#10

Mijn inbox was leeg. Alle berichtjes die ik vannacht had gekregen waren weg en dat kon maar een ding betekenen. Ik staarde doelloos naar het scherm en zocht mijn voorgaande gesprekken met Louis, maar zelfs die waren nergens te vinden. Zayn had zijn werk iets te goed gedaan. Het vertelde me alweer, dat ik Louis moest vergeten. Maar ik kon het niet. Ik wilde weten wat Louis me vannacht had willen vertellen.

Zayn douchte nooit met de deur op slot. Waarom zou hij ook. Die jongen had niets te verbergen en wie zou er nu naar binnen lopen?
Ik trok de deur open en het stoom van het dampende water kwam me tegemoet. 'Hazza, wat doe je?' Zijn stem was verward. Zelfs iets beangstigend. Het was een goede vraag geweest, al wist ik zelf ook niet zo goed waarom ik naar binnen was gelopen. Ik was verward.
Zwijgend en met mijn boxer nog aan stapte ik zonder pardon bij Zayn onder de douche. De jongen, die hier duidelijk van schok, keek me met grote ogen aan, maar herpakte zich al snel. 'Harry toch.' Hij trok zich dicht tegen zich aan en sloeg zijn armen stevig om me heen. Meteen kroop ik tegen hem aan en wikkelde ik mijn armen om zijn middel. Zayn leek altijd precies te weten wat ik nodig had, al wist ik dat zelf niet eens. Zijn acties zorgde er altijd voor dat ik me weer net iets beter voelde. Ik verstopten mijn gezicht in zijn nek en sloot mijn ogen tegen het huilen. 'Ik wilde niet alleen zijn.' Mijn stem verraden de brok in mijn keel, terwijl ik Zayn vertelde waarom ik bij hem was komen staan. Tenminste, ik dacht dat, dat de reden was geweest. De stilte was moordend geweest en ik had het niet getrokken. En ik wilde geen stomme dingen gaan doen. Niet alweer.
De waterdruppels leken kleine gaatjes te branden in mijn huid, zo heet waren ze. Het voelde totaal niet prettig tegen mijn huid en de doorweekte boxer die nu tegen mijn huid aan plakten, maakte het er allemaal niet comfortabeler door. Toch bleef ik staan. Dicht tegen de persoon die me als enige leek te begrijpen.
De tranen die zich ondertussen hadden uitgebroken, voelde ik al niet meer door het water dat al over mijn gezicht liep. Zayn zijn hand die door mijn haar ging voelde ik wel, maar het werkte lang niet zo geruststellend als normaal. Net als zijn woorden. 'Stil maar, ik ben nu bij je. Je bent niet meer alleen.' In plaats daarvan begon ik alleen nog harder te huilen. Realistisch gezien had Zayn gelijk. Ik was niet alleen. Maar dat nam de eenzaamheid niet af. 'Kom, blijf staan.' Ik hapte naar adem toen Zayn me losliet. Alsof mijn laatste houvast verdween. Het sloeg nergens op. Zayn zou me niet laten zitten. Niet zoals Louis gedaan had. Maar ik was gewoon bang. bang dat Zayn ook tussen mijn vingers door zou glippen.
Mijn armen vielen slap langs mijn lichaam en met gebogen hoofd staarde ik naar mijn voeten. De leegte die door me heen raasde had alles overgenomen. Dat werd wel duidelijk toen Zayn mijn natte boxer naar beneden rolden. Wie weet wat ik had gedaan als ik normale toestand verkeerde. Op zijn teken stapte ik uit het hoopje stof, maar keek nog altijd niet op.
Hij zorgde voor me. Heel mijn lichaam werd gewassen, net als mijn haar. Zijn handen die mijn lichaam streelden werkte ditmaal wel ontspannend. Zo bleven we staan. Zayn zijn handen bleven, al was ik schoon en daar was ik blij om.
Voorzichtig legde ik mijn handen op zijn borstkas en keek ik op. 'Dankje.' Dit kleine woordje was niet genoeg om te laten zien hoeveel waardering ik voor hem had. En dat was het moment dat ik zijn lippen kusten.