Eindelijk

Eindelijk was het zover. Ik stond in het middelpunt van belangstelling. Alle ogen op mij gericht en ik bracht het grote woord eruit. Met grote inspanning luisterde iedereen naar wat ik te vertellen had. Af en toe commentaar, maar nog steeds die ogen die op mij gericht waren. Wie had dat gedacht dat ik dat zou durven! Dat ik dit zou doen! Ik had het nooit verwacht van mezelf. Ik, altijd vrolijk en positief, maar als het er eenmaal op aankomt om voor een grote groep te gaan staan, zakt de moed in mijn schoenen en lijkt het net of ik alles vergeet. Bevend van angst, trillend van de schrik breng ik mijn woorden uit. In mijn dromen is het wel anders. Daar lukt alles hartstikke goed, alles verloopt volgens plan, en ik doe er altijd nog even een gemakkelijk, vlot dansje achteraan. Iedereen klapt en gaat staan. Nee in mijn dromen ben ik niet zenuwachtig. Daar lijkt het net of ik iedereen aan kan, wie het ook is. Daar sta ik in het middelpunt van belangstelling zonder dat ik een foutje maak of een blunder. Net als nu. Het lukt mij gewoon! Dit leek wel die ene droom! Als alles eruit is, gaan ze, jawel, klappen en erbij staan. Voordat ik gedacht dat het zo makkelijk ging was ik bang dat dit er helemaal niet van terecht ging komen. Dat iedereen het stom zou vinden. Maar nadat ik het vermeld had aan iedereen, stroomden de positieve reacties binnen. Wat fijn om van die lieve mensen achter je te hebben en die je steunen en je nog wilde helpen ook! Waren er maar van dit soort mensen meer. Dan was de wereld een stuk beter!

Smiley1452