Let the walls break down (atl) 24

*terug naar Ashley's pov*
"Dankje." wordt er gefluisterd. "Geen probleem. Ik had geen keuze. Je moet iemand in nood helpen. Jij daarentegen had wel een keuze." antwoord ik. "Kom Ivy, we gaan naar huis." Met een pruillip kijkt ze me aan. "Mag ik niet bij hem blijven?" vraagt ze. "Hij moet rusten. De dokter komt zo trouwens." antwoord ik en neem haar op. "Tot nooit meer." zeg ik tegen Jack. "Dag papa" Ivy zwaait naar hem en hij zwaait even terug.

"Ashley! Kom je naar beneden!?" roept mijn moeder van beneden aan de trap. Ik werk nog snel mijn make-up af en ga naar beneden. Het is kerstavond. "Ik kom!" roep ik waarna ik mijn moeder de woonkamer hoor ingaan. Ik kijk een laatste keer in de spiegel en loop naar beneden. Op naar een gezellig diner met mama, papa en Ivy.

... Of toch niet. De tafel staat gedekt voor 2 personen. "Wat gebeurt er?" vraag ik verward. "Er staat iemand aan de voordeur voor je." antwoordt mijn moeder mysterieus. Wanneer ik de voordeur open staat Jack er. Zijn gezicht is nog vol met schrammen. "Hallo. Zalig kerstfeest" mompelt hij onzeker. "Wat kom je hier doen?" Hij laat zijn hoofd zakken. "Je ouders en Ivy vroegen me mee te komen eten. Je hoeft niets tegen me te zeggen maar vergeef je me alsjeblieft dat ik je verlaten heb zonder je wakker te maken? Ik hou nog steeds van je. Ik heb je nodig." Ik ga opzij zodat hij binnen kan komen.

"Euhm, is er een misverstand? Ik bedoel, we gingen toch met Ivy en je ouders erbij eten?" vraagt hij al even verward als ik. "Dat dacht ik ook, uitleg in de keuken." zeg ik bot en ga op één van de stoelen zitten. Het kan me niet schelen wat ze van plan zijn, tussen Jack en mij komt het toch niet meer goed. "Oh hey Jack, hier is het voorgerecht. Zal ik je jas aannemen?" Mijn moeder komt vrolijk met 2 borden soep de eetkamer in. Geïrriteerd kijk ik haar aan. Ze neemt Jack zijn jas aan en biedt hem aan te gaan zitten.

"Hmmm, de soep is lekker." zegt Jack nadat zijn bord leeg is. Like duuuh, mijn moeder maakt de beste soep ooit. "Ik ben blij dat het gesmaakt heeft. Binnen 5 minuten komt het volgende." antwoordt mijn moeder hem blij. "Je ziet er prachtig uit Ashley... zoals altijd." Ik rol met mijn ogen. "Doe geen moeite Jack. Het lukt toch niet." Hij zucht. "Excuseer me even." Hij zet zich recht en gaat naar de keuken.

*Jack pov*
"Sorry dat ik hier kom binnenvallen in de keuken maar ik ga naar huis. Ze laat me niet toe. Ik heb al maanden mijn best gedaan om het terug goed te krijgen maar ze vergeeft het me niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan haar nog ruikers sturen, cadeautjes laten afleveren hier bij haar, niets helpt. Het was dom van me om haar achter te laten en als ik de klok kon terugdraaien had ik het anders gedaan. Dan had ik haar wakker gemaakt, haar geknuffeld en net voor ik de bus op ging haar mijn liefde verklaart. 5 jaar heb ik met vragen gezeten waarom ze niets van haar liet horen, of het wel goed was dat ik haar niet wakker had gemaakt terwijl ze zo graag had afscheid genomen. Ik wekte haar niet omdat ik dacht dat het te pijnlijk zou worden voor haar afscheid te nemen. Ik wou haar niet kwetsen. Ik wou het beste voor haar, ik wil dat ze een leven leidt waarin ze gelukkig is, waarin ze alles heeft wat ze nodig heeft. Blijkbaar is dat een leven waarin ik niet meer voorkom." ratel ik aan 1 stuk door. Dan draai ik me naar Ivy. "Ivy, meisje, na de vakantie als al deze schaafwonden genezen zijn dan kom ik naar je school. Dan toon je me iedereen die met je lachte omdat je geen papa had en dan laat ik zien hoeveel ik van je hou en dat je veel meer betekent voor mij dan dat zij ooit voor hun vader zullen betekenen. Dat zal de laatste keer dan zijn dat je me zag. Tussen je mama en mij lijkt het maar niet te lukken. Ik zal haar heel erg missen, en natuurlijk jou en je oma en opa ook. Ik ga nu naar huis. Je komt maar langs wanneer je wil." Ik geef haar nog een kus en zie hoe traantjes zich in haar ogen vormen. "Ik wil niet dat je weggaat, papa. Ik wil dat je bij ons blijft." Ze gaat als een blok rond mijn been hangen. "Hoe graag ik het ook zou willen het lukt gewoon niet." Ik neem mijn portefeuille en neem er een foto uit waar ik opsta met Alex, Rian en Zack. "Hier, een foto. Geef hem een speciaal plaatsje, telkens als je die foto ziet zal je aan mij denken. Dat heb ik ook gedaan met de knuffel die ik je enkele maanden geleden gaf, vlak na het buurtfeest." Ze neemt hem voorzichtig aan. "Wil jij misschien ook een foto van ons, of van haar, of misschien van Ashley?" Ik knik. "Zal Ashley er wel mee akkoord zijn dat je me een foto van haar gaf?" vraag ik een beetje bang voor de reactie. "Natuurlijk zal ze dat niet erg vinden. Je houdt van haar, dan is het normaal dat je een foto van haar hebt." antwoordt haar vader.