Hoofdstuk 2 - De Boete

Na het wassen van onze kleren, kijk ik op de klok. Het is 11:30. Ik besluit een warme tobbe water te nemen. Ik moet er goed uitzien voor de Boete. Dus niet zoals ik er nu uitzie: onder het vuil. Nadat ik me heb klaargemaakt voor mijn wasbeurt, laat ik mijn voeten in het warme water glijden. Ik was me van top tot teen, en als ik de tobbe dan ook verlaat zie ik er schoon uit. Ik pak uit mijn kast de jurk die ik al had klaar gelegd. Nadat ik de jurk heb aangetrokken, doe ik al mijn haar aan een kant, en bind het vast. Ik kijk in de spiegel. Ik kijk mezelf aan en het enige dat ik zie is de angst in mijn ogen. Meestal sta ik wel wat zekerder voor de spiegel dan nu. Ik werp nog één blik naar de spiegel die mijn bange spiegelbeeld toont, en dan loop ik naar de eettafel. Terwijl mijn vader bezig is met het klaar maken van ons eten, kom ik binnen. Hij kijkt op, en heel even lijkt het alsof hij vol trots naar me kijkt. Hij draait zijn hoofd weer, en gaat verder met koken. Ik ga alvast zitten en mijn vader zet de pan op tafel. We eten een uitgebreide stoofpot. Een maal dat alleen op bijzondere dagen als deze wordt gegeten. Mijn vader gaat aan tafel zitten, en zwijgend beginnen we met eten. Het eten is heerlijk, maar op dit moment krijg ik geen hap door mijn keel. Ik ben te zenuwachtig, maar om nee te zeggen tegen dit is onmogelijk. En het zou ook nog eens onbeleefd zijn om dit eten, waar mijn vader zo zijn best op heeft gedaan, te laten staan. Ik eet mijn hele bord leeg, en bij iedere hap word ik steeds banger en banger. Bij de aller laatste hap, moet ik bijna overgeven van de angst. Als ik opkijk zie ik dat mijn vader inmiddels ook klaar is. Ik sta op en als ik op de klok kijk zie ik dat het vijf voor één is. We moeten gaan. Mijn vader en ik pakken onze jassen en lopen naar buiten. Zodra we op het grote plein aankomen, moet ik eerst ,zoals gewoonlijk, een gaatje laten prikken in mijn vinger. Nadat dat gebeurt is loop ik naar de andere meisjes van 13. Ik wacht vol spanning en mijn hart bonst veel te snel. Als onze Escort ineens op het podium loopt, word ik half gek. Eerst word zoals gewoonlijk uitgelegd waarom de Hunger Games er zijn. En over de geschiedenis wordt natuurlijk ook verteld. Als dat alles gebeurt is, roept ze: 'Dames eerst!', en ze loopt naar de bak met de meisjesnamen. Ze grabbelt erin en met een papiertje in haar hand loopt ze naar de microfoon. Ze vouwt het briefje open en leest hardop voor. "Heath Loisel!", klinkt er door de microfoon...