Elisabeth Morgen.

Met mijn ogen gericht op mijn gsm staarde ik naar het laatste berichtje dat Harry me gestuurd had. Sinds dat we terug waren van Nederland kon hij zo aanvoelen dat voor mij mijn wereld volledig was verandert. Ik had vroeger altijd geweten dat mijn vader ergens rondliep en nu was mijn volledige familie opeens dood. Alleen ik was er nog.
Gelukkig was Harry er om me te beschermen tegen alles, nu nog meer dan anders. Hij voelde ook altijd direct alles aan hoe ik me voel, net als vandaag.
“Wat heeft hij gestuurd?” hoorde ik Sienna opeens vragen waardoor ik opschrikte uit mijn gedachten. Glimlachend keek ik op naar haar voordat ik voorlas wat hij me gestuurd had.
“Heey lieverd, ik ga zo optreden, maar ik wilde je eerst dit nog eventjes zeggen voordat je me niet meer kunt bereiken. Je bent het prachtigste meisje van de hele wereld en zelfs met je verleden kan niks dat nog veranderen. Ik weet dat het niet altijd even makkelijk zal zijn, maar weet dat ik altijd aan je zijde zal staan om je te beschermen. Ik hou van je, Elisabeth Savannah Morgen en niemand zal dat nog veranderen. P.S. zeg tegen Sienna dat Louis niet kan wachten om haar terug te zien.” Al blozend keek ik op naar Sienna die al breed grijnzend naar me staarden.
“Volgens mij is die jongen tot over zijn oren op je. Ik heb nog nooit een jongen tegengekomen die zo’n lange berichten stuurt om toch maar zeker te zijn dat je weet wat hij voor je zou doen.” Knipoogde ze naar me waardoor de blos op mijn wangen alleen maar roder werd. Verlegen staarde ik terug naar mijn schermpje, naar het berichtje waar ik nog niet geantwoord had.
“Wat is er?” hoorde ik Sienna opnieuw vragen waardoor ik weer genoodzaakt was om op te kijken. Zuchtend legde ik mijn gsm naast me op de stoel terwijl ik recht naar het raam liep. Mijn ogen waren gericht op het prachtige uitzicht vanaf de gebouw waar we waren voordat ik terug mijn mond open trok.
“Het is duidelijk dat het super gaat tussen jou en Louis en nu krijgen jullie beide nog een kindje erbij. Alles lijkt voor jullie perfect te gaan.” Bekende ik en keek gelijk weer weg van het uitzicht om in de plaats naar mijn handen te staren die ik tegen borst aangedrukt hield.
“Dat geldt toch ook voor jou? Harry laat voortdurend zien hoeveel hij om je geeft.”
“Hij wel ja, maar ik weet gewoon niet meer hoe ik op dit alles moet reageren. Sinds wat er allemaal gebeurt is in de vuurtoren heb ik schrik om mijn hart volledig aan hem over te geven. Wat als hij net als mijn vader doodgaat?” Met moeite hield ik mijn tranen binnen.
“Lizzie, kom eens hier.” Langzaam draaide ik me om en zag zo hoe Sienna klopte op een stukje van haar matras. Nog altijd vechtend tegen de emoties die in me rond raasde ging ik naast haar zitten en liet mijn hoofd gelijk op haar schouder vallen.
“Ik kan het me niet voorstellen hoe hard het wel niet moet geweest wat er allemaal gebeurt is, maar het laatste wat je nu moet doen ik Harry van je weg duwen. Ik heb die jongen nog nooit zo gezien met een ander meisje dan met jou. Zijn ogen stralen één en al liefde uit, liefde die ik terug zie in jouw ogen.” Bekende ze terwijl ze onbewust over haar buik heen streelde. Een klein glimlachje verscheen op mijn lippen toen ik besefte dat dit waarschijnlijk kwam door het nieuwe leven in haar lichaam.
“Maar hoe kan ik hem dat tonen? Hoe kan ik hem laten zien hoe speciaal hij wel niet is voor me?” mompelde ik uiteindelijk en keek vragend op naar Sienna die me met een glimlachje aanstaarden.
“Je kan altijd actie ondernemen.” Knipoogde ze naar me waardoor ik alleen maar harder begon te blozen. “En als je echt wilt tonen hoeveel van je houdt maak je het de speciaalste nacht van zijn leven.” Nerveus knikte ik terwijl ik dacht aan het feit dat we nog nooit zo ver waren gegaan. Sinds Nederland was het meestal alleen maar dicht tegen elkaar aanliggen, deels omdat ik nog niet volledig klaar was voor de volgende stap in onze relatie door wat er allemaal gebeurt was, maar misschien was het nu wel tijd om verder te gaan. Misschien was het tijd om mijn volledig hart aan hem te geven.
“Dankje, Sienna.” Bedankte ik haar uiteindelijk voor haar idee en legde hierdoor al meer op mijn gemak tegen haar aan.
“Je weet toch dat je altijd bij me terecht kunt.” Knipoogde ze naar me. Glimlachend knikte ik als bevestiging, maar stopte direct toen ze opeens begon te lachen. Fronsend keek ik op naar haar, niet begrijpend waarom ze opeens lachte.
“Savannah. Nooit had ik gedacht dat jouw middelnaam Savannah ging zijn.” Lachte ze zacht waardoor ze al even snel een zachte klap tegen haar schouder kreeg van me.
“Lach me niet uit! Mijn moeder had die naam voor mij gekozen.” Bekende ik.
“Dan nog. Savannah klikt zo onschuldig terwijl jij het compleet tegenovergestelde bent.”
“Hey!” riep ik direct al lachend uit terwijl ik haar een tweede klap tegen haar schouder gaf voordat ik mijn hoofd er weer oplegde. Gelukkig had ik Sienna nog die me gelijk weer aan het lachen kon brengen.