04

Met een hoofd nog vol van al mijn nieuwe ervaringen van deze dag loop ik richting de tafel waaraan ik de vorige pauze ook zat. De plek van Ashton, Luke, Calum en Michael. Hopelijk mag ik deze keer weer bij ze zitten, anders moet ik een andere plek voor mezelf gaan verzinnen. Als ik de tafel in mijn vizier krijg, is hij tot mijn verbazing totaal verlaten. En dat terwijl de pauze allang begonnen is. Verbaasd zet ik mijn tas op de tafel en kijk om me heen. Misschien zitten ze nu ergens anders. Mijn ogen vliegen langs elke tafel in de kantine, maar nergens zie ik de vrolijke jongens. Wel zie ik Jasmine zitten. Ze zit aan een tafel vol meisjes. Samen lachen ze hard om een jongen die uitglijdt vlak naast hun tafeltje. Ik besluit naar Jasmine te lopen en haar te vragen waar de jongens zijn. Als ik een paar stappen in de richting van het tafeltje van Ashtons vriendin heb gezet, word ik plots tegen gehouden. Een sterke hand heeft zich om mijn pols geklemd. Bang draai ik me om. Ik kijk recht in een paar ijsblauwe ogen. Ze behoren tot de jongen die ook al naast me zat bij biologie. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op. ‘Kom.’ Zegt hij kort. Nieuwsgierig volg ik hem de kantine uit. Wat is er mis met deze jongen? Hij gedraagt zich zo vreemd. Bij een bankje in de gang komt de jongen tot stilstand. Hij gebaart dat ik plaats mag nemen en zelf ploft hij naast me. Even hangt er een ongemakkelijke stilte tussen ons. Beide lijken we niet te weten wat we moeten zeggen. Dan begint de jongen opeens te praten. ‘Sorry, voor deze wat rare situatie. Ik ben Troy.’ ‘Ik ben Alice.’ We schudden elkaar de hand en Troy vervolgt zijn verhaal. ‘Ik trok je mee de kantine uit, omdat ik je wil beschermen.’ Ik frons. Beschermen? Waarvoor? ‘Je moet op deze school namelijk niet proberen de sociale rangorde in de war te gooien. Iedereen zal je daarvoor haten.’ ‘Oké?’ Ik probeer overtuigend over te komen, maar dat lukt nog niet echt. ‘Kijk het is hier niet zo als op een Amerikaanse Highschool ofzo, maar er gelden gewoon een aantal regeltjes. Neem deze regel bijvoorbeeld: Een tafel is van een bepaalde groep, niemand anders mag daar aangaan zitten. Viel het je niet op dat niemand de plek van Luke enzo had ingenomen?’ Ik knik. Dat was mij inderdaad wel opgevallen, veel mensen stonden of zaten op de grond, terwijl er best veel tafels vrij waren. ‘Ook mogen groepen hier niet mengen, als je tot een bepaalde groep behoort, dan blijf je daarbij. Je kan niet vrienden worden met verschillende soorten groepen.’ Ik knik opnieuw. ‘Kijk, Luke en zijn vrienden horen bij ‘The Westside.’ Dat staat voor de kant van de kantine waar ze zitten. Daar zitten iets meer de alternatieven. In de groep zijn dan weer verschillende tafeltjes en aan Lukes tafeltje zitten dan Ashton, Calum en Michael. Luke zou best kunnen praten met een ander tafeltje van ‘The Westside’, maar zal niet snel contact leggen met iemand aan de oostkant van de kantine. Snap je?’ Ik knik opnieuw. ‘Ja, ik geloof van wel.’ ‘Mooi, ik wil dus alleen maar zeggen dat je niet te snel je keuze moet maken. Probeer verschillende groepen uit en beslis dan. Ashton mag dan heel aardig lijken, maar misschien wil je hem als je weet dat je daarna niet meer met iemand van de andere kant van de kantine kan praten.’ ‘Maar Jasmine dan? Haar tafeltje was niet aan dezelfde kant van de kantine als die van Ashton en Calum enzo.’ Troy knikt. ‘Klopt. Jasmine is een geval apart. Ze behoort tot ‘The Eastside’, maar heeft een vriendje in ‘The Westside’, heel bijzonder.’ ‘En jij? Bij welke groep hoor jij?’ vraag ik nieuwsgierig. Troy schudt lachend zijn hoofd. ‘Ik hoor bij geen enkele groep. Ik moet er niet aan denken. Ik houd me afzijdig van al die onzin. Ik zit hier op dit bankje en dat vind ik prima. Ik moet er niet aan denken om me alsmaar aan al die regeltjes te houden.’ Even denk ik na. Ik kan het best begrijpen dat hij nergens bij wil horen, maar hij lijkt mij zo eenzaam. Dan hoor ik toch liever bij een ‘groep’ dan dat hier ik alleen mijn pauze zou doorbrengen. ‘Ik vind het wel maf hoor.’ Merk ik op. ‘Al die groepen.’ Troy lacht hard. ‘Je went ervan zelf aan. Echt.’ ‘Als jij het zegt.’ Dan valt er weer een ongemakkelijke stilte. Ik voel me niet helemaal fijn bij Troy. Hij heeft iets eigenaardigs. Hij is totaal in het zwart gekleed, heeft een leren jack aan en een strakke skinny jeans. Om zijn nek draagt hij Beats. Zelfs zijn rugzak kleurt bij zijn outfit. Verder heeft hij een witte huid, met ijsblauwe ogen, maar ravenzwart haar.
Troy lijkt trouwens geen moeite te hebben met de stilte. Hij kauwt rustig door op zijn boterham met parmaham en sla. ‘Waar zijn de jongens nu eigenlijk?’ Troy haalt zijn schouders op. ‘Strafwerk misschien? Of ze zijn buiten. Ik weet het niet. Ze kunnen overal zijn. Ze zijn er vaak niet in de tweede pauze, maar eigenlijk heb ik me nooit afgevraagd waar ze zijn. Ik bedoel, ik ben geen stalker.’ Ik gniffel. Ik vind hem een behoorlijke stalker. Volgens mij weet hij ontzettend veel over elke groep in deze school. Misschien kan hij mij nog wel helpen. Ik weet immers nog niets van deze school, maar ik heb al wel door dat dit een rare school is. Rare leraren, rare leerlingen en rare regeltjes. Ach ja, in Australië is het waarschijnlijk gewoon anders dan in Engeland en daar moet ik nog erg aan wennen.

#5SOSFact de volledige namen van de jongens zijn: Luke Robert Hemmings, Calum Thomas Hood, Michael Gordon Clifford en Ashton Fletcher Irwin.


Sorry voor het lange wachten. Ik ben nu druk bezig met schrijven. Ik hoop dat jullie het verhaal wel een beetje leuk vinden. Het moet nog een beetje op gang komen. Ik heb wel veel ideeën voor dit verhaal. Nu maar hopen dat ze mooi en logisch op het papier komen.
Vragen, positieve kritiek en complimentjes mogen natuurlijk altijd!

Liefs,
Sass.