Proloog

Met iedere stap werd de pijn in mijn voeten heftiger terwijl ik vaart maakte. En dat allemaal voor een stom truitje, moest ik nou perse mee terug naar die winkel?
‘Christina! Loop nou door. Over drie minuten gaat de winkel al dicht!’ Schreeuwde Anouk.
Ik pakte mijn haren vast, legde er een knot in en trapte mijn hakken uit. Ik pakte ze op en zette het op het lopen, Anouk was namelijk al bij het kruispunt. Toen ik haar eenmaal bereikte restte me nog maar een vraag. Waarom moest dit nou? Het was per slot van rekening toch al te laat.
‘Maar Christina, ik weet zeker dat hij dit shirtje geweldig vindt!’
Ik twijfelde en om nog een extra duit in het zakje te doen keek ze me smekend aan.
‘Oké, oké.’
Ze riep dat ze van me hield terwijl ze me aan mijn arm vooruit sleurde, zigzaggend door de automassa. Bij een donker steegje trok ik mijn arm los en vroeg aarzelend of we perse door dit steegje heen moesten. Ze zei dat dit echt de snelste weg was en we geen tijd hadden om te treuzelen. Daarna schoot ze het steegje in en liet mij twijfelend achter. Ik tuurde om me heen, concentrerend op zijn gedaante. Zou hij hier ergens zitten?
Veel tijd om rond te kijken had ik niet want er klonk een gil uit het steegje. Overduidelijk een gil afkomstig van Anouk. Ik probeer mijn angst te onderdrukken, ik kon mijn beste vriendin toch zeker niet in de steek laten? Maar wat… Wat als hij daar is?
Stapje voor stapje liep ik het steegje in en daar lag ze op de grond. Ze spartelde wild en haar gegil was overgaan in zacht gekreun. Ik bedacht me geen moment en sprintte naar haar toe. Ze mompelde mijn naam en probeerde me aan te kijken. Haar ogen hadden een donkere gloed gekregen. Terwijl ik haar probeerde gerust te stellen onderzocht ik haar lichaam. Achter in haar nek vond ik wat ik zocht. Twee kleine gaatjes gemaakt door twee puntige tanden die in haar vlees hadden geboord.. Twee kleine gaatjes die dit tot een definitief einde maakten. De bevestiging dat hij dit had gedaan en dat Anouk dood zou gaan.
‘Laat je zien dan! Kom hier, ik ben niet bang voor je!’ Gilde ik en liet me daarna huilend op Anouks lichaam vallen.