Chapter 5: Jackson Rathbone

Ik zuchtte en prikte wat in mijn fruit. Ty brabbelde wat naast me. Zijn grijpgrage handjes grepen naar de jongen naast me. “Ty, niet doen,” grinnikte ik en ik duwde zijn handjes voorzichtig naar beneden. “Mag ik hem anders vasthouden?” vroeg de jongen. Hij keek Ty lief aan. Ik twijfelde even. “Ja, waarom niet?” Ik gaf Ty voorzichtig aan de jongen. Hij glimlachte en begon een beetje te spelen met mijn zoon. Daarna keek hij naar mij. “Ik heb het gevoel dat ik je ergens eerder heb gezien,” zei de jongen plots. Verbaasd keek ik terug. “Oja?” Hij knikte. “Maar ik weet niet meer waar. Wat raar is, het is alsof ik je elke dag zie, maar nooit…” De jongen schudde zijn hoofd. “Ik kom hier over alsof ik uit een gekkenhuis ben gekomen.” “Geeft niet, ik heb ook een gevoel dat ik je ergens eerder heb gezien. Maar ik kan niet één, twee, drie bedenken waar.” Ik haalde mijn schouders op en nam een stukje fruit. “O, trouwens. Ik ben Jackson.” De jongen, Jackson dus, stak zijn vrije hand naar me uit. “Zoë,” knikte ik en ik schudde zijn hand. Jackson, het klonk zo bekend in de oren. “Jackson, wie?” vroeg ik nieuwsgierig. Misschien dat de achternaam hielp. Jackson twijfelde. “Rathbone,” antwoordde hij uiteindelijk. “O,” was het enige wat ik uit kon kramen. Ik zat hier gewoon met een vriend van… Wacht eens… Jackson is een medeacteur in twilight en tevens vriend. “Ja, nu weet ik waar ik je van ken.” Het kwam er heel erg droog uit. “En jij bent dan Zoë Pattinson?” vroeg Jackson. Hij verwachtte een bevestiging. Ik schudde mijn hoofd. “Nee, ik heet Zoë McCullen.” Jackson knikte, gevolgd door een zucht. “Waar herken ik je nou van? Zelfs je naam klinkt me bekend in de oren.” Logisch, Robert was de schuldige waarschijnlijk. Ik twijfelde. Zou ik het hem vertellen waar hij me van herkende? Misschien was het beter van niet. Dan was het hem ook meteen duidelijk wie de vader van Ty was. Ik wendde mijn blik naar mijn fruit. Ik nam nog een stukje en keek vanuit mijn ooghoeken naar Jackson die bedachtzaam naar Ty keek. Daarna weer terug naar mij. Vervolgens pakte hij zijn portemonnee en hij keek erin. Weer keek hij naar Ty en daarna weer terug naar mij. Ik las schok in zijn ogen. Wist hij het? Was hij er achter gekomen zonder dat ik hem hints gaf? “Ik weet al waarvan ik je ken,” fluisterde Jackson ontzet. “Jij was de vriendin van Robert. Maar toen was je opeens verdwenen. Dat heeft hem kapot gemaakt, weet je dat? Waarom ging je weg?” De vragen kwamen als kanonschoten over me heen. Ik zuchtte. “Ik ging weg, omdat de agent van Robert dat had gezegd. Ik mocht hem niet in de weg staan, omdat ik zwanger van hem was,” antwoordde ik. “Je wilt niet weten hoe erg ik ervan kapot was, ben eigenlijk. Daarom ben ik hier. Om Robert te zoeken en hem te vertellen dat hij vader is.” Jackson gaf me Ty weer terug en hij legde zijn hand op mijn schouder. “Daarmee wil ik je graag helpen.” “Dank je wel.” Ik keek Jackson blij aan. Dat probleem was opgelost. Nu alleen nog de reactie van Robert afwachten. “Maar we moeten nog wel een dag of twee wachten, want hij is voor een paar dagen naar London. Hij komt morgen weer hierheen,” zei Jackson met een waarschuwende ondertoon. “Dat is goed,” glimlachte ik. “Zolang ik hem maar weer zie.” “Gelijk heb je,” glimlachte Jackson. Ik was best bang naar Roberts reactie. Wat als hij het niet leuk vond dat hij vader was? Ik ging Ty nooit van mijn leven weg doen. Maar Robert kennende… Die zou dat nooit doen. Hoopte ik althans.