The big trouble.

POV. Louis William Tomlinson.

'Wat heb jij nou aan?' Vroeg ik Michelle verbaasd. Ze had een fel roze bikini aan met bloemetjes erop.
'Een bikini. Ik ben alleen op zoek naar mijn jurkje wat er over moet' mompelde ze, terwijl ze de trap af rende. Ik keek haar nieuwsgierig na. Ik kon mijn ogen gewoon niet van haar afhouden. Ze was prachtig. Verbaasd schudde ik mijn hoofd bij mijn gedachte over Michelle. Was dit normaal dat je zo over je bff dacht? Ja dat moest wel.
'Michelle je weet toch dat het avond begint te worden en we gaan uit eten op het strand' zei ik met een lach. Ze draaide zich verbaasd om en knikte daarna.
'Ja wist ik wel' ik kneep mijn ogen een beetje dicht en knikte ongelovig.
'ja ja, daarom heb je natuurlijk ook je bikini aan. Dat verklaard alles natuurlijk' zei ik sarcastisch.
'Een avondduik kan ook leuk zijn hoor' ik stak speels mijn tong naar haar uit, waarna zij hetzelfde deed.
'Alleen een beetje frisjes, niet?' Michelle rende terug de trap op en draaide zich halverwege om. 'Natuurlijk meneer. Ik ga me alweer omkleden. Nu kan mijn grootste droom ooit nooit door gaan!' Riep Michelle dramatisch waarna ze haar armen in de lucht gooide om het nog erger te maken.
'Sorry mevrouw de volgende keer zal ik u wel voor schut laten lopen’ zei ik met een deftige ondertoon. Michelle stak speels haar tong uit en rende toen de trap op. Ik ging zitten in een stoel dicht bij het raam en staarde naar buiten. De zon scheen vrolijk neer op het landschap wat me helemaal vrolijk maakte.
‘Klaar!’ ik schrok op en draaide me om. Dit keer had Michelle een jurkje aan dat haar ook geweldig stond. Alles stond haar geweldig. Geschrokken van mijn gedachte bukte ik me en raapte mijn tas op.
‘We kunnen gaan’ melde ik. Automatisch verscheen er een glimlach op mijn idee toen ik dacht aan het mooie strand waar ik en Michelle zo zouden zijn. Ik liep naar de deur toe en pakte Michelle haar hand vast en trok haar achter me aan. Ik stapte in de auto en moest mijn best doen om mijn aandacht op de weg te houden en niet steeds naar Michelle te staren. Wat was er toch met me aan de hand? Altijd als ik bij haar vandaan kwam en Eleanor naar me toe kwam gerent kwam ik er achter dat ik Eleanor helemaal vergeten was. Wat in mijn ogen nogal raar was aangezien ik dit niet had als ik bijvoorbeeld bij Liam was geweest. Ik parkeerde de auto netjes in het parkeervlakje en botste bijna tegen de auto er naast op.
‘Lou wees toch eens voorzichtig’ grinnikte Michelle toen ze uitstapte. Plagerig duwde ik haar richting het zand. Ze struikelde half, maar wist zich gelukkig nog staande te houden. Ik wist wat er nu zou komen en rende snel langs haar door. Ik rende over het zand en voelde het zand kraken onder mijn voeten. Ik draaide me om en zag dat Michelle achter me aan kwam. Ik stopte abrupt en draaide me naar Michelle toe. Net toen ze voor me stond en mij wilde duwen was ik haar te snel af en duwde ik haar op de grond. Al was zij weer zo slim om mij vast te pakken en zo trok ze me mee op de grond. Ik landde boven op haar en kon mijn lachen niet meer inhouden. Langzaam stopte ik met lachen en verdronk in haar mooie gekleurde ogen. Haar ogen twinkelden nog na van het lachen en keke mij vrolijk aan. Ik kon haar niet meer weerstaan en boog me voorzichtig naar haar toe. Ik zag in mijn ooghoek hoe de zon langzaam in de zee leek te verdwenen en hoe de hemel rood oranje achtig kleurde. Een prachtig beeld, maar niet zo prachtig als Michelle. Ik verbrak de laatste afstand tussen ons en drukte mijn lippen zachtjes op die van haar en zo lagen we een tijdje totdat ik Michelle tegen mijn schouders aan voelde duwen. Ze duwde me van haar af en ik rolde het zand in. Het drong nu pas tot me door wat er net gebeurd was. Ik slikte de brok in mijn keel door en staarde in paniek voor me uit.
‘Lou…’ onbegrip was te horen in haar stem. ‘Je- je hebt Eleanor…’ haar stem sloeg even over. Ik kon dit niet lang vol houden zo. Wat nou als ik Eleanor niet meer wilde, en Michelle wilde? Maar ik en Eleanor hadden zo’n goede band en waren onafscheidelijk. Net als Michelle en ik. Ik zuchtte even en zocht naar de goeie woorden.
