I can’t live whitout you.

POV. Niall James Horan.

Met een zucht sloot ik mijn deur. Ik kwam net terug van Kalenka en wilde eigenlijk helemaal niet weg, maar ik had de jongens beloofd om op tijd terug te zijn om vroeg te kunnen eten. Waarom we zo vroeg moesten eten wist ik eigenlijk niet. Ik dacht terug aan haar prachtige felblauwe ogen waar een twinkeling in verscheen als ze blij was. Ik dacht aan haar prachtige glimlach die de zon leek te laten schijnen en haar bruine haren waar de wind altijd mee speelde. Ik hield dit niet langer vol zo. Morgen zou ik het haar vertellen. Al een paar weken geleden had ik hetzelfde plan, maar nooit had het echt goed gevoeld. Tot vandaag. Ik zou eerst nog een boeketje bloemen kopen en een doosje bonbons, al moest ik dan wel oppassen dat ik er niet van ging snoepen onderweg. Ik zou aankloppen bij haar huis en haar een liedje zingen die mijn gevoelens voor haar beschreef en dan zou ik haar mee uit vragen. Het was het perfecte plan. Een plan wat ik altijd van droomde, maar nooit had durven uit te voeren tot vandaag. Ik kwam er achter dat ik al de hele tijd sinds ik binnen was naar de grond had gestaard en nog altijd vlak achter de deur stond. Voorzichtig hief ik mijn hoofd op en geschrokken keek ik de jongens een voor een aan.
‘Ben je daar eindelijk?’ zuchtte Zayn gefrustreerd. Ze zaten alle vier op de bank naar een film te kijken. Ik schudde een beetje verbaasd mijn hoofd en liep naar de keuken om daar op zoek te gaan naar voedsel. Mijn maag maakte een knorrend geluidje die aan gaf dat ik sneller moest zoeken. Toen ik me weer terug omdraaide naar de jongens, en wilde vragen of ze ook nog kwamen helpen, viel mijn blik op hun koffers die achter de bank stonden.
‘Uh waarom hebben jullie koffers bij?’ vroeg ik met een lach. Louis draaide zich om en ging speels over de rugleuning heen hangen.
‘Nialler, je weet toch dat we zo meteen vertrekken? Of ben je het nu al vergeten?’ het begon te draaien voor mijn ogen. Vertrekken?
‘Zeg Niall waar staan jouw koffers?’ mengde Harry zich in het gesprek. Zonder dat ik het door had hield ik mijn adem in.
‘Je bent het toch niet weer vergeten hé’ Liam draaide zich om en keek mij onderzoekend aan. Moeizaam liet ik de lucht uit mijn mond ontsnappen.
‘ik…’ mijn hoofd kleurde rood. Ik slikte moeizaam en probeerde zo de brok in mijn keel weg te krijgen.
‘Nu inpakken! Wij maken het eten wel’ riep Liam met een streng stemmetje. Zayn duwde mij mijn kamer binnen en sloot de deur weer achter zich. Ik schudde even mijn hoofd om zo uit de shock te komen. Het lukte niet helemaal, maar ik was wel al in staat om me te bewegen. Ik pakte een koffer uit mijn kast en gooide daar een paar kleren in. Mijn ogen vlogen naar de envelop op mijn nachtkastje. Ik zou hem hangen aan het doosje bonbons met daar de tekst op van het liedje en helemaal onderaan zou de vraag staan of ze met me uit zou willen. De deur vloog open en Harry nam mijn koffer over.
‘Vergeet je tandenborstel niet, zoals de vorige keer!’ riep Harry naar mij, terwijl hij in de badkamer verdween. Afwezig schudde ik mijn hoofd als antwoord. Harry liep uit de badkamer en gooide mijn spullen in de tas bij mijn kleding. Toen hij zijn hoofd weer een stukje op tilde en zijn ogen de mijne tegen kwamen, veranderde zijn blik van blij naar bezorgd.
‘Gaat het wel?, je ziet zo bleek’ Harry legde bezorgd zijn hand op mijn schouder.
‘Wanneer vertrekken we?’ mijn stem maakte een piepend geluidje toen ik deze zin uit sprak. Harry keek me doordringend aan wat me een beetje onzeker maakte.
