Carrot 36

Ik zat op mijn fiets en reed door de straten van London. In een flits raast het afgelopen uur door mijn hoofd. Josh, pizza, drinken, zoen. Ik had Josh gezoend. Nou en, het zou er toch wel een keer van komen. Het voelde ongelofelijk goed. Maar als ik aan Louis dacht, kreeg ik knopen in mijn maag. Ik had hem nu al zo vaak bedrogen het moest echt stoppen. Ik stopte voor het stoplicht. wat zou ik doen? Maaike bezoeken, of naar huis gaan? Het licht sprong op groen, ik stapte op en reed de weg over. Een vrachtwagen van links. boem. alles was zwart.

Ik hoorde doffe klikjes. klik. klik. Om de twee seconde. Ik wist niet wat het was. Ik wist niet waar ik was. Ik wist niet wat er was gebeurd. Een hand streelde mijn arm, later mijn gezicht. Ik probeerde mijn ogen te openen. Het lukt niet, alles bleef een grote waas. Ik kon er niks aan doen. Wat was er gebeurd? Maaike, josh, pizza, drinken, stoplicht, groen, vrachtwagen. Beelden doemen zich op in mijn gedachte en sterven weer weg. Eva? er komt een twijfelachtige stem uit de hoek van de kamer. Was het Louis? Wat zou ik hem graag zien, maar het lukte niet mijn ogen te openen. Gedachte van lang geleden kwamen opeens naar boven.
Mijn kleine broertje Rick die naast mijn bed stond, mijn dekbed van mijn bed aftrok. Hoe gemeen hij altijd was. Hoe hij iedere dag vroeg of ik weer dikker was geworden. Wat had ik mijn familie al lang niet meer gezien. Er werd iets van mijn oog afgetrokken. Het leken wel pleisters. Daarom kon ik mijn ogen natuurlijk niet openen. Een smalle lichtstraal verblinde me toen ik voorzichtig mijn ogen opende. Daar in de hoek van de kamer zat hij. Mijn lieve Louis. Louis William Tomlinson. De verlege psychiator. Hij zou me altijd helpen in hoe een diep dal ik ook terecht zou raken. Hij was het beste wat me ooit was overkomen. Ik strekte mijn armen om hem te omhelzen. Hij kwam naar me toe en gaf een kus op mijn voorhoofd. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij. 'Ik weet het niet, ik reed door groen en een vrachtwagen kwam ook.' meer weet ik niet te zeggen. De dokter kwam binnen. De dokter die ik al zo lang kende. De dokter die voor Maaike had gezorgd. Maaike.. tranen rolde over mijn wangen, ik kon het gewoon niet los laten. Hij doet het zo subtiel. Met zo veel gevoel veegt hij de tranen van mijn gezicht. 'Niet huilen,' fluistert hij zachtjes. 'Ik wil niet dat je pijn hebt, om wie dan ook.'

'Wie het eerste buiten is!' Louis' stem galt door de lange gang en we beginnen te rennen. Gelukkig mocht ik meteen naar huis. 'Ben wel voorzichtig, je hebt een hersenschudding,' had de dokter gezegd. Eerlijk gezegd kon het mij niet zo veel schelen. ik was weer met Louis en voelde me gelukkig. De zolen van onze schoenen piepte toen we over de pas gedweilde vloeren van het ziekenhuis rende. Overal zag je verbaasde gezichten. De draaideur kwam in zicht en ik lag een halve meter voor. Vlak voor de deur pakte Louis me bij m'n middel. 'We gaan lekker samen naar buiten, en anders gaan we niet Eva.'

Hand in hand liepen we langs alle kleine winkeltjes en de London eye. Het was warm weer en mijn zwarte jurkje plakte aan mijn lijf. 'Ik wil zo graag iets anders aan,' zei ik. Louis pakte mijn kin en draaide mijn gezicht naar zijn gezicht. Ik keek in die felblauwe ogen. 'Daar kunnen we voor zorgen he,' en hij sleurde me mee een winkeltje in. Bloemenjurkjes, broeken, rokken, allles wat je je maar kon bedenken. Ik kreeg een grote glimlach op mijn gezicht. 'Nou zoek maar wat uit,' zei Louis. Ik keek hem aan. 'Nee jij mag wat uitzoeken, jij betaalt inmiddels.' Hij begon de winkel rond te lopen en kwam aan met een prachtig zalmroze jurkje. 'Deze wordt het, het staat geweldig bij je bruine haar,' zei hij. Hij rekende het af en gaf het aan me. 'Hier, aantrekken.' Ik dook het pashokje in en trok het jurkje aan. 'Je bent prachtig,' zei Louis toen ik het aan had. Hand in hand liepen we het winkeltje uit. We liepen door de straten toen Louis op zijn schouder werd getikt. Hij draaide zich om en werd in zijn gezicht geslagen. Een jongen rende weg en Louis probeerde rustig met een bloedende neus op te staan.