Prologue.

De lucht voelde koel aan tegen mijn huid. De zoete smaak van zomer duidelijk op de rand van m'n lippen.
"Susan!"
Ik negeerde de stem, verschool me in het hoge gras waar de krekels voor me speelden.
Het gezang van de wind begeleid door hun hoge noten.
De bladeren dansten een ballet van vreugde en plezier tot ze werden gestopt door een grote schaduw die onheilspellend over hun neerdaalde.
Ik probeerde te zien, kneep m’n ogen samen en staarde naar de gedaante.
Ik viel weer neer en wachtte geduldig af.
“Je mama zegt dat je naar huis moet.”
Ik blies mijn ongeloof naar hem uit en schudde m’n hoofd, “als ik ouder ben dan hoeft ik nooit meer naar huis!”
Hij grinnikte en viel naast me neer. “Maar je bent nog niet groot!”
Ik duwde mezelf recht,”welles! Ik ben 10, Niall!”
Hij haalde zijn schouders op en trok zijn knieën hoog genoeg, zodat zijn hoofd er op kon rusten.
Zijn blauwe ogen fonkelden van kinderlijke plezier, zijn blonde haren staken alle richtingen op en ik wist dat zijn gedachten weer overal waren behalve hier.
“Laten we maar terug gaan,” zuchtte ik teleurgesteld.
Hij keek op, zijn lippen opgekruld in een grijns. “Wie er het eerst is?”
Hij sprong recht en zette het op een lopen. Ik gniffelde en volgde… Zorgeloos als kinderen zijn.

De stilte keerde weer in mijn gedachten en de beelden vervaagde naar de achterkant van mijn herinneringen. Zelfs het idee aan hem deed pijn.
Ik slikte de krop weg uit mijn keel en veegde m’n wangen schoon. Niemand zou mij zien huilen. Niet voor hem in ieder geval.
Maar het voelde leeg hier. Iedere kleur in de stad leek vervaagd.
Ik miste de vakanties samen. De druppels water die uit zijn haren drupte en de “Ik-ben-laat-omdat-ik-Susan’s-leven-moest-redden” excuses die hij zijn moeder gaf als we 2 uur te laat thuis kwamen.
En nu, al wat ik nu had was de holte die ik voelde als ik eraan terug dacht.

He said he’d be here...