Chapter 39

Na veel hijsen en trekken kon ik mezelf eruit krijgen. Ik probeerde het modder van mijn kleding af te slaan, wat nog al nutteloos was, ik wreef het alleen maar uit waardoor het nog duidelijker zichtbaar was. Ondertussen had ik geen geritsel meer gehoord en ik besloot het maar te laten zoals het was. Waarschijnlijk was het gewoon een onschuldig diertje dat ergens in die struiken verstopt zat, de struik was te klein voor een gruwelijke moordenaar. Al wist ik diep in mijn gedachten dat die hier niet zouden zitten. Maar ik was ook maar een simpel persoontje, met angsten. Ja, ik was bang. Het begon al steeds donkerder te worden en mijn moed om Danny te vinden werd steeds minder. Ik was ondertussen ook al zo ver gelopen dat ik de weg niet meer terug wist. Misschien was ik al de hele tijd rondjes aan het lopen, wie weet. In een bos leek alles zoveel op elkaar. Een spoor achterlaten had geen zin meer, ik was toch al verdwaald. Tot mijn verbazing zag ik een aantal meters verderop een meer liggen. Danny was altijd bij een meer. Eerder had ik nog geen water gezien in de buurt. Misschien was dat het meer waar Danny het altijd over had. Ik begon een harder looppas op te zetten. Ik moest en zou Danny vinden. Zonder Danny zou ik waarschijnlijk de weg ook niet meer terug kunnen vinden. Mijn pas versnelde zich nog een beetje. Al gauw was ik naar het meer toe aan het rennen, zo hard als ik kon. Mijn enige hoop zat misschien daar. De spanning in mijn lichaam werd steeds groter, en groter. Bang dat er niemand zou zitten, bang dat ik Danny voorgoed kwijt was. Het meer kwam steeds duidelijker in zicht. Voor het water vertraagde ik mijn pas en keek eens goed in het rond. Danny had een aantal beschrijvingen erover gegeven omdat hij me een keer mee zou nemen. Mijn blik viel al snel op een houten huisje. Vanuit de verhalen van Danny wist ik dat hier ergens een houten huisje zou staan. Hij had me altijd verteld dat het huisje goed op slot zat. Wat erin zat wist hij niet, dat wou hij wel heel graag weten. Hij zocht nog steeds naar een oplossing om het open te breken omdat het erg stevig was. Ook had hij nog niemand in dat huisje zien komen, hij vroeg zich af van wie het was. Op een rustig tempo liep ik naar het huisje toe. Ik wist nu zeker dat dit het meer was. Het was alsof ik besefte dat ik gevonden kon worden.. en dat ik weer bij Danny in zijn armen kon liggen, uiteindelijk tenminste. Van mijn ogen maakte ik een verrekijker zodat ik beter door de ramen naar binnen kon gluren. Het was pikzwart, niks te zien. Ze hadden vast wat voor de ramen geplakt. Opeens voelde ik iemand op mijn schouder tikken. Van schrik schoot ik overeind. Wie liet me zo erg schrikken? Meteen werd mijn angst opnieuw groter.