Found in the woods --- Louis William Tomlinson

Eindelijk, volgende week vertrekken we op bosklassen.
We hebben net ontdekt welke klassen met ons meegaan.
Zoals altijd het jaar jonger dan ons maar gelukkig ook de B-klas.
Daar ben ik zo blij voor. Ik bedoel, in de B-klas zit de jongen waar ik een crush op heb.
Ik heb hem nog nooit heel lang gesproken maar hij is zo zalig!

Twee weken later is het eindelijk zover.
We vertrekken!
Op de bus kondigt meneer Vrijdags de eerste avondactiviteit aan.
'Een bosspel waarbij jullie in duo's vastgeketend worden. Jullie zullen door een reeks van aanwijzingen de weg naar de finish moeten vinden.'
Shit! Ik ben bang in het donker... Niemand weet dat, zelfs mijn beste vriendin Kiara niet.
'Michelle, misschien krijg je Louis wel als partner.' Ik bloos en schud mijn hoofd.
'Niet doen Kiara, maak me aub niet gek.'

Die avond sta ik zenuwachtig bij de indeling. Het is zo donker... Hopelijk krijg ik niet Dirk of Mark. Als die weten dat ik bang ben in het donker pesten ze mij de rest van het schooljaar... Kiara wordt ingedeeld met Mario. Zij heeft geluk! Ze zal niet hard moeten nadenken, Mario zal de aanwijzingen wel oplossen. Kiara knijpt in mijn hand. 'Het kan nog.' Fluistert ze. Blozend luister ik verder naar de indeling.

'Michelle Pieters met...' Damn waarom wacht hij nu zo lang?
'Louis Tomlinson.' Onmiddellijk is de blos op mijn wangen terug. Waarom? Nu gaat hij als eerste weten hoe bang ik ben.
Ik haast me naar voor, ik wil niet dat hij denkt dat ik hem niet wil ofzo.
'Zijn jullie er klaar voor?' Vraagt de klassenverantwoordelijke. Ik knik en durf Louis niet aan te kijken.
Ik voel hoe onze handen worden samengebonden. Voor het eerst zo dicht bij Louis en dat zeker voor een paar uur...
Kan ik dit wel aan?
'Hoi.' Zegt Louis glimlachend. 'Hoi.' Zeg ik zacht. 'Ben je er klaar voor?' Ik knik. Wat kan ik nog meer zeggen? Nee, ik ben doodsbang?
Ik probeer mijn ademhaling te controleren. Ik wil niet dat hij het merkt.
Enkel gewapend met twee zaklampen en een getekende kaart vertrekken we.

Na een halfuur gebeurd er iets verschrikkelijk. Mijn zaklamp valt uit!
Zoals verwacht gil ik mezelf te pletter. Louis legt zijn hand op mijn mond en komt dichterbij. 'Rustig, alles is oké.' Ik zucht. Nu weet hij het dus.
'Ben je al lang bang in het donker.' Vraagt hij lief. Het bloed stijgt weer naar mijn wangend. Door het donker ziet hij dat gelukkig niet.
'Mijn hele leven denk ik.' 'Hey dat is toch niet erg?' Zegt hij terwijl hij mijn hoofd zachtjes optilt. Ik kijk in zijn ogen. Verlicht door de zaklamp stralen ze als sterren. 'Ik was bang tot mijn 14. Das nog niet zo lang geleden. Toch?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, inderdaad.' 'Kom op, we kunnen nog steeds winnen.' 'Oké, competitiebeest.' Zeg ik lachend. Louis glimlacht en trekt me zacht verder.

