Let the walls break down (atl) 25

*nog steeds Jack's pov*
"Bedankt, ik vind het echt spijtig dat ik niet verder kan genieten van jullie kookkunsten." Ik geef hen elk een knuffel. "Het geeft niet." antwoorden haar ouders in koor. "Ik zal je buiten laten." besluit Ivy. Ze opent de deur naar de gang. Net voor ze de voordeur opent vraagt ze me nog even te wachten. "Ik weet dat ze je graag ziet want ik heb het bewijs gevonden, maar shht, niet zeggen." Ze loopt naar boven en komt even later naar beneden met iets in haar handen. Ze geeft het aan mij en kijkt me afwachtend aan. Het is een foto, een foto waarop Ashley en ik dansten in de sneeuw. Iemand moet ons toen gezien hebben en het vastgelegd hebben op foto.

"Ik was daarstraks haar bed aan het opmaken en toen ik haar kussen opschudde vond ik die foto eronder, maar shht, niet zeggen." fluistert ze zodat Ashley het zeker niet hoort. "Leg hem maar snel terug voor ze weet dat je hem vond." Ze neemt de foto terug uit mijn handen en loopt naar boven. "Je mag niet opgeven aan mama, je moet blijven vechten." zegt Ivy en dan nemen we afscheid. "Ik kan je niets beloven, ik ben moe van het vechten voor haar." Ze knuffelt me nog een laatste keer en dan loop ik naar mijn huis.

*Ashley's pov*
Waar ben ik mee bezig? Het huis staat vol met bloemen steeds met een lief tekstje op een kaartje geschreven, allemaal van hem. Ivy komt zo goed overeen met hem en wat doe ik? Ik jaag hem het huis uit. Hij probeert de muren weer neer te laten en wat doe ik? Ik bouw ze nog hoger. Hij wil me weer gelukkig zien en wat doe ik? Ik maak het hem zo moeilijk dat ik er zelf ongelukkig van wordt. Als hij niet gelukkig is ben ik ook niet gelukkig. Als ik hem dan toch niet wil toelaten, waarom liet ik hem dan niet gewoon afgeranseld worden door die groep jongeren. Als ik hem niet wil toelaten waarom geef ik dan zoveel om hem. Waarom geef ik zoveel om hem als het enige wat ik doe is hem wegduwen? Het wordt hoogtijd dat ik hem maar eens ga vergeven. "Ashley! Waar ben je mee bezig!? Die jongen gaat er kapot aan voor jou te vechten en het enige wat je doet is hem afbreken! Hij is weg! Weg, omdat jij hem maar niet wilt vergeven! Hij geeft het op aan je, weet je dat!? Hij is moe van het vechten, hij wil je weer gelukkige zien! Je wil gewoon niet weten wat hij allemaal gezegd heeft in de keuken! Je maakt hem ongelukkig!" Mijn moeder zet zich neer op de plaats van Jack. "Wat scheelt er toch met jou?" vraagt ze ineens veel rustiger. "Ik weet het niet" fluister ik. "Ik... Ik weet het echt niet. Hij liet me achter, hij liet niets van zich weten, hij had een vriendin die nog steeds probeert hem terug te krijgen. Ik weet het niet mama, echt niet. Ik ben bang om hem nog eens te verliezen." fluister ik terwijl tranen over mijn wangen rollen. "Ik denk dat je hem definitief verloren bent." antwoordt ze. Geschrokken kijk ik haar aan. "Hij geeft het op, Ashley." Ik sta op en loop naar mijn kamer. Waarom moest ik toch weer zolang dwars liggen? Ik hou van hem.

Kerstmis is gevierd, de week ging traag voorbij. Niemand heeft Jack nog gezien. Zelfs Ivy niet, en die ziet er van af. Naast haar bed staat een foto-kader met Jack, Rian, Zack en Alex op de foto. "Je mist hem, hè?" Ik sta in de deuropening toe te kijken hoe ze op haar bed ligt met de foto in haar handen. "Na de vakantie zie ik hem nog 1 keer. Hij gaat mee naar school en gaat iedereen die me pestte laten zien wat voor een vader ik heb. Een vader die meer van me houdt en om me geeft dan dat hun vaders ooit van hen zullen houden." Ze zet zich recht op haar bed. "Mama, ik snap niet waarom je hem niet vergeeft. Hij zegt steeds opnieuw dat hij van je houdt, hij geeft je heel veel bloemen. Wel, eigenlijk deed hij dat allemaal. Ik heb nog niet 1 bloem van Chester gekregen maar ik hou wel van hem. Misschien ben ik nog te jong om het allemaal te snappen maar ik ben niet te jong om door te hebben dat jullie van elkaar houden. Ik, en jij zeker, zou gelukkig zijn als je hem vergaf, als je toonde dat je ook van hem houdt. Ik mis hem."