24. That embarrasing moment when...you were actually not embarrasing?

“Hé, is dat niet dat meisje van op die fuif?” stootte een man zijn vriend en collega aan.
“Huh, wat?” volgde zijn vriend fronsend de vinger van de andere man. Hij zag hoe een duidelijk tenger vrouwenfiguur onder de lichten danste. Eigenlijk was niet zo slecht, dacht hij bescheiden. Ze was goed. Hij had niet vaak zo’n danseres gezien, je voelde haar passie tot hier – bij wijze van spreken. “Weet ik niet, hoor. Er waren zoveel meisjes daar.” Hij lachte kort om zijn eigen grap.
De andere man, duidelijk geïnteresseerd in het sierlijk bewegende meisje voor hem, schonk geen aandacht aan die domme grap en liet zijn raampje zakken. “Zij was het meisje dat die zakenman aanpakte toen die te dicht bij dat studentje kwam.”
“Ah, ja?” klonk zijn vriend niet echt overtuigd. “Hoe weet je dat nu?”
De collega rolde met zijn ogen. “Ik snap echt niet waarom ze je voor deze job hebben gekozen. Haar haar, idioot! Heb je al vaak meisjes met zulk haar gezien?” gebaarde hij naar de uitzonderlijke haarsnit, waar één kant zo kort als jongenshaar was en de andere lang als vrouwenhaar.
“Ah,” lachte zijn vriend haperend. “Ja, dat had ik wel gezien, hoor,” probeerde hij zich eruit te praten maar de autogenoot lette al helemaal niet op hem. Hij hing met zijn hoofd uit het raampje. En dan besefte hij naar wat hij in hemelsnaam naar luisterde. Nu hoorde hij het ook. Het meisje zong en nog niet slecht ook. Bingo.
“Ziet er naar uit dat we ons laatste slachtoffer hebben gevonden,” lachte hij dom.
“Sst!” gebaarde zijn collega furieus. Hij stapte uit de auto en rende op het meisje af. Wat een geluk dat we hier in slaap waren gevallen, wat een geluk dat we wakker waren toen ze langskwam. “Hallo?” riep hij naar het meisje, hij kon zijn triomf nauwelijks verbergen. Eindelijk hadden ze de juiste persoon ontmoet.
“Hallo?” Maar weer zonder succes. Ze moest haar muziek dan wel ongezond luid in de oren hebben zitten. Hij haastte zich zodat hij zich voor het meisje bevond, maar zelfs toen had hij geen effect. Het meisje had haar ogen dicht. “Hallo?!” brulde hij dan maar, voor hij besloot op fysiek contact over te gaan.
Deze keer knipperde het meisje met haar ogen. Ze schrok enorm en deinsde zelfs terug. Toen ze bekomen was van de schok, zag de man hoe haar wangen iets meer kleur kregen van schaamte. Nu hij recht voor haar stond, zag hij ineens haar buitengewoon interessant gezicht – het had iets…buitenlands, op een vreemde manier. “Ah, hallo?” antwoordde het meisje achterdochtig.
“Hallo, ik ben directeur Lee,” stelde de man zich formeel voor en gaf haar een kaartje. “Ik heb je juist zien dansen en horen zingen, ik en mijn collega” – hij wees naar zijn dikke vriend die ondertussen weer ingedommeld was – “zijn er van overtuigd dat je de vereisten hebt om auditie te doen.”
Het meisje fronste diep en nam het kaartje aan. “What? I don’t speak Korean very good.”
Een schok ging door de directeur door. Buitenlander? Dat verklaarde haar intrigerende gezicht, maar dat veranderde ook de hele situatie. Ze kende geen Koreaans, geloofde hij dat ze zei. Ai, kreunde hij inwendig, nu hij juist dacht goed talent te hebben gezien…
Zou zijn aanbod dan nog wel doorgaan? Hadden ze zelfs nog tijd om haar Koreaans aan te leren? Ze wilden snel lanceren, wist hij. Ach, wat maakt het uit, zuchtte hij toen voor zich uit. “Here, my card,” hakkelde hij in zijn beste Engels. “Call us, we want you.”
“Want you?” herhaalde het meisje met opgetrokken wenkbrauw. Buitenlander, dat zag je nu wel klaar. Een Koreaans meisje had nooit zo’n uitdrukking getrokken in deze situatie en al zeker niet tegen een meerdere. Had ik iets verkeerds gezegd dan? “What do you want me for?”
Blijkbaar had ze al ervaring gehad met omgaan met Koreanen, want ze zei het extra traag en verstaanbaar. Gelukkig maar, haalde de directeur opgelucht adem, want zelfs nu verstond hij maar enkele delen. Veronderstellend dat ze niet wist wat hij wilde, wees hij met zijn vinger op ‘entertainment’.
Hij zag het meisje diep fronsen en weer naar hem kijken. “Audition?” vroeg ze wat ze wilde weten met één duidelijk woord.
“Yes, please? Adress is here,” duidde hij weer naar een ander plaatsje op het klantenkaart. “Can ask other people way.”
“I’m not Korean,” wreef ze er nog eens in. Ze was waarschijnlijk in de war omdat ik een buitenlander aansprak. We deden het wel meer, maar meestal duurde de opleiding dan langer omdat ze de taal ook nog eens moesten leren. Ik hoopte maar dat de president haar goedkeurde. Ze zat vol talenten, het enige nadeel was dat ze buitenlands was.
“Yes,” knikte de directeur. “I know, still want to audition.” Hij duwde het kaartje terug in haar hand toen ze het hem wilde terug geven. Een beetje wanhopig smeekte hij haar bijna: “Please, we need audition?”
Het meisje zuchtte diep. “Okay,” knikte ze. “I’ll see. Not sure if I’ll audition, ok?” maakte ze nog eens helder.
“Okay,” was hij al meer dan blij met haar ‘Ok’. Er was nu tenminste een kans. Hij keek toe hoe het meisje zich omdraaide en deze keer zonder dansen verder liep. Hij zag hoe de zool van haar ene schoen aan het uiteinde loshing en hoe haar waterproof jas geschaafd was op enkele plekken. Even dacht hij dat hij een zwerver had aangesproken, maar zwervers waren niet rijk genoeg om een ticket naar Zuid-Korea te bestellen.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Entertainment?
Ik kon het geld wel goed gebruiken, maar zou het niet veel te laat komen?
Misschien alleen auditie doen en dan zien wat er van kwam? Daarmee verloor ik niets.

[Which entertainment shall it be??]