Chapter eight

Nadat Joel en ik ons ziek gemeld hebben lopen we samen naar huis toe.
'Waarom wil je niet vertellen waarom je door de gang rende?,' vraaht hij ineens. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik slik even. 'Rick.. Hij.. Hij,' stotterde ik, niet in staat iets normaals uit te brengen. 'Was Hunter niet bij je?,' vroeg hij na even nagedacht te hebben. Ik schud mijn hooft. 'Hij liet me gewoon meeslepen door Rick,' zeg ik met een brok in mijn keel. Hij gaat voor me staan zodat ik stil moet staan. 'Caitlin, je kan me vertrouwen,' zegt hij en houd me zachtjes bij mijn armen vast. Ik zet een stap in zijn richting en geef hem een knuffel, iets wat ik nou echt even nodig had. Hij knuffelt me terug en houd me stevig in zijn armen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Rick trok me mee in een kast en kuste me,' zeg ik snel tegen zijn nek. Hij trekt me uit de knuffel. 'Hij deed wat?,' vraagt hij boos. Ik knik. Hij neemt me nog een keer in zijn armen en daarna lopen we weer verder naar mijn huis. Mijn moeder zag ons al aankomen en stond dus al in de deuropening. 'Ik dacht dat jij tot drie uur op school zat,' zegt ze terwijl ze vreemd naar Joel kijkt. 'Ze voelde zich niet lekker en terwijl je naar de gangen rende naar de wc toe, botste ik tegen haar op, en hoe ze er net uitzag kon ik haar niet alleen naar huis laten gaan,' zegt Joel nog voordat ik iets kon zeggen. 'Dat was dan erg aardig van je,' zegt mijn moeder met een glimlach naar Joel toe. 'Maar misschien is het slim als Caitlin nu even op haar bed gaat liggen,' zegt mijn moeder. Ik kijk Joel nog even aan en zie een combie van boosheid, medelijden en ook nog iets wat ik kan thuis brengen. 'Dankje,' zeg ik tegen hem en loop mijn moeder achterna het huis in. Ik de keuken bleef ze staan en pakte een glas water en een paracetamol voor me. 'Wel aardig van hem om je naar huis te brengen.' Ik keek haar even waarschuwend aan. 'Zeker weten dat er niks tussen jullie is,' vraagt ze met een lach. 'We zijn alleen maar goede vrienden,' zeg ik tegen haar. Ik merk dat ze even naar mijn vest kijkt. Dat vest wil ik nu echt zo graag verbranden. 'Hoe kom je dan aan dat vest?,' vraagt ze achterdochtig. 'Die heb ik van een vriend te leen gekregen omdat ik mijn drinken op mijn shirtje had gemorsd.' De helft was wel waar, dus ik loog niet alles. 'Maar ik nu wel even op mijn bed liggen,' zeg ik en loop de trap op naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten en even later merk ik dat er al weer tranen over mijn wangen lopen. Hoe had Hunter me dat aan kunnen doen? Ik loop naar mijn raam toe en ga in het raamkozijn zitten. Ik kijk naar het raam van Joel en lach als ik hem ook in het raamkozijn zie zitten.Hij wijst naar zijn laptop en ik kijk hem vragend aan.H probeert het nog een keer maar wijst nu naar zijn webcam. Hij wil dat ik ook mijn laptop aan zet. Ik pak mijn laptop van mijn bureau en zet hem op mijn schoot. Als hij aan is start hij al gelijk een gesprek met Joel op. 'Hey,' zegt hij door de webcam. 'Hey, Ik haat het om huisarest te hebben,' zeg ik. Hij kijkt even goed naar me. 'Is er niks anders?,' vraagt hij. 'Ik wil gewoon weten waarom Hunter zo raar deed.' Hij wijst ergens naar in mijn richting. 'Je hebt zijn vest nog wel aan,' merkt hij op. Ik trek het vest boos uit en gooi het in de hoek van de kamer. De rits scheurt langs de muur, waardoor er een stukje van het behang los gaat. Er valt een briefje op de grond, dat uit de muur komt. 'Wat is dat,' zegt Joel wijzend naar het briefje dat net achter het behang vandaan kwam. 'Ik heb geen idee. Het is niet van mij,' zeg ik met een raar gevoel. Wat is dat voor briefje en waarom zat het achter het behang?