18. Dinner

Aan de woonkamer grensde een nog grotere eetkamer, waar twee gigantische tafels in geplaatst stonden. Verscheidene personen zaten al ongeduldig op het eten te wachten toen Jenna me mee de eetkamer in sleurde. Ik zuchtte en vroeg me af wie het in zijn hoofd zou halen voor zoveel bewoners te gaan koken. Daarop kreeg ik snel genoeg antwoord. Iedereen wendde zijn hoofd of van mij en Jenna, maar een iemand hief zijn hand en zwaaide voorzichtig maar vrolijk naar ons. Tyler. Opgelucht dat er eindelijk iemand was die me leek te accepteren liepen ik en Jenna naar hem toe. Jenna plofte op de stoel links van hem en ik in die rechts van hem. Hij grijnsde breed. "Nu mag ik een wens doen." Verkondigde hij met wiebelende wenkbrauwen. Ik grinnikte. Jenna rolde met haar ogen. "Waar blijft dat eten," Vroeg ze. "Ik sterf van de honger." Tyler stemde in met het gerommel van zijn maag. Ik glimlachte weer. Plotseling voelde ik me schuldig. Olivia zou hier waarschijnlijk niet bij zijn. Ik wist niet hoe lang ze in het bos zou blijven, maar ik dacht tot morgenochtend, en ik was zo vrolijk zonder haar erbij. Het gedoe met Maddy en alle vragen waren van mijn schouders afgevallen in Tyler's aanwezigheid. Het voelde echt vreemd om zo blij te zijn, zonder met haar in dezelfde ruimte te zitten. Ik schrok op uit mijn gedachte toen de hele eetkamer tot stilte werd gemaand. Een roodharige vrouw en een lange, gespierde man met kort, bruin haar stonden voor de tafels met een paar mannen achter hen, in het wit gekleed met rijen dienbladen en karren. "Mag ik even jullie aandacht?" Riep de vrouw. Ik boog naar de zijkant om iets in Tyler's oor te fluisteren. "Wie zijn dat?" Tyler glimlachte naar me, waardoor ik me plotseling nogal zenuwachtig voelde. "Die vrouw, met het rode haar, is Victoria en die man ernaast is met haar getrouwd en heet Beck, zij hebben de roedel gesticht en zullen dus ook hun hele leven blijven veranderen." Vertelde Tyler alsof hij een schooltekst moest opdreunen. "Zou jij niet ook onsterfelijk willen zijn?" Vroeg hij me met een knipoog. Ik schudde mijn hoofd, dat leek me helemaal niets. Ik richtte mijn aandacht weer op Victoria en Beck. "Allereerst willen wij ons nieuwe roedelid verwelkomen." Victoria maakte een handgebaar in mijn richting. Iedereen draaide zijn hoofd naar mij toe en staarde me aan. Ik voelde mijn wangen rood worden en sloeg mijn ogen neer. Dat was niet bepaald een ijsbrekende opmerking van Victoria. Ze liet juist een ongemakkelijke sfeer neerdalen op de eetkamer. Ik was opgelucht toen Beck het verhaal vervolgde en de mensen langzaam hun aandacht weer op het stel richtte. Ik slaakte een lichte, opgeluchte zucht. "Ten tweede hebben we een mededeling, morgen zullen de trainingen langer voortduren, tot negen uur 's avonds." Er werden ongeruste blikken gerucht en verschillende zuchten geslaakt. Ik vroeg me af wat er tijdens een training zou gebeuren. Ik wierp een vragende blik op zowel Tyler als Jenna, maar op dat moment brak Victoria het onderwerp af met een vriendelijke en warme: "Geniet van het eten!" Ze stapten beiden aan de kant en de tafels werden neergezet door degenen die het bereid hadden. Met een handgebaar en een buiging liepen ze naar hun plaatsen aan de tafels. Tyler klopte op mijn schouder. Jenna en hij stonden op en trokken me mee naar de lange rij tafels. Ik strekte mijn nek uit om over de andere hongerige roedeleden heen mijn avondeten te bekijken. Over de hele tafel stonden salades verspreid en heerlijk geurende stokbroden, verschillende pannen soep en stukken vlees, alle algemene gerechten die ik ooit gegeten had waren er te vinden. Toen ik van mijn verbazing bekomen was en een bord had gepakt werd ik plotseling aan de kant van de salade die ik op het oog had geduwd. Verontwaardigd draaide ik mijn hoofd naar de plek waar ik eerst gestaan had. Ik keek recht in het onschuldig kijkende gezicht van Maddy. Ik kon haar alleen maar aanstaren, met welke emotie wist ik eigenlijk niet eens. Haar blik hield de mijne enkele seconde vast, toen draaide ze zich van mij af, schepte het laatste beetje van wat er in de bak aan salade zat op haar bord en liep toen weg, op de gruwelijke manier hoe ik haar kende. Ik kon er niets aan doen dat ik haar rug een hatelijke blik toewierp. Ik schudde mijn hoofd, zuchtte en liep tenslotte naar de soep. Met mijn volgeladen bord liep ik voorzichtig terug naar de plek waar Jenna en Tyler al op me wachtte. "Smakelijk." Ik wierp hen een stralende glimlach toe en begon aan mijn heerlijke maaltijd. God, ik was vergeten dat ik al meer dan drie dagen niets gegeten had... Binnen een aantal minuten was mijn bord al leeg. Toen ik op wilde staan voor een tweede ronde, hield Victoria me tegen. Haar koude hand op mijn schouder duwde me zachtjes maar zelfverzekerd terug op de bank. "Kathy, we wilde je even spreken over de situatie morgen." glimlachte ze. Ik keek even schuw om me heen om te zien of er niet weer iemand zo stom zou zijn naar mij te staren. "Het spijt me zeer voor de net nogal ongemakkelijke situatie. Mijn bedoeling was niet je in verlegenheid te brengen." Haar glimlach was nog altijd warm en liefdevol, maar verhulde ook enigszins spijt. Ik maakte een wegwuivend handgebaar. "Het geeft echt niet." glimlachte ik naar haar terug. Beck kwam naast haar staan en keek mij aan. "Om trainingen bij te wonen moet je al een van gedaante veranderd zijn. Maar je bent nog nooit veranderd." Ik knikte om hun vermoedens te bevestigen. "Daarom kun je de training niet bijwonen. Je zult hier moeten blijven, Kathy." Ik wist niet goed hoe ik moest reageren op deze mededeling.
"We laten onze nieuwkomer natuurlijk niet alleen, dat zou onbeleefd zijn niet? Is er iemand...?"
"Ik blijf wel bij haar!" Onderbrak Jenna haar uit enthousiasme. Victoria glimlachte ook naar haar. "Het spijt ons, Jenna. Het is een belangrijke training, je kunt het je niet permitteren die te missen." Jenna trok een teleurgesteld gezicht maar knikte toen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. In de stilte die viel deed Tyler plotseling zijn mond open. "Anders blijf ik wel bij haar." Even wierp ik hem een verbaasde blik toe maar toen knikte Victoria langzaam. "Dat lijkt me inderdaad het beste. Eet smakelijk nog. En Kathy, zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Een goede nachtrust lijkt me verstandig, en rustig aan met het eten." Ze gaf me een knipoog en liep samen met Beck weer terug naar hun plaatsen. Ik grijnsde net zo terug naar Tyler als hij dat deed en stond toen vrolijk op om nog meer op te scheppen.