‘Over’ Harry onderbrak zijn eigen zin om op zijn horloge te kunnen kijken ‘een half uurtje’ alles leek te draaien voor mijn ogen. Ik had gedacht dat we pas over twee dagen moesten en dat ik nog wel even langs Kalenka kon gaan, maar nu kon dat niet meer. De deur vloog open en klapte tegen de muur aan.
‘Komen jullie nog? Het eten staat klaar!’ riep Louis enthousiast. Normaal had ik Harry nu opzij geduwd en Louis half omgelopen om zo, zo snel mogelijk bij het eten te komen. Maar nu slenterde ik rustig achter Harry aan. Mijn schouders hingen droevig omlaag en ik richtte mij volledig op de vloer. Eenmaal bij de tafel aangekomen ging ik op mijn stoel zitten en speelde ik wat met mijn vork met het eten. Een zucht verliet mijn mond. Ik had gewoon geen honger meer na dit nieuws.
‘Niall voel je- je wel lekker?’ Liam legde zijn arm over mijn schouder heen en gaf me een aanmoedigend klopje. Ik stak een vork met een beetje voedsel erop in mijn mond en knikte voorzichtig.
‘Ik was gewoon de hele tour vergeten’ mompelde ik met volle mond. Liam klopte nog een keer op mijn rug en ging toen weer door met eten.
‘Ik weet dat je soms wat last hebt van heimwee, maar denk aan al die juichende directioners die staan te springen in de zaal en staan te dansen’ Zayns ogen lichtten helemaal op bij dit idee en ik kreeg ook een gelukskriebel in mijn buik, maar toch verloor de kleine blijdschap het van het grootte verdriet. Ik at zwijgend door, terwijl de rest van de jongens wat door elkaar schreeuwden en soms met het eten gooide. Ik prikte soms wat voedsel wat op de tafel lande op en stak het in mijn mond. Zo ruimde ik toch meteen wat op. De deur vloog open een geschrokken liet ik mijn vork uit mijn hand vallen.
‘Tijd om te gaan jongens! Hup hup hup!’ een hele chaos ontstond na dit nieuws. Iedereen wilde nog even checken of we echt alles hadden en niets waren vergeten. Ik had in gedachten om Kalenka wel te bellen als ik geland zou zijn en haar de bloemen en de bonbons wel als ik terug was zou geven, maar toch zou ik het haar al willen vertellen over de telefoon. Ik had nu eenmaal een beslissing gemaakt en zou die ook doorzetten ook.
Na drie uur in het vliegtuig gezeten te hebben stonden we eindelijk weer op vaste land, maar moesten wel nog een uurtje rijden naar ons hotel. Daar eenmaal aangekomen liet ik me uitgeput vallen op het bed en zocht naar mijn telefoon. Mijn hoofd kreeg de kleur van een tomaat en het leek een paar graden te stijgen in de kamer.
‘Shit’ mompelde ik zacht. Ik haalde mijn handen door mijn haar en keek geïrriteerd voor me uit.
‘En wat vergeten?’ Zayn was bezig met de ruimte in te richten en alle spullen een perfect plekje te geven. Ik knikte zachtjes waardoor Zayn even moest grinniken.
‘Telefoon vergeten’ voegde ik nog wat informatie erbij. Zayn maakte een begrijpend geluidje. ‘Niet zo slim hé Nialler!’ ik zuchtte en maakte een gefrustreerd geluidje als antwoord. Ik kreeg een idee en schoot direct overeind.
‘Mag ik…’ voordat ik mijn zin kon afmaken knikte Zayn al naar zijn tas.
‘Pak maar, tweede vakje. Je kunt wel alleen op internet, mijn beltegoed is op’ Fijn kon ik nog Kalenka niet bereiken. Ik zocht naar zijn telefoon en staarte internet op. Ik scrolde wat door het nieuws en liet de telefoon uit mijn handen vallen toen ik een colum had geopend.
‘Zeg wil je wel wat voorzichtig doen met mijn telefoon ja?’ Ik hoorde wel wat Zayn zei, aar echt binnen komen deed het niet. Ik staarde zonder adem te halen voor me uit en een verlate traan verliet mijn wang en ruilde mijn gezicht in voor de vloerbedekking.
