Hoofdstuk 4

Ik hield hem scherp in de gaten toen hij de kamer verliet, iets wat hij ook bij mij deed. Uiteindelijk sloot hij de deur en haalde ik opgelucht adem. Ik schoof mijn voeten weer in mijn hakken en maakte de bandjes vast. Daarna liep ik voorzichtig naar beneden en zag Lucius Malfoy beneden op me wachtten. ‘Ik dacht ik leid je even de weg,’ zei hij gluiperig. ‘We willen natuurlijk niet dat je verdwaalt in ons grote huis.’ ‘Maar natuurlijk wilt u dat niet,’ zei ik met een sarcastische ondertoon. Hij antwoordde niet, maar wenkte me en ik volgde hem. Mijn hakken tikten op de tegels van de vloer, tot dat mister Malfoy stopte voor een grote zwarte deur. Hij opende hem en gebaarde dat ik naar binnen moest gaan. Er stond een lange tafel en mijn ouders zaten, samen met Draco en zijn moeder al aan het einde er van. Ik schoof voorzichtig aan en keek naar het prutje op mijn bord. Het zag er vreemd uit, maar uit beleefdheid en de schop van mijn moeder van onder de tafel, besloot ik het te proberen. Het smaakte beter dan het eruit zag, wat in principe ook niet heel erg moeilijk was. Het groene, slijmerige prutje, met stukjes, smaakte fris naar citroen en limoen. ‘Smaakt het?’ Vroeg miss Malfoy. Duidelijk door het opklaren van mijn gezicht, dat net nog afkerend en fronsend had gekeken. ‘Ja het smaakt prima dank u miss Malfoy,’ antwoordde ik. Ze glimlachte waarna ze nog een stukje, slijmerig spul in haar mond stak. Ik at het laatste beetje op en vouwde mijn handen in mijn schoot. Ik volgde met mijn ogen het tafereel, terwijl ik af en toe een slokje water nam. Toen iedereen klaar was, verdwenen en verschenen met een zwiepje met de toverstok van miss Malfoy de lege en volle borden. Dit gerecht zag er beter uit. De lange slierten spaghetti, met rode saus lagen opgekrult op mijn bord. In tegenstelling tot het andere gerecht, zag dit er eetbaar uit. Het probleem van spaghetti was dan weer, dat je dat niet netjes kon eten. Tenminste ik kon dat niet, de rest leek het daarin tegen wel allemaal te kunnen. Onhandig sneed ik alles in kleine stukjes, waarna ik het maar gewoon in mijn mond propte. Iets wat me een schop van mijn moeder opleverde. Vernietigend keek ik haar aan, dit wist namelijk wel haar schuld. Ze gebaarde me netjes te eten, waarna ik met mijn ogen rolde. Ik besloot alles in nog kleinere stukjes te snijden en het maar één voor één in mijn mond te stoppen. Toen iedereen uiteindelijk klaar was, was ik nog maar halverwege. Ongestoord at ik door, er niet oplettend dat iedereen me aan staarde. Toen ik uiteindelijk klaar was, zuchtte ze opgelucht en waren de borden al verdwenen voor dat ik nog maar had kunnen knipperen. De nieuwe borden van het toetjes stonden alweer klaar. Het was pudding en dat werd smakelijk door iedereen opgegeten, waarna we naar de serre gingen voor een aperitiefje. Maar al snel was het tijd voor mijn ouders, om naar huis te gaan. Het was dus echt waar, mijn ouders zouden me echt hier achter laten. Ze stonden tegen een uur of half elf op en zeiden dat het tijd was om te gaan. Ik liep met ze mee naar de voordeur, om daar afscheid te nemen. Met een emotieloze uitdrukking staarde ik ze aan. ‘Josefien,’ begon mijn moeder. ‘Jo,’ verbeterde ik haar. Ze zuchtte diep. ‘Jo, we gaan je missen.’ ‘Je moeder heeft gelijk Jo. We gaan je heus wel missen,’ zei mijn vader. Ik knikte enkel. Ik omhelsde en beide en gaf ze nog snel een kus. ‘Bedankt ik waardeer dit echt,’ merkte ik op. Mijn moeder keek me doordringend aan. Ze wist dat ik er niets van meende. ‘Ik zie jullie wel met de kerst.’ Daarna stapten ze de donkere buiten wereld in. Misschien had ik toch gehoopt dat ze me mee terug zouden nemen, maar dat deden ze niet.