‘Ik… het… sorry’ mompelde ik onhandig. Michelle stond op en klopte het zand van haar jurkje af. ‘Ik ga met een taxi naar huis’ ze liep al weg voordat ik erop kon reageren.
‘Michelle wacht!’ riep ik haar nog na. Ze versnelde haar pas en verdween al snel uit mijn beeld. Dit alles was een maand geleden gebeurd, maar steeds weer kwam het terug in mijn gedachten. Eleanor gaf me een kop thee en dronk zelf van de hare. Ze drukte haar lippen op die van mij. Die van mij en Michelle hadden veel beter op elkaar gepast en er was ook een veel betere chemie geweest. Snel schudde ik mijn hoofd om die gedachte te laten verdwenen. Ik had haar nu al een maand en een week niet gezien, maar ik kon haar gewoon niet vergeten. Tussen mij en Eleanor was er ook veel veranderd. Ik begon haar een beetje te negeren en ze begon me eigenlijk heel erg te irriteren. Alles wat ze deed werkte ontzettend op mijn zenuwen, terwijl ze het alleen maar goed bedoelde.
‘Louis wat is er toch met je? Je bent zo… Zo anders’ ik keek Eleanor vluchtig aan en keek toen naar de muur naast haar. Dit kon niet langer door gaan zo. We waren beide ongelukkig zo. Ik moest hier iets aan doen. Ik slikte even en haalde een heel diep adem voor moed te krijgen.
‘Ik maak het uit’ een kleine zin, met een grote betekenis. Nooit had ik gedacht dat ik deze zin tegen Eleanor zou zeggen ik hield echt van haar. Met de nadruk op ‘hield’. Mijn hart was ik nu verloren aan Michelle die ik al lang niet gesproken of gezien had, te lang. Ik stond op, gaf Eleanor nog een korte knuffel en fluisterde ‘sorry’ in haar oor waarna ik de deur uit liep. Een deel van mijn plan was nu al klaar, maar het andere deel was misschien nog wel zwaarder. Stel dat Michelle me niet meer wil zien en ik alleen achter zou blijven. Ik schudde de gedachte uit mijn hoofd en stapte moedig door. Nog twee straten en ik was bij haar. Weken had ik hier gelopen en getwijfeld of ik naar haar toe moest gaan, maar nooit voelde het goed. Tot op dit moment. Ik sloeg de bocht om en zag haar huis al liggen. Mijn hartslag versnelde zich en zo ook mijn looppas. Ik rende de straat over zonder goed uit te kijken en werd bijna aangereden. Gelukkig stond het lot aan mijn kant en kon ik nog gewoon bij haar aanbellen. Snel dacht ik na over wat ik wilde zeggen, maar veel tijd had ik niet. De deur ging krakend over en ik was meteen alles weer kwijt van wat ik tegen haar wilde zeggen. Ik wist me alleen nog een zin te herinneren.
‘Hoi’ mompelde ik droog. Michelle knikte als begroeting en deed de deur iets meer open om mij zo naar binnen uit te nodigen. Ik stapte binnen en zocht een muur op zodat ik een beetje hou vast had. Michelle ging op een stoel tegen over mij zitten en keek me nieuwsgierig aan.
‘Dus…’ mompelde ze om het gesprek te beginnen.
‘Ik… ik denk dat ik verlieft op je ben’ ik slikte even en wachtte ongeduldig haar reactie af, maar aan haar blik te zien zou ze niet reageren.
‘Ik heb Eleanor gedumpt en ben naar jou te gekomen. Ik kan je niet meer vergeten Michelle. Alsjeblieft geef me een kans’ zenuwachtig keek ik haar aan, maar haar ogen zeiden genoeg. Een twinkeling verscheen in haar ogen en ze stond op. Ze liep mijn kant op en achterdochtig zette ik een stap achter uit. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Misschien gaf ze me wel een klap in mijn gezicht, al zou dat wel raar over komen en Michelle zou zo iets niet zomaar doen. Toch werd ik ontzettend onzeker. Michelle stond nog maar een paar centimeter van mij af en ik voelde hoe vertrouwd dit aan voelde. Alsof we al jaren samen waren. Ik zette weer een stap in haar richting. Ze verbrak snel de laatste afstand en drukte haar lippen op de mijne. Haar handen lagen in mijn nek en snel sloeg ik mijn armen om haar middel heen. Ik trok haar stevig tegen mij aan en voelde me intens gelukkig. Nog nooit had ik me zo vrolijk gevoeld. Michelle liet me los en verbrak onze zoen.
‘Bij deze kreeg je een kans, maar waag het om mij te verlaten.
zei ze waarschuwend. Ik knikte even en glimlachte.
‘ik zou niet durven om zonder jou verder te moeten gaan met mijn leven’

Reactie?