25-oktober-2008

Mensen fietsen voorbij , veelte snel, ze fietsen de wegen die ze elke dag fietsen heen en terug heen en terug. Het zelfde stoplicht waarvoor je stopt, het zelfde bochtje dat je maakt. Dit zag Skip elke dag rond dit tijd stip ,hij zag ook dezelfde mensen soms hadden ze een andere jas aan “Het product in een nieuw jasje stoppen, niemand merkt het verschil behalve diegene die het elke dag eten, zien, ruiken ,horen” Skip spuugde de woorden uit.
Skip een jongen dat te snel uit huis gevlucht was en te snel volwassen was geworden , Skip de jongen die stil was maar ook vliegensvlug en kei hard, Geleerd van de natuur. Skip leefde in de natuur.
Waarom ? die vraag vroeg hij zich elke dag af, waarom leef ik buiten ? waarom loop ik rond half 4 bij diezelfde bushalte te wachten op een bus die hij niet zou nemen.
Waarom was de tijd sneller gegaan dan hij? De tijd had hem in gehaald.
time is going by, so much faster than i

Skip een jongen met bruin haar en fel blauwe ogen, een jonge met een broek dat elke moment van de dag kapot kon vallen vanwege de vele gaten die echt waren , echt gescheurd en niet echt na gemaakt, Skip was een jongen met maar een wens maar die wens werd genegeerd en al snel werd het een nachtmerrie , Skip de jongen die buiten leefde , Skip de zwerver.

“En ?” “Wat denk je ?” Danny ging op zijn hurken zitten naast Skip die nog steeds nonchalant tegen de bushalte aan stond geleund en keek zijn vriend vragend aan , hij wist het antwoord maar wou het toch horen.
“Ze zijn er niet man, ga leren na denken ! ze komen niet en anders zijn ze 2 jaar te laat!” Skip wreef met zijn linker wijs en middel vinger over zijn slaap en begroef zijn duim in zijn kuiltje van zijn wang, tot slot sloeg hij zijn ogen neer op zijn hopeloos naïeve vriend. Danny en Skip hadden elkaar 2 jaar geleden gevonden bij de bushalte aan deze drukke weg waar een school , winkelcentrum en tandartsen praktijk stond en dat alles aan een weg dat een paar meter later leidde naar een rotonde. Skip keek verschrikt op en zag zijn zusje op de fiets “Zou ze me al vergeten zijn?” Danny keek omhoog naar zijn vriend die langzaam naar voren liep , Skips ogen volgde het meisje dat richting de rotonde fietste met haar oortjes in , ze zoefde langs Skip, haar door de heftst-bui-natte haren raakte Skips gezicht en heel even meende hij de muziek te horen die zijn zusje beluisterde op haar MP3 speler,
Lost it in a diamond mine
It's dark as hell and hard to find
Het meisje fietste weg via de weg die ze elke dag fietste, ze fietste naar huis waar haar ouders op haar wachtte , op haar niet op hem.
“Waarom ben jij eigenlijk hier?” schor vroeg Danny die als een kikker Skips kant op sprong het aan zijn vriend die hij twee jaar kon en niets wist van Skip behalve dat zijn zusje elke dag voorbij fietste. Skip keek zijn vriend aan zocht de woorden in zijn hoofd om het beste uit te leggen wat er al die jaren geleden was gebeurd maar hij kon het niet in plaats van woorden sloot hij zijn ogen dacht aan de tijd thuis hoe het was met zijn zusje er verscheen een lach op zijn gezicht die al snel vervaagde toen hij dacht aan de ruzies met zijn ouders het gedoe op school en telkens het gevoel te hebben minder te zijn minder en nutteloos het gevoel nee de drang om zich zelf te moeten bewijzen voor alles dat hij deed het gevoel van gevangenschap.
Danny wachtte het antwoord af die hij verwachte ,niet wetend dat zijn vriend weg liep, Danny bleef hem volgen en keek naar het gezicht van zijn vriend , zijn ideale voorbeeld.
Skips ogen waren nog steeds gesloten hij stond nu onder het dakje van de bushalte, Skip vocht tegen zijn gevoelens neutraal ja dat moeten ze zijn ! Toch ontsnapte er een traan en Danny had zijn antwoord.