99.

Elena Johnson

Aangekomen bij de club werden we verblind door fotografen, hopend op een prachtig schot van ons. Louis greep mijn hand vast en nadat we even voor de fotografen hadden geposeerd, begeleidde hij me mee naar binnen. 'Ben je al zenuwachtig?' vroeg hij me. Ik knikte en beet op mijn lip. Ik was zenuwachtig als de pest. Louis had me overgehaald om piano te spelen tijdens hun optreden, als ze een van hun singles zouden zingen. En Louis zou Louis niet zijn als hij natuurlijk weer veel aandacht op mij zou gaan leggen. Ik wilde zo graag gewoon het anonieme vriendinnetje blijven, maar ik maakte het mezelf zo wel moeilijk. 'Wil je een glas champagne?' vroeg Louis me. Ik knikte en Louis plukte twee glazen van het dienblad dat voorbij kwam lopen. 'Proost, op deze geweldige avond.' Glimlachend klinkten we onze glazen tegen elkaar aan. 'Het is druk,' zei ik nadat ik een keer goed om me heen had gekeken. 'Allemaal voor jullie,' zei ik voor ik hem een kus gaf. 'Ik ben zo trots op jou. Ik weet dat ik het al zo vaak heb gezegd, maar ik meen het echt. Jullie hebben in zo'n korte tijd zoveel bereikt. Ik heb mensen jullie al horen vergelijken met de Beatles. Dat is ongelooflijk! En jullie zijn allemaal zo jezelf gebleven. Je bent nog precies dezelfde jongen waar ik op verliefd ben geworden zoveel jaar geleden.' Louis streelde met zijn hand door mijn haar en liet hem op mijn wang liggen. 'Ik hou van je, Elena. Zielsveel.' Hij drukte een vlinderlichte kus op mijn lippen en ik voelde de vlinders alweer door mijn maag fladderen. 'Louis, Elena. Jullie moeten zo op. Ga je backstage maar vast klaarmaken!' zei iemand van de organisatie tegen ons. Ik dronk het laatste beetje champagne nog op en liep samen met Louis naar achteren, waar de andere jongens al waren. Er kwam meteen een vrouw naar me toe die met een kwastje mijn gezicht onder poederde. Ze zag waarschijnlijk mijn verbaasde gezicht. 'Dan glimt je gezicht niet zo in het felle licht,' legde ze uit. 'Oh...' Ze grinnikte en ging snel door met de andere jongens. Ondertussen was Simon al het podium opgeklommen en was bezig de jongens aan te kondigen. 'Je mag achter het gordijn langslopen en aan de andere plaatsnemen achter je piano,' fluisterde dezelfde vrouw van de organisatie tegen ons. 'Succes,' fluisterde ik tegen Louis en nadat ik snel een kus op zijn lippen had gedrukt liep ik achter het gordijn langs naar de andere kant van het podium. 'One Direction!' kondigde Simon aan en vol enthousiasme sprongen de jongens het podium op. Ik sneakte snel achter de piano en legde mijn vingers op de juiste toetsen. Niall was op een kruk gaan zitten met zijn gitaar. Hij maakte even oogcontact met me en telde toe zachtjes af. Op hetzelfde moment begonnen we de muziek van Little Things te spelen. De zaal was muisstil en luisterde met ingehouden adem naar de prachtige stemmen van de jongens. Voor ik het wist was het alweer voorbij en steeg er een applaus op uit de zaal. Nog voor ik weg kon sneaken had Harry mij bij mijn pols gepakt en trok me mee het podium op. 'Ik wil graag een daverend applaus voor Elena, onze pianiste en songwriter!' riep Louis door de microfoon. Hij liep naar me toe en pakte mijn hand vast. 'En sorry voor alle vrijgezelle mannen in de zaal. Ze is van mij!' Yo, thanks Lou...