‘Nialler wat is er?’ Zayn kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Ik maakte een piep geluidje. Hoe graag ik ook antwoord wilde geven het lukte me niet. Mijn lichaam weigerde alle acties uit te voeren die ik mijn lichaam vroeg om te doen. Mijn hart leek niet meer te kloppen en mijn ademhaling was ontzettend versnelt. Zayn raapte zijn telefoon op en scrolde door het colum.
‘Niall ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen’ zijn stem sloeg over. Als hij nu al niets wist te zeggen, moest hij eens weten wat ik eigenlijk voor haar voelde.
‘Ze is gewoon dood’ het was slechts een fluistering, maar genoeg om de stilte te verbreken. Tranen stroomden over mijn wangen en ik stond snel op. Ik gooide al mijn spullen weer in mijn tas en ritste mijn koffer dicht.
‘Wat ga je doen?’ ik rolde mijn koffer naar de deur toe en vouwde mijn hand om de deurknop. ‘Naar Kalenka, of wat er nog van haar over is’ ik wreef met mijn hand door mijn ogen en stapte over de deurdrempel heen. Zayn stond op en wilde achter mij aan komen, maar ik gooide de deur voor zijn gezicht dicht. Een hele achtervolging volgde, maar ik moest naar haar toe. Al was Kalenka dood ik moest terug. Het optreden kon me even helemaal niets meer schelen, het enige waar ik aan dacht was Kalenka. Huilend zong ik moments onderweg naar huis. Het paste perfect bij mijn gevoel op dit moment. Ik negeerde de schreeuwende mensen en het gestaar. Ik stapte in het vliegtuig en zag nog net hoe Zayn naar het vliegtuig staarde en een begrijpend knikje maakte. Hij begreep eindelijk dat ik het niet aankon om nu hier te blijven en net alsof te doen of niets gebeurd was. De vlucht leek eindeloos te duren, maar eindelijk liep ik door de straten hee en volgde mijn gevoel. Ik had geen bestemming in gedachte en liep gewoon wat rond. Ik liep langs de bloemist en kocht een vrolijk bosje bloemen voor haar graf. De bloemen die ik had besteld voor de date. Even later liep ik de chocolaterie binnen en haalde haar bonbons op. Misschien kon ik die geven aan haar ouders zodat zij ook nog wat hadden. Dat was toch wel zo beleefd. Emotieloos zwerfde ik door de straten. Een briefje vloog langs me heen en lande recht voor mijn voeten. Ik bukte en raapte het briefje op. Het bleek mijn envelop te zijn gericht voor Kalenka. Ik zuchtte even en ritste mijn koffer wat beter dicht waar de envelop uit gevallen was. Ik liep verder en stopte even later om even uit te rusten. Het was inmiddels gaan regenen en ik was helemaal doorweekt. Het leek alsof de hemel met mij mee huilde. Ik belde automatisch aan en realiseerde me nu pas dat ik voor haar huis stond. Net toen ik de bloemen voor haar deur wilde leggen en weg wilde lopen ging de deur open. Voorzichtig hief ik mijn hoofd op. Verrast keek ik haar aan en vol ongeloof viel mijn mond een stukje open.
‘Niall wat doe jij hier?’ haar stem klonk zo puur en helder. Het stopte langzaam met regenen en het zonnetje verlichtte de buurt. Een regenboog ontstond precies over haar huis heen.
‘K-Kalenka’ mijn stem krakte een beetje door het vele huilen van eerst. Ze grinnikte even en haar mooie glimlach verscheen. Ik kon me niet meer langer in houden en vloog naar haar toe en legde mijn hoofd op haar schouder en trok haar stevig tegen mij aan. Ik wist het zeker ik zou haar nooit meer laten gaan. Ik liet haar langzaam los en bracht haar mijn voorbereide serenade die ik al zo vaak voor haar had gedaan in mijn dromen. Haar ogen begonnen te stralen en haar glimlach werd nog breder. Toen ik klaar was met het liedje gaf ik haar de bloemen en de bonbons met op de doos de envelop. Ze opende hem nieuwsgierig en ik zag haar ogen over de zinnen vliegen. Nerveus wachtte ik af op haar antwoord. Haar glimlach verdween en een teleurgesteld gevoel ging door me heen.
‘Niall dit…’ ze schudde kort met haar hoofd. Ik richtte mijn hoofd naar de grond en wilde weg rennen totdat ze me in een knuffel trok.
‘Ik had gedacht dat je het nooit zou vragen!’

Reactie?