstraks, voor het concert, voor Niall… Niall. Nu ze eraan denkt blijven de tranen rollen. De pet. Waarom zou Robin daar niet achter gevraagd hebben? Waarschijnlijk was hij te overstuur. Waarom heeft ze Nialls nummer niet gevraagd? denkt ze boos door haar tranen heen. Plots wordt er op de deur geklopt. “Anna? Ben jij dat die huilt?” hoort ze Robin vragen. Snel droogt ze haar tranen, springt recht, zet de pet op haar hoofd, hopend dat Robin ernaar vraagt, sprint naar de deur en opent lachend de deur. “Huilen? Ik? Nee hoor!” zegt ze. Robin glimlacht. “Wat denk je ervan om vanavond ergens te gaan eten?” vraagt hij terwijl hij zijn arm in een gentleman-houding houdt. Anna lacht. “Geweldig idee, Robje”antwoordt ze lachend, denkend aan Nando’s en de kans dat Niall daar misschien kan zijn, terwijl ze zijn arm neemt en mee naar buiten wandelt.