Ninety-Six

*Zoey Miller

Nadat Niall voor de derde keer had gevraagd of we niet gingen eten besloten we dat hij lang genoeg had gewacht en stonden we recht om naar de eetkamer te gaan.
Ik mankte nog een beetje van gisterennacht, het deed alleen pijn als ik normaal liep, en ik zag Liam me bedenkelijk aankijken. 'Wat heb jij gedaan? Toch ook geen ruzie gemaakt met Trevor?' vroeg hij terwijl hij me bezorgd kwam ondersteunen. 'Nee, hoor. Ik heb me daarstraks vertrapt toen ik van de trap kwam.'
Hij glimlachte naar me. 'Dan zitten we nu al met twee gewonden.' merkte hij op. 'En ik was nog wel van plan om vandaag naar de stad te gaan om een cadeautje te halen voor Ariana's verjaardag.' voegde hij er zachtjes aan toe. 'Maar ik kan wel mee, het doet niet eens zo veel pijn-' 'Zeker? Anders moet je maar gewoon bij Harry blijven.' Ik fronste. 'Bij Harry? Maar... Hij is toch niet, tja... Mank?' 'Nee, maar hij heeft een blauw oog en een paar andere opvallende blauwe plekken.' 'En? Dan kan hij toch nog steeds lopen?' zei ik verward. 'Ja, natuurlijk, maar je weet toch ook hoe de media is-' 'Nee, ik ben niet beroemd.' 'Niet heel erg, maar sommigen kennen je. Hoe dank ook: als ze zien hoe Harry eruit ziet zullen ze er verschillende verhalen bij verzinnen. Dat hij heeft gevochten met Andrew Garfield over Emma Stone, ook al kennen ze elkaar amper. Of erger nog: dat we onderling in de band ruzie hebben gemaakt en dat we binnenkort gaan opsplitsen. De fans zouden gek worden...' antwoordde hij duister.
'En dan komt er massahysterie die dan weer leidt tot rellen en algemene staking in de wereld die een reusachtige crisis veroorzaakt en uiteindelijk het einde van de wereld betekent!' voegde ik er op dezelfde toon aan toe. Liam grinnikte even maar praatte toen verder. 'Ja, oké, geen massahysterie, maar hij kan beter binnenblijven.'
Ik knikte. 'Oké, dan blijf ik ook wel hier.' zei ik met een zucht. Niet dat ik dat zo'n opoffering vond, ik zou dolgraag hier blijven met Harry. Alleen... Met z'n tweetjes...
Knipoog, knipoog. Het enige minpunt was dat ik dan wel geen cadeautje voor mijn grote zus kon kopen, tenzij een van de jongens iets voor me mee kon nemen.
Ik greep naar mijn handtas (Nouja. echt een handtas was het niet. Het was meer een lap felgekleurde stof die was omgetoverd tot iets waar je je spullen in kon proppen) en rommelde er een tijdje in rond tot ik mijn portefeuille had gevonden. Ik negeerde mijn gsm, die gloeiend stond, sinds het artikel en de haat op twitter.
Zonder al te veel verwachting keek ik hoeveel ik nog over had. Heel de zomer had ik al geprobeerd zuinig te zijn, maar dat was lastig. Tot mijn opluchting zag ik nog een briefje van 20 steken. 'Wil jij dan iets voor Ariana kopen, alsjeblieft? Een leuk jurkje, of een paar oorbellen?' vroeg ik aan Liam terwijl ik hem het briefje al toestak. Hij knikte maar duwde het briefje terug in mijn handen. 'Je hoeft me niets te geven, ik betaal wel voor jou.' 'Maar dan komt het niet van mij.' protesteerde ik.
'Ik ben beroemd en ik ben rijk. Mijn nichtje hoeft helemaal niet te betalen voor zo'n dingen.' zei hij met een knipoog. 'Ik wil dit juist betalen.' 'Ik ook.' We duwden het briefje van de een naar de ander toen Ariana tussen ons in verscheen met een brede grijns. 'Anders mag je het altijd gewoon aan mij geven.'

Over die foto eventjes: bedankt Liam! We <3 you!