Een tijdje later heb ik het gevoel dat we in cirkeltjes lopen. 'Euh Louis, zijn we nog juist?' Louis zwijgt even. 'Louis?'
'Ik heb eerlijk gezegd geen idee.' Geeft hij mompelend toe. Even vergeet ik te ademen. 'Michelle, rustig. Alles komt goed.'
Ik tril en loop langzaam verder. Na een paar minuten zucht Louis en gaat zitten waardoor ik niet anders kan dan ook te gaan zitten.
'En nu?' Vraag ik licht ongerust.
'Ik denk dat je dit niet graag gaat horen maar ik denk dat we best hier blijven.' Ik piep en kijk hem aan. 'Hier?' Louis zucht zacht.
'Kom, ik maak ons eerst los.' Trillend maakt hij ons los. Met één hand gaat dat uiteraard niet zo snel maar ik ben niet van plan om hem te helpen. Bij iedere aanraking voel ik een rilling door mijn hele lichaam lopen.
Louis staat op en trekt me recht.
'Laat ons een goede plek zoeken voor de nacht.' Ik kan enkel knikken. Met zijn hand op mijn rug zoeken we.
Louis ziet al snel een boom die hij prima vindt. 'Wat denk je? Hier tegen de boom?'
Angstig knik ik. Louis zet zich met zijn benen open neer en klopt er tussen. 'Kom maar.' Voorzichtig ga ik zitten.
Is dit een droom?
Met mijn rug tegen zijn borstkast probeer ik de rust terug te vinden.
Plots slaat hij zijn armen om me heen. 'Morgen komen ze ons wel zoeken Michelle. Alles komt goed dat beloof ik je.'
Ik haal diep adem en zucht.

Ik schrik nog een paar keer van een uil en nog wat geluiden die ik niet kan plaatsen.
Dan doet Louis iets waar ik niet op gerekend had. Hij legt zijn hand onder mijn kin en draait mijn gezicht naar het zijne.
'Weet je dat ik enorm blij was dat ik bij jou gezet werd?' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Huh?' Is alles wat ik nog kan uitbrengen.
'Michelle, je beseft echt niet hoe geweldig je bent eh.' Nu bloos ik nog harder, door de zaklamp kan hij het nu wel zien. 'Oh Michelle.' Zegt hij hoofdschuddend. Oh Michelle? Wat bedoelt hij daar nu mee? Veel tijd om na te denken geeft hij me niet. Zacht drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn aanraking. Wanneer hij me loslaat open ik mijn ogen om te verdrinken in zijn prachtige blauwe ogen. 'Louis...' Fluister ik terwijl ik me probeer te draaien. 'Ssh.' Zegt Louis terwijl hij een vinger op mijn lippen legt. 'Ik help je deze nacht door.' Fluistert hij in mijn oor voor hij zijn lippen terug op de mijne drukt. Wanneer we weer even pauzeren grijp ik mijn kans. 'Love you Louis, I really do.' Louis grinnikt. 'Gekke meid, wie kan er nu niet van je houden. Je moet me echter één ding beloven .' Nu komt het, denk ik. Het moment dat hij gaat vragen om het aan niemand te zeggen. 'Beloof me dat ik de enige ben die van je mag houden.' Ik glimlach. 'Ik zou het niet anders willen.' Snel zoek ik Louis lippen terug op. Als dit een droom is wil ik er ten volle van genieten.

Uiteindelijk val ik in Louis' sterke armen in slaap. Wanneer de zon schijnt komt onze leraar ons wekken. 'Wat ben ik blij dat ik jullie terug gevonden heb.' Zegt hij opgelucht. Ik zucht en probeer recht te staan. Uiteindelijk staan Louis en ik weer naast elkaar. Ik heb geen idee wat ik nu moet doen. Wat betekend vannacht nu eigenlijk? Wat heeft vannacht voor gevolgen? 'Michelle?' Vraagt Louis als we op 100meter van de groep zijn. Ik draai me om en kijk hem aan.
'Ja?' Louis trekt aan mijn hand en trekt me dichterbij. Zonder te waarschuwen drukt hij voor de zoveelste keer zijn lippen op de mijne. Wat een zalig gevoel! Hij wil dat iedereen weet dat we samen zijn. In de verte hoor ik hoe andere meisjes kwaad reageren. Ik ben nu tenslotte samen met "hun" Louis. Maar hij is van MIJ, van MIJ alleen! Wat een zalig begin van de bosklassen.

'Never let you go.' Fluistert Louis voor we naar de rest wandelen.

speciaal voor Michelle2703