Slot Zeist

Toen ze eindelijk bij het slot waren aangekomen viel Falco's mond open. Hij kon dit niet plaatsen.
'Je zei toch, zeisterbos en een kasteel'
'Dat is het niet'
'Wat dan'
'Ik bedoel dat deze plek verkeerd is. Het lijkt helemaal niet op de plek die ik op de kaart gezien heb'
'Wat heb je daar dan op gezien? Hij is helemaal blanco!'
Romé rolde de rol uit en hield hem ondersteboven.
'Romé, dit is geen gewone kaart, oké?', Falco pakte hem aan en rolde hem weer op. 'We moeten gewoon echt het bos in'
'Volgens google maps zijn daar helemaal geen kastelen', beweerde Romé.
'Luister, de komende uren gaan niet logisch zijn. Alles zou uit een andere wereld lijken. Deze kaart is niks vergeleken met wat we in het kasteel kunnen aantreffen. Zou je alsjeblieft een beetje serieus mee willen werken?'
Zuchtend stemde ze in. Maar het liefst was ze zo snel mogelijk bij deze gek en zijn kaart weg. Ook al leek hij serieus Denise te willen vinden, ze vertrouwde hem niet 100%.

'Waar woonde Melanie ook al weer? Nummer 131 had ik gezegd. Toch?'
Emily knikte. Olivier en zij zetten hun fietsen aan de kant.
Aarzelend belden zij aan. Niet veel later opende de deur.

De deur opende. Denise wist niet zeker wat ze erachter zou vinden, maar ze had zo'n vermoeden dat het beter was dan als een hopeloze prinses op die kamer te blijven. Misschien kon ze gewoon een trap af, dan naar de hal en door naar buiten. Eenmaal daar was thuiskomen kinderspel. Ze kende de bossen al jaren. Zo voelde het tenminste.
Een grote trap, net als in haar droom, toonde zich. Alleen dan wat minder glamoureus. De stenen waren oud en verweerd, de leuning half vergaan. Koude en kille realiteit, alleen dan in de vorm van een verlaten kasteel. Misschien was het ooit zo warm en gezellig of stijlvol als het in die droom geweest was. Nu was er weinig meer van over. Ach, ze was toch niet van plan er lang te blijven. Wat telde, was dat er een uitweg was. En die stond duidelijk in het zicht, als een roestige deur. Opgelucht stormde Denise de trappen af. Haar handen trokken al aan de klinken. Maar dat wou de deur niet. Dus probeerde ze de deur open te duwen. Dat had ook weinig zin. Hij zat op slot, ze kon geen kant op.
'Wie zet er in vredesnaam een verlaten kasteel in "the middle of nowhere" op slot', mompelde Denise tegen zichzelf. Vermoeid zakte ze onderuit. De enige kant op was naar de 'eetkamer' waar hij in haar droom stond. Als de indeling van het kasteel hetzelfde was, kon ze via die kamer naar de danszaal, waar openslaande deuren waren. Misschien kreeg ze die wel open. Misschien waren deze deuren niet echt op slot, enkel vastgeroest.
Vastberaden liep ze naar de eetzaal. De deuren gingen bijna vanzelf open. Maar ze was vergeten hoe ze hier was gekomen. Dat er misschien iemand anders aanwezig was.