Distance ~ 3

Plots voel ik mijn gsm trillen. Geschrokken kijk ik om. Wie stuurt er mij nu in hemelsnaam? Het is niet dat ik een sms-beest ben. Well, I used to, to be honest. Vermoeid neem ik mijn gsm in m'n handen.

Dus... Ik heb nog niets gehoord van je.. Ik wou niet opdringerig zijn, maar ik wou gewoon weten hoe het met je is? <3

Wel, ik wist dat Niall bezorgd was, maar zo bezorgd. Maar goed. Ik druk op antwoord en typ rustig een tekst in.

Sorry liefje, ik was gaan dansen. Hier gaat alles dus goed, voor een eerste dag toch. Hoe is het daar? <3

Wetende dat ik niet snel antwoord zal krijgen, gooi ik mijn gsm ergens neer. Ik neem mijn laptop en begin wat rond te neuzen. Op Twitter zie ik berichtjes van de jongens dat ze blij zijn dat de tour eindelijk begint. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, tranen in mijn ogen en een berichtje op mijn gsm.

Je danst toch nooit zo lang? En hier gaat alles goed. Heb er zin in voor vanavond! Het zou leuk geweest zijn moest je erbij zijn. <3

Ik kijk ongeloofwaardig naar het scherm. En daar beginnen de problemen al. Dag 1. Omdat ik daar nu geen zin in heb, leg ik mijn gsm zonder te antwoorden aan de kant. Ik weet dat het beter is dat ik gewoon antwoord, maar dat lukt me nu even niet. Ik bel hem later wel. Op facebook heb ik een paar privé-berichten van onbekende mensen. Blijkbaar allemaal directioners. De ene zegt dat ze blij is dat ik eindelijk van haar toekomstige weg ben, de andere vindt het dan weer erg dat ik niet bij mijn jongen kan zijn. Best eng hoe al die meisjes zo snel alles te weten komen. Ik sluit meteen mijn laptop af. Ik heb hier echt geen zin in. Ik wil de tijd zonder hem kunnen uithouden. En zo gaat dat niet echt bepaald lukken vrees ik. Ik neem mijn gsm en ga terug naar het bericht van Niall. Een paar keer gaan mijn ogen over de tekst. Pas na enkele keren lezen, komen de woorden eindelijk tot mijn besef. Ik twijfel even. Wat zou er gebeuren moest ik pas morgen iets laten weten? Dan kan hij nog ongeruster zijn dan hij al was. Straks is de show vanavond verpest door mij. Dat kan ik hem niet aandoen. Dat kan ik de band niet aandoen. Dat kan ik al die directioners niet aandoen. Ik kan maar beter iets laten weten zeker? Of mijn gevoel wordt nog erger dan het al is. Ik staar nog even naar het scherm zonder iets te doen. een diepe zucht overhaalt me uiteindelijk. Zenuwachtig druk ik op het groene telefoontje. De gsm gaat over. Het wachten tot hij opneemt lijkt uren te duren. Langer dan eender wat. Tot ik zijn engelenstem hoor. Een opluchting komt in mijn lichaam. Hij negeert me toch al niet. Nu hopen dat dit goed gaat.