19. Room

Na mijn maag zo volgestopt te hebben dat ik ook nog aan andere dingen dan eten kon denken, ging ik samen met Jenna en Tyler de gezamenlijke woonkamer in. Het was er rustig omdat de meeste een avondwandeling maakte, waar ik onder verstond dat je er voor moest veranderen. Om eerlijk te zijn had ik geen problemen met de rust. Maddy was door haar vriendinnen overgehaald mee te gaan, weer een zorg minder, en ik hoefde niet steeds het gevoel te hebben dat er honderd paar ogen in mijn rug prikte. We zochten een knus maar rustig hoekje dicht bij de open haard uit en ik plofte meteen neer op een van de heerlijk zachte en ruime stoelen. Er kon op normale toon met elkaar gepraat worden zonder dat iedereen steeds naar het gesprek luisterde, wat ik misschien wel het fijnste detail van de avondwandeling vond. Ik zag mijn kans om nog meer vragen beantwoord te krijgen, alles op een rijtje te zetten. "Wat gebeurt er tijdens een training?" Jenna keek Tyler kort aan maar haalde toen haar schouders op.
"Eigenlijk zijn het allemaal overlevingstrainingen. Verdedigen, aanvallen en allerlei overlevingstactieken. Meestal duren de trainingen over het aanvallen en verdedigen wat langer, zoals morgen."
"En meestal zit er dan een gevecht aan te komen." Vulde Tyler haar aan. Jenna wierp hem een gepikeerde blik toe. Ik schudde mijn hoofd.
"Jenna, ik kan echt wel voor mezelf zorgen. Je hoeft je niet zo verantwoordelijk te voelen." Stelde ik haar gerust. Ondanks dat ik misselijk werd bij de gedachte aan een gevecht met een andere roedel, wilde ik niemand het idee geven dat er wat verkeerds gezegd werd. Jenna leek er moeite mee te hebben dat wat ik tegen haar gezegd had te accepteren. Ze wilde me te graag beschermen. Het was natuurlijk niet verkeerd, maar ze had er recht op zelf ook nog een beetje een leven te hebben. Tenslotte kon ze niets anders dan zich overgeven. Ze slaakte een zucht en zakte weer terug in de stoel, haar armen over elkaar geslagen. Plotseling viel mijn oog op haar pols, die daardoor omhoog geschoven was. Haar hele arm was bezaaid met glanzende, witte littekens. Ze liepen helemaal door tot rond haar arm. Zou ze... Ik fronste mijn wenkbrauwen en wendde mijn hoofd af. Dat was mijn zaak niet. Die stilte die viel werd ongemakkelijk, dus bedacht ik snel iets om die te vernietigen. "Dus... Wat doen jullie zoal na het avondeten?" Het hielp niet echt. Jenna en Tyler bleven beiden stil, maar ik hoopte dat ze nadachten. "Eigenlijk ga ik meestal mee." Zei Tyler. Het maakte de ongemakkelijke sfeer er niet beter op. Ik rekte me uit en gaapte.
"Misschien moet ik maar eens gaan slapen..." Zei ik. Het was geen excuus om van deze nogal saaie situatie af te komen, ik was echt heel erg moe geworden. Mijn benen voelden plotseling zwaar aan toen ik opstond, de vermoeidheid had me in haar greep. Ik omhelsde Jenna. "Terusten, slaap lekker."
Toen wendde ik me tot Tyler en zei: "Terusten Tyler." Hij grijnsde en gaf me een knipoog. Moeizaam liep ik naar de deur toe.
"Tot morgen!" Riep hij Jenna en mij na.
De gang was verlaten en we kwamen niemand tegen op de weg naar mijn kamer. Ik wist dat alle kamers er hetzelfde uitzagen en ik toch geen kamergenoot kreeg, maar toch voelde ik me er om de een of andere reden nerveus over. Jenna pakte mijn hand vast. "Beloof je me dat je goed uitrust vannacht? Dat heb je echt nodig." Ze keek me zorgelijk en aandachtig aan, waardoor ik bijna tranen in mijn ogen kreeg. Niemand buiten mijn oma en Olivia, die ik al mijn hele leven kende, had verder de moeite genomen om me ook maar te leren kennen en vervolgens ook nog bij me te blijven, zich zorgen om me te maken, om mij geven. Ik knikte en slikte de brok in mijn keel weg, in een poging mijn tranen binnen te houden. Ik glimlachte naar haar. "Oke" Zei ze, me nog steeds doordringend aankijkend. Toen ze me echt geloofde omhelsde ze me en liet een sleutel in mijn hand vallen. Ik keek haar vragend aan. Ze klopte op de houten deur. Ik glimlachte. Mijn kamer. "Bedankt Jen, echt!" Ik omhelsde haar nog eens en wenste haar een goede nachtrust. Toen ze uit de gang verdwenen was, bekeek ik de deur. De gouden letters erin gedrukt glansde. Ik bracht mijn hand omhoog en streek eroverheen met met vingers. 304... Ik schudde mijn hoofd even heen en weer om mezelf er weer aan te herinneren waarom ik hier kwam. Ik stok de sleutel in het gouden slot en de deur zwaaide open. Mijn mond viel open. De kamer was nog groter dan die van Olivia en Jenna. De gordijnen hadden een chique bloemenpatroon en bedekte een gigantisch raam, over de hele achterwand van de kamer. Een grote houten kledingkast stond tegenover het tweepersoonsbed, waarnaast een nachtkastje en een schattige schemerlamp stonden. Vol ongeloof sloeg ik de deur dicht en liep de kamer in. Plotseling viel het me op dat er nog een deur naast de deur waardoor ik binnen was gekomen zat. Ik fronste mijn voorhoofd en liep er naartoe. Een grote, glanzend witte badkamer verscheen toen ik de deur opendeed. Ik begon te lachen. Niet zomaar een glimlach, ik lachte hardop. Sinds de herfst in Minnesota was aangebroken had ik me niet meer zo gelukkig gevoeld als nu. Ik liep de badkamer in en verwonderde me steeds weer over de gehele ruimte. Plotseling merkte ik een briefje op, dat aan de spiegel geplakt hing met een plankbandje. Ik scheurde het voorzichtig van de spiegel los en las het. Lieve Kathy, we hopen dat je geniet van je nieuwe kamer. Beloof ons dat je een goede nachtrust zult krijgen. Veel plezier. Liefs, Victoria en Beck. Alweer kreeg ik bijna tranen in mijn ogen. Ik haalde mijn neus op en bekeek de kaptafel. Er lagen wat toiletartikelen op, goed voor een aantal weken. Ik glimlachte en besloot een snelle, warme douche te nemen.
Met een heerlijk gelukzalig en rozig gevoel stapte ik even later mijn bed in. Ik realiseerde me dat ik geen spullen met me meegenomen had, maar Victoria was zo slim geweest een warme, zijden pyjama in de kledingkast te hangen. Hij voelde heerlijk aan tegen mijn droge huid. Ik was echt uitgeput. Zo snel mogelijk liet ik mezelf op het grote, zachte bed vallen. Nog voor ik de dekens over me heen had getrokken, zakte ik weg. In een diepe, droomloze en lange slaap. Net zoals ik iedereen beloofd had.