Nothing Like Us

"Of course I want to babe" lees ik voor de honderdste keer. Toen ik vanochtend wakker werd had ik dit smsje. Van Daniel. Ik las in de geschiedenis of ik wat zei waar hij op kon antwoorden en ik dacht diep na of we wat besproken hadden, maar niks kwam in me op.
Het is pauze en ik loop naast Daniel in de kantine. De afgelopen 2 lessen heeft hij niks gezegd. Helemaal nada. Hoe kan hij nou ineens zo veranderd zijn?!
"Dan, tell me. What the hell is going on?" Ik pak hem bij zijn arm zodat hij niet bij me weg kan lopen. "We talked so fine!" Ik kijk hem afwachtend aan maar hij trekt zich los van me en loopt weg. Ik denk hard na. Shit! Shit! Shit! Vandaag is het een jaar geleden dat zijn ouders en broertje om het leven kwamen. Hoe kan ik zo dom zijn?! Ik ren terug naar hem en zeg op z'n allerliefst: "I'm so sorry, I totaly forget. Sorry lovely! Please talk to me! Cry, scream or shout, but don't keep it for yourself!" We staan voor een groepje jongens waar Daniel redelijk veel mee omgaat. Ik wil hem een knuffel geven maar hij duwt me weg.
"Get the fuck off" ik schrik van zijn woorden. Hoe kan hij dat tegen me zeggen? Zijn telefoon gaat en hij loopt snel weg.
"What's going on with him?" Vraag ik verward aan zijn vrienden.
"Broken heart..." Zegt een van de jongens terug. Ik verstijf.
"He said that?" Mijn mond staat voor mijn gevoel wagenwijd open, maar in het echt zal het wel meevallen.
"Yep, I don't understand him. He didn't..." Een andere jongen stoot hem aan.
"She's his girlfriend asshole!" Hij draait met zijn ogen en knipoogt naar me. Ik lach gemaakt.
"What were you saying?" Vraag ik aan de jongen die onderbreekt werd.
"Nothing" de bel gaat en de groep jongens verdwijnt. Ik plof op de bank waar de jongens zaten zaten neer. Alles begint te draaien. Ik krijg tranen in mijn ogen die langzaam, een voor een, over mijn wangen beginnen te glijden. Een gebroken hart? Hoe kon hij dat zeggen?
Na een half uur huilen in een wc-hokje, kom ik de klas inlopen. Ik zie dat Daniel alleen zit en naar me kijkt als ik richting hem loop. Ik schuif mijn tafel minstens een meter van die van hem en ga met oortjes in muziek luisteren. Ik zet de muziek zo hard dat ik niemand hoor praten. We hebben wiskunde dus ik pak mijn wiskundeboeken. In mijn schrift staat met een rode markeerstift: "I LOVE YOU LARA. FOR EVER MY GIRLY ♥". Ik kijk naar Daniel, die gezien heeft dat ik het tekstje las. Hij gebaart dat ik mijn oortjes uit moet doen dus dat doe ik.
"Can we talk?" Vraagt hij terwijl hij mijn tafel terugduwt tegen de zijne.
"Not in the mood today" zeg ik bot en doe mijn oortjes weer in. Ik voel dat er een traan over mijn wang rolt, dus die veeg ik snel weg. Ik gooi mijn oortjes uit, klap mijn boek dicht en ren naar de gang. Ik ga met mijn rug tegen een muur aan staan en de tranen sproeien uit mijn ogen. Daniel is achter me aan gerent en komt tegenover me staan.
"What's up baby?" Vraagt hij lief terwijl hij mijn hoofd omhoog duwt.
"How could you?" Ik kijk hem aan, ik weet dat hij nog steeds contact heeft met die Carla. Elke keer als ze belt rent hij weg en komt hij lachend weer terug. Ook kan hij in de weekenden niet meer afspreken omdat hij het zogenaamd te druk heeft met school. Laatst was ik bij hem thuis en praatte die Carla tegen hem op Skype. En ze zei niet gewoon "Hoi", nee ze zei: "Hey baby". Toen ik in de geschiedenis keek zag ik dat er elke dag minstens 2 uur is geskypet. Ik kon wel janken toen ik dat zag, maar dat deed ik niet, ik geloofde dat Daniel nooit vreemd zou gaan.
