Ninety-Eight

*Zoey Miller

Ik moest niet te lang wachten voor Harry mijn handen vastgreep en me dichterbij trok. 'Ik kan wel een paar dingen verzinnen, denk ik.' fluisterde hij tegen mijn lippen en ik kreeg het weer, dat zwakke gevoel in mijn knieën. Elke keer als hij zo dicht bij me kwam verloor ik een beetje gevoel in mijn benen.
'We kunnen zwemmen? In het meer?' stelde ik voor terwijl ik een lok haar rond een van mijn vingers draaide. Ik wachtte enkele seconden op een antwoord maar hij staarde me alleen maar met een grijns aan. 'Wat?' vroeg ik terwijl ik zijn aanstekelijk glimlach overnam.
'Je doet dat vaak, met je haar spelen.' 'Oh ja?' 'Ja, wanneer je je verveelt of wanneer je een beetje nerveus bent. Of gewoon als je niets anders te doen hebt.'
Geamuseerd keek ik hem aan. 'Je let wel vaak op me, hé?' Zijn gezicht kreeg een zachte roze tint en met zijn glimlach verschenen er van die schattige kuiltjes in zijn wangen. 'Dat is wat ik doe als ik verveeld ben, dan kijk ik naar jou.' Ik voelde hoe er bij mezelf ook een blos zich een weg baande naar mijn huid en ik keek snel naar mijn voeten in de hoop dat Harry het niet zou zien. Voorzien van een geamuseerde grijns wou hij me net een kus geven toen er een irritant pieptoontje klonk en hij abrupt zijn hoofd weg draaide. 'Je mobieltje.' mompelde hij teleurgesteld. 'Laat het.' zei ik terwijl ik mijn hand bewoog naar mijn tas, alsof ik het wou wegwuiven.
'Wil je het niet zien? Misschien is het iets dringend?' Ik schudde mij hoofd. 'Waarschijnlijk niet. Ik probeer mijn telefoon te negeren sinds-' Hij trok een wenkbrauw op. 'Nou ja... Je weet wel. Sinds Twitter opeens een haatcampagne tegen me begonnen is.' zei ik stilletjes.
Schuldig keek hij me aan. 'Dus je trekt er je wel degelijk iets van aan?'
'Ik heb nooit gezegd dat ik me er niets van aantrek. Ik heb enkel gezegd dat het jouw schuld niet is.' Hij opende zijn mond en ik wist wat hij ging zeggen dus was ik hem voor. 'En dat is het ook helemaal niet. Oké, misschien zijn we een beetje onvoorzichtig geweest, maar we zijn met z'n tweeën in een relatie. We treffen allebei evenveel schuld.' Hij schudde zijn hoofd waardoor er een paar chocoladekleurige krulletjes warrig van hun plaats vielen. 'Nee, het is wel degelijk mijn schuld. Jij had namelijk nooit last gehad van dit soort dingen als ik er niet was.' Ja, oké, daar had hij waarschijnlijk gelijk in. Maar het was niet mijn bedoeling dat hij zich schuldig zou voelen over iets onzinnig als dit. 'Wil je nu zwemmen?' vroeg ik.

Hey! Sorry dat dit zo'n kort en saai stukje is. Mijn computer doet echt raar tegenwoordig. Hij valt telkens uit zonder waarschuwing, meestal als ik een heleboel dingen tegelijkertijd probeer te doen, dus dat probeer ik vanaf nu te vermijden. Morgen terug school.