Hoofdstuk 9: Het nomadeleven

03/01/2001.
Toen de kade helemaal verlaten was, kwam ik uit mijn schuilplaats.
Ik liep rustig de kade af terwijl ik onderweg opzoek was naar een bord, waarop een kaart stond. Die bekeek ik en sloeg hem op in mijn hoofd. Daarna rende ik naar het dichtstbijzijnde bos, om daar helemaal naar het donkerste stuk te rennen, een grot te zoeken en daar in slaap te vallen.

‘Nee Emmett, niet doen!’ Ik gierde van het lachen toen Emmett mij aan mijn voeten op de kop vast hield en ik spartelde in het rond.
‘Je bent best sterk voor z’n kleine meid.’ Zei Emmett en hij zette me weer recht.
‘Ja hè.’ Jasper kwam net aangelopen.
‘Jasper!’ Riep ik en ik sprong op hem af. Hij ving me op en zette me op zijn schouders. Ik keek om en Alice kwam uit de struiken. Ik lachte breed naar haar en ze pakte me van Jaspers schouders.
Ik drukte mijn hoofd tegen haar borst en deed mijn ogen dicht. Ondanks haar koudere lichaamstemperatuur, voelde ze heel warm aan.
‘We laten je nooit in de steek.’ Fluisterde Alice in mijn oor. ‘Je bent nu een deel van onze familie.’

Ik schrok wakker uit mijn droom en voelde iets nats op mijn wang. Koude tranen waren over mijn wang gelopen tijdens deze fijne, levensechte droom.
Boos veegde ik ze weg. Nee ik hoor niet tot die familie. Dacht ik boos tegen mezelf. Ik ben een gevaar voor deze familie. Een monster.
Ik liep mijn grot uit en ging door mijn knieën om heel hoog te springen, maar een scheurgeluid verhinderde dat. bij alle twee mijn knieën, was mijn broek gescheurd. Fijn. Dacht ik en ik keek omlaag. De broek kwam twee centimeter boven mijn enkels uit. Ik stak mijn armen uit en ook mijn mouwen waren te kort. Ook kon je een stukje van mijn buik zien.
Daar weet ik wel een oplossing voor. Dacht ik bij mezelf. Ik pakte de linkerzijkant van mijn shirt, scheurde hem z’n vijf centimeter naar boven uit en knoopte de twee uiteindes aan elkaar zodat het mooi overliep. Ook scheurde ik een klein stukje stof van mijn linker mouw, en een groot stuk van mijn rechtermouw af. Ik gebruikte het kleine stukje stof om mijn haar in een slordige knot op mijn hoofd te zetten.
Ik liep naar de rivier om daar het resultaat te bekijken. Hip. Dacht ik en lachte tegen mijn spiegelbeeld. Daarna sprong ik in de boom en ging opzoek naar mijn ontbijt.

De dagen dat ik in de grot woonde, werden weken en de weken werden maanden.
Na drie maanden, had ik mijn t-shirt nog steeds op dezelfde manier aan. Mijn broek had ik korter gemaakt en mijn tien centimeter langer gegroeide haar, deed ik altijd in een staart van stof. Mijn leven ging voorbij en ik wist ook hoe ik het moest noemen. Ik leed een nomadeleven. Eigenlijk best cool. Ik bedoel, ik ben een meisje van twee, bijna drie, woon in een grot en het enige wat ik doe ik eten, slapen en een paar keer per week in de rivier springen. Ja dit leven was best fijn.

