Armband

Ik rende alsof mijn leven er van af hing. Het leek wel alsof ik niet moe kon worden, maar het leek ook alsof het bos nooit zou eindigen. Ik stopte even en keek om me heen. Waarom leek het alsof ik niet vooruit kwam? Het was alsof de wereld wilde dat ik niet vooruit kwam.
‘Hé schoonheid.’ De zachte stem en de hete adem in mijn nek deden me automatisch grijnzen.
‘Scot,’ fluisterde ik zachtjes. Hij pakte mijn hand en draaide me om zodat ik hem in de ogen keek. Zijn ogen stonden triest en hij streelde zachtjes mijn wang alsof het de laatste keer was dat hij me ooit zou aan raken.
‘Waarom?’ fluisterde hij zachtjes. ‘Waarom kon je niet gewoon doen wat ik je vroeg?’ De pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht gaf me het idee dat hij mij niets verweet, maar dat hij zichzelf de schuld gaf. ‘Waarom bleef ik niet bij je?’
‘Het is niet jou fout,’ zei ik. ‘Jij kon ook niet weten dat…’ Hij kuste me en trok me zo dicht mogelijk tegen zijn lichaam aan.
‘Je kan nooit meer terug,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Nooit meer.’
‘Dat weet ik,’ zei ik zachtjes. ‘Maar kunnen we dit niet later bespreken?’ Scot keek me even heel verbaasd aan. ‘Er zijn een groep mensen op zoek naar een vuur…’ Scot haalde zijn schouders op alsof het niet belangrijk was.
‘Dan moeten ze eerst het bos uit zien te komen,’ zei hij grijnzend. ‘En daar heb je een wachter voor nodig.’ Hij kuste me nogmaals. ‘We hebben eigenlijk dus alle tijd van de wereld.’ Hij pakte mijn beide handen beet en verstijfde toen. ‘Wat is dat?’ Hij hield mijn hand op en ik keek verbaasd naar de ijzeren band die om mijn pols vast zat. ‘Hoe kom je daaraan?’ De paniek op zijn gezicht zorgde dat ik ook in paniek begon te raken.
‘Ik weet het niet. Ik heb het nog nooit eerder gezien,’ zei ik geschrokken. ‘Doet het iets? Is het gevaarlijk?’
‘Je zal er niet aan dood gaan. Je kan hier niet dood gaan, je bent tenslotte al in de hemel.’ De ijskoude stem van Veronica klonk achter me. ‘Maar geloof me het kan je wel heel veel pijn bezorgen.’