"What are you talking about?" Vraagt Daniel alsof hij geen benul heeft waar ik het over hem. Echt acteren kan hij niet.
"You have one change to tell me the truth!" Ik kijk hem afwachtend aan. "Say something Dan!" Ik kan hem wel in elkaar slaan nu.
"After school okey?" Zegt Daniel tot slot. Hij loopt de klas in en laat mij achter. Mijn mond valt open en ik begin te huilen. Ik sla met mijn vuisten op de muur en huil nog harder. Ik droog daarna snel mijn wangen droog en ga terug naar de klas. Het laatste uur is nog nooit zo sloom gegaan. Ik ben zenuwachtig voor wat er gaat komen. De bel gaat maar ik blijf zitten. Daniel ook en hij kijkt me aan.

Dit keer plof ik niet op zijn bed, naast hem, neer maar ga ik op zijn bureaustoel zitten. De stilte is moordend.
"I'm sorry Lara" zegt Daniel met zijn hoofd naar beneden, zodat hij me niet aan hoeft te kijken. Ik begin geluidloos te huilen.
"Carla comes her for a year..." hij stopt even en kijkt me aan. Als hij ziet dat ik huil wil hij naar me toe komen. Ik draai me van hem weg.
"Go on" zeg ik dan.
"She's coming to Manhattan , very close to here... I think when I see her, I fall in love with her again. And she calls me so much that I'm starting to love her. I miss her so much Lara..." Daniel leunt met zijn hoofd op zijn handen. Ik hou het niet meer.
"HOW COULD YOU LIE TO ME?!" Begin ik te schreeuwen. "YOU SAID SO MANY TIMES YOU LOVED ME!" Omdat ik een brok in mijn keel krijg, kan ik even niks zeggen. "Was it ever real?" Vraag ik als ik de moed heb ingezameld. Daniel kijkt me aan met natte ogen.
"Of course it was, I love you so much Lara. I have no idea what to do. I don't want to lose you, but I get a good feeling when I get a message from Carla..." Hij begint ook met huilen.
"I did everything for you. I would die if you left me" ik sta op en loop naar de deur. Op dat moment gaat die open en staat Dary voor de deur met 2 glazen drinken en een bak popcorn. Ik begin weer te huilen, maar hou de tranen tegen. Niet huilen Lara. Dan wordt het alleen maar erger. Ik lach als een boer met kiespijn naar Dary. "Bye Dary" zeg ik lief en ik loop naar de deur. Daniel is achter me aan gerent en houdt de deur voor me dicht.
"Don't go! We have to talk!" Daniel kijkt me doordringend aan.
"When is she coming?" vraag ik aan hem terwijl ik nog steeds bij de deur sta.
"This weekend" zegt hij met tranen in zijn ogen
"Do you think she can make you happy?" Hij antwoord niet
"Do you think she can make you happier than I do? I can't make you happy..." Ik doe de deur open, die vervolgens weer dicht wordt gedaan door Daniel.
"You made me so happy Lara!" zegt Daniel, dit keer meent hij het wel denk ik.
"I was so boring, that you thought: 'Let's flirt with other girls'? You lied so much to me. You were the best thing I ever had Dan, but it's over now." Ik krijg weer tranen.
"You break up with me?!" Daniel huilt. Ik huil mee. Hij wil zijn armen om me heen slaan en zegt: "We can't live without each other!" maar ik wil geen knuffel.
"You don't love me enough to fight for me... So it isn't working Daniel" ik heb nog nooit een jongen zien huilen. Ik voel me zwaar klote want hij huilt zo hard.
"Remember I love you Daniel" zeg ik en ik loop de deur uit. Ik hoor een paar dreunen tegen de voordeur en dan is het stil. Ik loop naar mijn fiets en begin heel hard te huilen. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Ik voel me ineens zo alleen en leeg. Ik mis hem nu al. Zal ik terug gaan? Nee. Het is over.