• 022 Maxine Grace Scott

Niall? Wat deed Niall hier? Dat kan gewoon niet! Wat ging Niall nù aan m'n deur staan? Het was waarschijnlijk gewoon papa die zijn stem een beetje vervormde, zodat ik hem toch binnen zou laten.
"Och papa stop daarmee! Ga gewoon weg!" riep ik. "Maxine! Het is Niall! Echt!" riep hij. Zou het dan toch niet papa zijn? Ik stond recht en opende de deur een klein beetje. Zodat ik kon kijken wie aan de deur stond. Het eerste wat me opviel waren de blonde haren. Het was dus toch Niall. Toen hij zag dat mijn deur open was duwde hij er tegen. "Eindelijk!" zuchtte hij en hij liep m'n kamer binnen. "Sorry" Ik deed de deur terug dicht en ging naast hem op bed zitten.
Ik zei niks. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik bekeek hem eens even en hij schonk me een glimlach. "Je vraagt je vast af wat ik kom doen hé?" vroeg hij en ik knikte. Misschien net iets te enthousiast want hij schudde wat lachend zijn hoofd.
"Ik euhm.. ik wou gewoon even langs komen. En je ma zei dat ik gelegen kwam of zo iets, dus hadden ze me naar boven gebracht" Ik knikte. Hij kwam dus gelegen volgens haar. Ohja, dan dacht ze vast dat ik vergat dat ik kwaad op haar was. Maar neen!
"Ik stoor toch niet he? Anders kan ik gewoon weer gaan" voegde hij er nog snel aan toe. Ik schudde hevig m'n hoofd. "Nee helemaal niet. Anders zat ik hier toch maar wat alleen, niks te doen" Ik keek hem glimlachend aan. "Nog sorry van daarnet" Hij keek me niet begrijpend aan. "Dat ik je niet binnen liet en zo" Hij lachte even. "Waarom eigenlijk niet?" Ik haalde m'n schouders op. Wat moest ik nu zeggen? "Er was gewoon een discussie met mama en ik was kwaad naar m'n kamer gelopen"-"Had ik ook wel eens" antwoordde hij.
Hij keek me even aan. Het leek alsof hij iets wou zeggen, maar de juiste woorden zocht. Ik keek hem afwachtend aan. "Wanneer kom je eigenlijk terug?" Ik haalde m'n schouders op. "Daar ging de discussie net over" mompelde ik. "Hoe bedoel je?" Weer haalde ik m'n schouders op. "Ik was naar de dokter gegaan om te vragen als ik terug mocht gaan werken. Het mocht dus van hem. Maar neen, nu mag het niet van mama" ratelde ik door. "Dokter? Was je ziek dan?"-"Zoiets" En weer kreeg ik een vragende blik van Niall. "Ik vertel het nog wel eens" zei ik en hij knikte.

De manier waarop hij naar me keek. Er was gewoon iets in zijn blik, dat me een gevoel gaf dat ik hem kon vertrouwen.