Crash five

Ik zucht en ga op de stoep zitten. Nu zit ik hier alleen. Zijn ze me nu vergeten?
Het begint al wat donker te worden als ik naar mijn mobiel zoek. Waar is die... Oh ja, op de kast... Fantastisch Nialler..."
Ik weet nog ongeveer waar ik heen zou moeten maar zoiezo dat ik verkeerd ga en helemaal verloren loop. Zouden de anderen me komen halen? Hebben ze om te beginnen wel al door dat ik niet mee ben? Met die gedachten sluit ik voor een minuut mijn ogen. Waarom in godsnaam moesten ze nu weer discussiëren? Ze zijn me gewoon niet komen vertellen dat ze weg zijn en daardoor zit ik hier nu alleen. Door het geluid van een auto open ik terug mijn ogen en kijk recht voor me waar een mini Cooper staat. Het raam van de auto, aan mijn kant, gaat naar beneden en het gezicht van een jonge dame komt tevoorschijn. Ik sta op en ze glimlacht naar mij.
"Wat zit jij hier zo alleen op straat?" Vraagt ze vriendelijk. Haar vertellen dat mijn vrienden me vergeten zijn, zou zeer stom klinken. Zou ik haar om te beginnen wel al iets vertellen? Ik ken haar niet eens. Ze zet de motor van haar wagen uit en kijkt me aan.
"Ik ben Linn, ik wil je niets doen hoor. Ik wil enkel weten waarom je hier zo alleen zit. Als je het niet wilt vertellen is dat ook goed hoor" zegt ze vriendelijk.
"Ik ben Niall" zeg ik, "en waarom ik hier alleen ben is omdat... Mijn vrienden me vergeten zijn" dit laatste zei ik veel stiller.
"Woon je hier ver van?" Vraagt ze.
"We zijn hier eigenlijk op vakantie, en nee hoor, ik denk het niet. Ik weet enkel het adres." Zeg ik en Linn lacht naar me.
"Geef me het adres, ik breng je anders wel"
Linn ziet me er wel een vriendelijk meisje uit, en waarom ook niet?
"Als je dat geen probleem is voor jou" zeg ik.
Linn schud haar hoofd.
"Tuurlijk niet" ze buigt over de andere zetel en opent de autodeur voor me. Ze geeft een klopje op de zetel en met een glimlach stap ik in.