II

Een jongen met ravenzwart haar en een zwart leren jasje kwam de woonkamer binnen. Aan zijn blik was op te merken dat hij niet echt wist wat hier nu eigenlijk gaande was. 'Wie is zij?' vroeg hij, met een niet al te positieve nadruk op de laatste woord. 'Dit is Emma, ze komt hier wonen', antwoordde zijn moeder opgewekt terwijl ze me een bemoedigende blik schok. Waarschijnlijk zag ze dat ik me niet echt op mijn gemak voelde. 'Wonen? Maak je een grap of zo? Wat bedoel je met 'wonen'?' zei hij dan duidelijk verward. Had ze het hem niet verteld? Dat was best...vreemd? 'Je weet wel Zayn, slapen en eten en zo', giechelde het kleine meisje. 'Ik weet wat wonen is', beet hij haar toe waardoor ze hem gekwetst aankeek. 'Het spijt me...', zuchtte hij. 'Maar sinds wanneer is dit een weeshuis?' vroeg hij op een nogal spottende manier, wat hem een boze blik van Imane opleverde. 'Zayn!' bracht ze verontwaardigd uit. De jongen had duidelijk niet het karakter van zijn moeder. Of hij had gewoon een slechte dag, maar zo leek het niet echt. Zijn arrogante blik schrok me af en liet me naar mijn handen in mijn schoot staren, die opeens interessanter leken dan het tafereel dat zich voordeed. 'Ik heb je toch verteld dat ik me had opgegeven als hoofd van een pleeggezin?' begon ze toen rustig. 'Maar waarschijnlijk luisterde je weer niet', stelde ze niet verrast vast. 'Whatever', zei hij oogrollend en liep toen naar boven toe. Ik wist niet echt wat voor houding ik moest aannemen, aangezien ik me verschrikkelijk ongemakkelijk voelde. Ik was duidelijk niet echt gewenst door de jongen, die dus blijkbaar Zayn heette. 'Het spijt me, hij heeft het nogal moeilijk met de dood van zijn vader', stelde Imane me gerust met een wrange glimlach. 'Het is oké', glimlachte ik klein terug. Geloof me, ik was al tien keer erger behandeld dat dat hij met net behandelde. Dit viel allemaal nog wel goed mee. Hij zou er vast wel aan wennen en bijdraaien. Hoopte ik dan. 'Mag ik Emma rondleiden, mam?' vroeg het kleine meisje enthousiast wat me klein deed glimlachen. 'Doe maar, Yasmina', knikte Imane, die nog even bemoedigend naar me glimlachte.

Als laatste kwamen we aan bij de slaapkamers. Yasmine was echt een aardige meid. Ze was net een spraakwaterval, en ze leek me wel te accepteren, waar ik blij om was. 'Dit is Zayn's kamer', knikte ze waarna ze mijn hand vastpakte en de kamer zonder te kloppen binnenliep. 'Wat?' vroeg Zayn, duidelijk geïrriteerd toen hij mij opmerkte. 'Ik geef Emma een rondleiding', knikte Yasmina wild. 'Oh', was het enige dat zijn mond verliet. 'Misschien moet je de voordeur eens proberen', zei hij, ons niet aankijkend. Autsch. 'Huh?' vroeg Yasmine, die het duidelijk niet snapte. Maar ik snapte het maar al te goed. Hij wilde me hier niet. 'Ik ehm, gaan we verder?' vroeg ik aan Yasmina die knikte. Ik liep zonder nog om te kijken de kamer uit terwijl ik Yasmina's handje nog steeds vasthield, en trok de deur achter me dicht. Dat was...rot. Ach ja, hij zal het toch wel ooit moeten accepteren. 'Dit is jouw kamer', werd ik uit mijn gedachte gehaald. Yasmine opende de deur en mijn mond zakte open van verbazing. Wauw.