Carnavalsbal 16.

Gelukkig weet Jules de weg nog, en na zo'n 10 minuutjes op het pad te hebben gelopen gaan we een smal zijpaadje in. Ik zag eerst niet eens dat het er was. Na nog eens 10 minuten zien we het hutje waar Jules het over had. Er brand licht!
We staan stil. "Oke en nu?" vraag ik.
"Vroeger brandde er nooit licht." zegt Jules.
"Ik ga er naar toe, kijken of ik iets kan zien." zegt Max.
"Maar dat is hartstikke gevaarlijk!" roept Milou.
"Ik ga met hem mee," zegt Ilja.
"Ik ook." zegt Jules.
We spreken af dat als ze over een uur niet terug zijn, wij naar de politie gaan.
Dan zijn ze weg. Ik pak Milou's en Juliette's hand en knijp erin. We zien dat de jongens onder het raam staan. Ik voel Milou naast me trillen. "Het komt wel goed." fluister ik. Ze knikt en knijpt in mijn hand, net als Juliette. Dan zien we de jongens terug komen rennen. Ze gebaren dat wij ook moeten rennen. We springen omhoog en met Juliette voorop, Milou en ik er vlak achter, en de jongens daar achter rennen we zo hard we kunnen naar het grote pad. Daar blijven we hijgend staan. Ik ben de eerste die weer wat kan zeggen. "Wat was er? Wat zagen julie?"
De jongens gaan op de grond zitten. Ik zie nu pas dat ze een geschokte uitdrukking op hun gezicht hebben.
Ik ga langs Jules zitten en sla mijn arm om hem heen. "Gaat 't?"
De andere meiden volgen mijn voorbeeld. We zitten nu in een kring op het pad. Dan begint Ilja te vertellen.....