18

Ik liep achter hem aan weliswaar met mijn hand in de zijne. Het gaf me toch een veiliger gevoel en zo kon ik hem tenminste als schild gebruiken.
'Zijn we er al bijna Jake?' Vroeg ik hoopvol aangezien ik nu wel te lang wachtte op antwoordde die kennelijk verstoppertje speelde.
'De geur wordt sterker.. Bella ik denk nog steeds dat dit geen goed idee is.'
'Jake alsjeblieft,' mompelde ik op een geïrriteerde toon, 'het gaat hier wel om Charlie ja?!'
'Oké,' beantwoorde hij haast fluisterend. Ik zuchtte en sloeg mijn ogen neer op de grond waar mijn ogen bloed waarnamen. Mijn pas vertraagde en lijkbleek keek ik naar het bloedspoor dat als maar uitbreidde.
'Een bloed massa,' bevestigde Jacob alsof het al niet logisch genoeg was. We stonden nu allebei stil. Ik trilde en kon mijn lichaam niet onder bedwang houden. De vieze geur die van bloed afkwam doordrong mijn neusgaten zo onaangenaam dat ik begon te kokhalzen.
'Gaat het?'
'Prima,' gromde ik. We besloten verder te lopen zonder iets tegen elkaar te zeggen. Al die tijd van gekibbel en een angstaanjagend beeld dat ons uit ons doen had gebracht waren onze handen niet gescheiden geweest. Ergens vond ik het wel prettig dat hij zo opstandig deed over de situatie. Hij wilde immers ook niet dat mij iets overkwam. Ach onzin, als ik over straat liep dan was gevaar een goed mogelijke optie.
'Hier.. het bloed zit ook op de bomen. Volgens mij zijn we niet ver meer.' Jacob keek in het rond en zocht naar mogelijke aanwijzingen.
'Het is nog iets verder kijk, het spoor gaat de struiken in.' Ik wees naar het punt dat ik bedoelde en een energie van horror wekte mijn lichaam op.
'Weet je zeker dat je daar wilt kijken?' Jacob keek bezorgd.
'Heel zeker.' Ik liep op een slome pas naar de struiken toe. Hoe meer ik naar de struik liep, hoe meer ik het idee had dat ik er aan onderdoor ging. Het idee alleen al daar een dood lijk van Charlie te zien liggen (al wist ik dat hij veilig thuis zat) weerhield me ervan om verder te gaan. Maar ik moest dit doen, ik moest weten wat daar was. Misschien was het wel de antwoord op mijn vraag.
'Bella..'
Ik schoof de takjes en bladeren met mijn hand opzij en trof daar de gruwel aan. Het was een onbekend persoon wiens lichaamsdelen als een dier van elkaar waren gerukt. De stank was ondragelijk.
Ik sprong achteruit en nam minstens 4 meter afstand. 'Wie.. wat..' Jacob legde een hand op mijn schouder en keek met een trieste blik naar het slachtoffer.
'Kom, we waarschuwen de politie, er is hier iets heel vreemds aan de hand.'