10/04/2001.
Ik keek op van mijn prooi en verstopte me tussen de takken van de boom waar ik in zat. Snel bewegende voetstappen kwamen in deze richting. Ik herkende de voetstappen niet, dus het was niemand uit Denali. Wie was het dan wel?
Ik twijfelde geen moment meer en sprong naar de volgende boom. Zo snel als ik kon, ging ik van boom tot boom terug naar mijn grot.
Daar aangekomen verstopte ik me in het duister, terwijl ik wist dat het geen zin had, want een vampier kan zelf in het donker alles goed zien, en wachtte tot de vreemdeling hier zou zijn.
Iemand stopte op een paar meter afstand van mijn schuilplaats en snoof. Het was een man, dat stond vast. Hij snoof nog een keer en nog een keer en nog een keer. Toen was het stil.
‘Hmmm.’ Zei een zware stem en met een seconde was de man in mijn grot en keek me aan van een paar meter afstand. Hij deinsde gelijk weer terug, maar hij was nieuwsgierig genoeg om te blijven staan in de grot.
Ik kwam overeind en keek de man aan. Hij leek minder geschokt.
‘Jij bent geen onsterfelijk kind, of wel?’ Vroeg hij en hij kwam nog een stapje dichterbij.
‘Hoe weet u dat?’ Vroeg ik voorzichtig. De man lachte en was nu zeker van zijn zaak. Hij ging voor mij op zijn hurken zitten en keek me aan.
‘Eerst zag ik het aan je ogen en je reactie. Geen enkele vampier heeft blauwe ogen en een onsterfelijk kind zou zich niet verstoppen. Die zou niet eens weten wat er gebeurt. Ten tweede, toen je sprak. Een onsterfelijk kind van die leeftijd kan niet zo vloeiend praten en al helemaal niet zo beleefd. Dus… wie ben je en waar kom je vandaan, kleintje?’ Ik begon deze man wel te vertrouwen. Hij was wel grappig.
‘Ik ben Renate en ik kom uit Denali. Of nou ja, daar ben ik weggerend van een familie die heel aardig was voor me.’ Ik keek triest en schuldig naar mijn blote voeten. Opeens werd ik opgepakt en mee naar buiten genomen. Daar ging de man op een steen zitten en zette mij op zijn schoot.
‘Ik ken een familie en ik denk dat jij daar vandaan komt. Als ik eens iets over mezelf vertel, ga jij me dan ook wat vertellen over hoe je daar bent gekomen?’ De man stak zijn hand uit en had een scheve grijns op zijn gezicht. Ik moest ook grijnzen en pakte zijn hand. ‘Deal.’ Zei ik en ik schudde zijn hand. De man begon te vertellen.
‘Ik ben Garett en ik ben een nomade. Dat betekend dat ik geen vaste plek heb om te wonen en rond reis over de wereld. De familie waar jij het over had is volgens mij de familie van Carlisle. Klopt dat?’ Ik knikte. ‘Ja, ik ben bevriend met Emmett en die heeft me voorgesteld aan zijn familie. Carlisle vroeg me om ook bij zijn clan te komen, maar dat heb ik niet gedaan.’
‘Waarom niet?’ Vroeg ik.
‘Omdat het nomadelaven me bevalt. Ik hoef niks, ik heb geen verplichtingen. Ik heb Carlisle wel mijn hulp aangeboden, voor als dat nodig zal zijn, en daarna ben ik weer vertrokken. Zo, en nu jou verhaal.’
Ik vertelde Garett over de ontmoeting met Alice en Jasper en over hoe ik lid was geworden van de familie.
‘Waarom ben je dan weggegaan?’ Vroeg Garett.
Ik vertelde hem over de ruzie tussen Tanya, Kate en Irina. Hij knikte begrijpend.
‘Ik ken de familie best wel goed, als ik zeggen mag. Ik denk niet dat ze je zomaar hebben laten gaan. Die zijn nu vast naar je op zoek en ook naar Irina. Als je je nou laat vinden of terug gaat komt het allemaal goed. Jij hoort ook tot de familie. Dat zie ik aan je en hoor ik aan je verhaal.’
‘Maar wat als ik nou een oorzaak van een grote ruzie ben geworden en ze uit elkaar zijn gegaan. Dan heb ik een prachtige familie schade aangericht.’
‘De Cullens laten zich niet zo snel uit elkaar drijven, geloof me maar.’
Ik zuchtte. ‘Denk je echt dat ze me nog zullen accepteren?’
‘Zeker weten. Anders wil ik je wel brengen, als je dat fijner vind?’
‘Dat zou fijn zijn.’ Mijn glimlach kwam al terug.
Ik sprong van Garetts schoot en wachtte tot hij was opgestaan.
Samen rende we naar het noorden. Naar Denali.